ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ ΕΦΘΑΣΑΝ ..............

Α/Τ Ομονοιας

Η ιστορία ειναι πραγματική. Μου την αφηγήθηκε πελάτισσα μου, μπατσίνα που υπηρετεί στο Α/Τ Ομονοίας.
Δευτέρα βράδυ λέει η μπατσίνα, είχανε μαζέψει καμιά δεκαριά πουτάνες έξω από ένα ξενοδοχείο της οδού Μενάνδρου. Ανάμεσα τους και την 'Αννα.
Την πετάξανε σ΄ ένα κελί, μαζί με τις άλλες. Η ώρα 11:00.
Σε μισή ωρίτσα πλακώσανε  οι δικηγόροι. Μια - μια οι αλλοδαπές την έκαναν.
Πληρώνανε οι νταβατζήδες τους.
Ξέμεινε η Αννα.
- Ο δικός σου ο δικηγόρος?
- Δεν έχω δικηγόρο...
Οι μπάτσοι κάτι μυρίστηκαν. Έχουνε δει πολλά τα μάτια τους. Την πήρανε την Αννα, την πήγανε στον αξιωματικό υπηρεσίας.
- Από που ξεφύτρωσες εσύ?
Η Αννα κάτι πήγε να ψελλίσει αλλά δεν της έβγαινε ήχος. Μόνο ένα δάκρυ. Κι αυτό στεγνό...
Η μπατσίνα μου, που έκοβε χαρτόσημα στο γραφείο, επηρεάστηκε. Εντάξει. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο να βλέπεις Ελληνίδες και καλοβαλμένες κοπέλες σαν την Αννα, να κάνουνε πιατσα στη Μενάνδρου. Άσε που εκτός της ταυτότητας,
είχανε βρει στο τσαντάκι της και κάτι φωτογραφίες. Κι ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες, ενα βρέφος ολιγων μηνών.
- Το μωρό ποιανής είναι?
- Δικό μου
- Πόσο μηνών?
- Έξι
- Και που το έχεις τώρα?
- Το φιλάει ο άντρας μου
- Και ξέρει ο άντρας σου που γυρνάς?
- Όχι δεν το ξέρει...
Βουβαμάρα. Οι μπάτσοι αλληλοκοιταζόντουσαν. Ήτανε κι η πελάτισσά μου, που την ειχε πιάσει το μητρικό. Μανούλα κι αυτή.
Σηκώνεται, φέρνει στην Αννα λίγο καφέ.
- Γιατί ρε κοπέλα μου?
Έτσι ξερά, ένα "Γιατί". Και σαν τι άλλο να πεις?
Να πεις δηλαδή ότι η Αννα που έλιωσε βρακάκια να σπουδάσει Φιλοσοφική Αθηνών κι εξ ον απο το ξευτιλισμένο το πτυχίο είχε και ένα μεταπτυχιακό στην ιστορία  της Τέχνης, δούλευε τώρα σε ενα πολυεθνικό σούπερ μάρκετ για 480 ευρώ το μήνα? Κι επιπλέον την πιάνουνε να κάμεις πιάτσα στα Χαυτεία? Στα κωλάδικα που πάνε για να πηδήξουν οι Πακιστανοί?
Πως να το πεις?
Γιατί άμα το πεις, έρχεται η σειρά του να ρωτήσεις και για πιο άλογο γίνανε όλα αυτά? Και ποιος φταίει? Και μήπως φταις κι εσύ που γίνανε όλα αυτά, όπως σκατά γίνανε;
Και δεν το λες.
Λες μόνον ένα ξερό "γιατί", που μέσα στη γύμνια του, είναι ντυμένο όλα τα θανάσιμα ερωτήματα αυτού του κόσμου...
Γιατί ? Γιατί έτσι...
Γιατί πολύ απλά, τα 480 ευρώπουλα που της δίνουνε της Αννας οι πολυεθνικοί υπεράρπαγες δεν φτάνουν ούτε για το νοίκι με τα κοινόχρηστα. Γιατί ο άντρας
της το έκλεισε το μαγαζί του και δεν λογίζεται ούτε ως άνεργος, για να του πετάνε τουλάχιστον ένα επίδομα. Γιατί αν δεν πλήρωνε το χαράτσι αυτό τον μήνα θα της κόβανε και το ρεύμα.
Και πάνω π 'ολα γιατί η Αννα έχει ενα βρέφος έξι μηνών.
Που ξυπνάει τις νύχτες και σπαράζει στο κλάμα, άμα δεν του έχουνε έτοιμο το αποστειρωμένο μπιμπερό με το γάλα. Και τι γάλα? Όχι το γάλα που πουλάνε στα
περίπτερα. Το άλλο το γάλα. Που είναι για τα μωρά. Το ακριβό. Το Αλμυρόν...
Γιατί τα βρέφη δεν μπορούνε να φάνε ροβίθια ή φακές που φέρνει κάθε μεσημέρι ο αντρας της απο τα συσσίτια της εκκλησιας. Ούτε να καταλάβουνε ότι σ' αυτόν τον κοσμο υπάρχουνε άνθρωποι που βγάζουν σε μια μέρα τόσα ευρώπουλα, όσα χρειάζεται μια οικογένεια για να ζήσει ενα χρόνο! Κι ότι αυτοί οι ίδιοι
άνθρωποι, προκειμένου να βγάλουνε άλλα τόσα παραπάνω [και τι να τα κάμουνε γαμώ την τρέλα μου?] ειναι ικανοί να στείλουν στο θάνατο χιλιάδες
οικογένειες.
Όχι!
Τα βρέφη δεν τα καταλαβαίνουνε αυτά.
Τα βρέφη διαθέτουνε μόνον τη σοφία της ζωής. Που λέει οτι κάθε άνθρωπος που έρχεται σ αυτόν τον κόσμο δικαιούται ενα μερίδιο στο φως, στην τροφή και στην ελπιδα...
Αυτό καταλαβαίνουν τα βρέφη και αυτό είναι που σε μαχαιρώνει στην καρδιά,
όποτε τ' ακούς να σπαράζουνε στο κλάμα απο την πείνα.
Και το Αλμυρον έχει λεφτα.
Πως να το αγοράσει η Αννα, που δεν έβρισκε στο πορτοφόλι της παρά μισό σεντ και δυο φωτογραφίες?
Τις φωτογραφίες της ζωης της, που δεν άξιζε πια ούτε ενα κουτάκι αλμυρον.
Τη μικρά συσκευασία...
Κι έτσι η Αννα πήρε το τσαντάκι της και την έκαμε για την οδό Μενανδρου.
Τριάντα ευρώπουλα ο πελάτης. Είκοσι παίρνεις για το μ... σου και δέκα δίνεις
στο ξενοδοχείο. Στήνεις κω... στον πρώτο βρομιάρη που θα στα δώσει και
μετράς τις φτυσιές .
Ένας, δυο, τρεις πελάτες και νάτο το αλμυρον και νάτα τα τσιγάρα. Σου μένει
και κάτι τις να αγοράσεις ενα μπουκάλι κρασί να το πιεις με τον Αλέξανδρο
σου [αλλος πτυχιούχος κι αυτός], να ξεχαστείς λιγακι.
Τριάντα ευρώ.
Η τιμ της Αννας.
Και για να τα λέμε όπως είναι, το είχε ξανακάμει. Και μια και δυο φορές. Τη
μια για να βγαλει τα κοινόχρηστα, την άλλη για να βγάλει το χαράτσι.
Μάλιστα! Και είχε ξαναβρεθεί στο ξενοδοχείο της Μενανδρου και είχε
ξανά μετρήσει φτυσιές στην ψυχή της.
Τριάντα ευρώπουλα το γα..., δεκαπέντε η πι...
Στα όρθια. Και με τα μάτια κλειστά για να μην της έρθει να ξεράσει.
Ετσι ωμά, γιατί ετσι γίνονται.
Κι επειδη στην Αληθεια, δεν μπαινει προφυλακτικο...
Μονάχα που τις άλλες δυο φορές δεν την είχανε τσιμπήσει οι μπάτσοι. Τώρα
όμως την έπιασαν.
Και κάθονταν η μπατσίνα απο πάνω της και δεν ήξευρε τι να πει η γυναίκα.
Ο αξιωματικός υπηρεσίας, ξεστόμισε μια βαρειά βρισιά.
- Να χέσω που είμαι άνθρωπος, ρε πούστη μου...
Μετά άλλαξε ένα βλέμμα με τους άλλους που ήταν εκεί μέσα. Και με τη
μπατσίνα, που έτρωγε τα νύχια της από τον καημό.
- Αστην να φύγει. Μην γράφεις τίποτα στο βιβλίο συμβάντων...
Η μπατσίνα ευθύς πέταξε και στυλό και μολύβια. Βούτηξε την Αννα απο το

μπράτσο

- Φεύγα ρε κορίτσι. Κάντηνε τώρα δα, Πάρε την τσαντούλα σου και χάσου...
Αλλά η Αννα τίποτα. Δεν κουνήθηκε καν
- Οριστεί κυρία μου, μούγκρισε ο μπάτσος. είστε ελεύθερη. Γυρίστε στο σπίτι
σας και μη σας ξαναπιάσουμε στα μπουρδέλα...
- Αειντε, γρήγορα πριν μας την πέσει κανένας μυστήριος και βρούμε τον μπελά
μας...
Εκεί η Αννα. Δεν έλεγε να σηκωθεί απο το κάθισμα.
Οι μπάτσοι τα χάσανε.
- Καλά δεν ακούς?
- Ακούω
- Ε, τότε τράβα σπίτι σου
- Δεν γυρνάω σπίτι μου
- Τι μας λες ρε κορίτσι? Το χεις κουνημένο?
- Το μωρό μου πεινάει, το καταλαβαίνετε? Δεν πρόλαβα να πάρω ούτε έναν
πελάτη. Δεν γυρνάω σπίτι μου χωρίς το αλμυρον... Δεν αντέχω ν ακούω το μωρό μου να σπαράζει στο κλάμα...
Ο αξιωματικός υπηρεσίας, βάρεσε μια γροθιά στον αέρα. Ε, και που να τη
βαρέσει ο άνθρωπος?
Στα λαμογια? Στους γραβατοπειρατες? Στους τραπεζίτες? Στις  πολυεθνικες? Στα αφεντικά του? Στον διοικητη του? Στο στομαχι του?
Ή στο εικονισμα του Χριστού που δέσποζε απάνω απο το γραφείο του.
- Πόσο κάμει αυτο το γαμημένο το αλμυρον ρε Μαρία? {Μαρία λένε την πελάτισσά μου}
- Κανά εικοσάρι...
Ο μπάτσος έβγανε κι έριξε ενα ταλληράκι στο τραπέζι. Μετά ήρθανε κι οι
άλλοι. Και η Μαρία, που της είπε κι ολας της Αννας διανυκτερεύουν φαρμακείο
για να το αγοράσει.
- Ορίστε. Μαζεύτηκαν αρκετά... Θα χεις να πάρεις και τσιγάρα... Φεύγα και
μην ξαναγυρίσεις εκεί ρε κορίτσι... Δεν λέει...
Η Αννα τα πήρε και την έκανε.

Για κείνο το βράδυ τουλάχιστον, ο Άνθρωπος ειχε ανεβάσει την τιμή του...

Πηγή : http://pisostapalia.blogspot.com/2012/03/blog-post_6011.html 

Και έχετε ακόμα το θράσος να μιλάτε για την Ελλάδα; 

Έχετε ακόμα το θράσος να μιλάτε ότι η Ελλάδα έχει μέλλον ; ποιοι θα το φτιάξουν αυτό το μέλλον κύριοι και κυρίες (μόνο κατ' ευφημισμό);
Όλοι εκείνοι που σέρνονται στα πεζοδρόμια και στα συσσίτια και από άνθρωποι που ήταν φτωχοί αλλά ζούσαν αξιοπρεπώς τους καταντήσατε να ζουν από τα σκουπίδια σαν σκουπίδια και χειρότερα;
Και έχετε το θράσος σαν βοσκοπούλες να τρέχετε δεξιά και αριστερά φασίστες σωτήρες μας και να ζητάτε την ψήφο μας , ενώ ταυτόχρονα μας εκβιάζεται ότι αν δεν υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση θα καταστραφεί ο τόπος  ;;;;
Ρε δε πάτε στον αγύριστο και ακόμα παραπέρα; 
Ποιοι νομίζετε ότι είστε ;
ΕΕΕΕΕΕ ποιος ρε σας έχρισε Θεούς παρά τώ Θεώ που θα αποφασίζετε επι δικαίω και αδίκω επι ζωής και θανάτου μας ;
Τσίπα μωρέ τσίπα δεν υπάρχει ;
Φιλότιμο ; 
Τίποτα  πια τόσο κενοί και ποθολάγνοι είστε ;
Τόσο πολύ το χρήμα τρέχει στο αίμα σας και δεν βλέπετε τίποτα πέρα από πράσινα μωβ και πορτοκαλί χαρτονομίσματα;


Τι είναι μωρέ οι ψυχές των Ελλήνων τραπουλόχαρτα στην σημαδεμένη τράπουλα της πολιτικής σας ;
Τι είναι τα παιδιά μας για εσάς το επόμενο ολοκαύτωμα μόνο που δεν θα γίνουν λαμπατέρ;
Και μιλάτε για μέτρα και θυσίες , που ακόμα και αν σας θυσιάζαμε όλους στον  βωμό της Ελλάδος τα μάτια ενός πεινασμένου Ελληνόπουλου δεν θα έβρισκαν την χαρά; ....
Που και μόνο με την παρουσία σας βρωμίζεται την Ελλάδα ; 

Αν και όταν η πείνα δεν σε σκοτώσει σε ξυπνάει.

Αν και όταν η ελπίδα πεθάνει σε κάνει πιο δυνατό γιατί δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

Ετοιμάζεται το κρεματόριο μας τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο με τα νέα μέτρα....Αλλά ρε κ@#$@δες δεν θα πεθάνουμε , όχι δεν θα πεθάνουμε θα ζήσουμε , όσοι ζήσουμε όποιος ζήσει από εμάς .Γιατί όσους και να εξαγοράσετε, όσους και αν βολέψετε με προσλήψεις για το δημόσιο όσους και αν σώσετε είστε τόσο ανθρωπάκια που αν φύγουν όλοι οι αστυνομικοί από δίπλα σας σαν γατόψαρα για να μη πω σκ#$@%ψαρα θα τρέμετε και ένας Ελληνας αρκεί.. Ένας αρκεί να είναι Ελληνας και η Ελλάδα από τις στάχτες της θα αναστηθεί ....
Καλή αντάμωση επί του παρόντος στις κάλπες....Εύχομαι κανείς Ελληνας να μη ψηφίσει κανέναν από τα ήδη υπάρχοντα κόμματα στην Βουλή κανένα απολύτως γιατί δεν έχουν αξία ...Απολύτως καμία ίσα ίσα μας πιάνουν και το χώρο.
Εύχομαι να καταβαραθρωθείτε τόσο πολύ που να μη μπορείτε ούτε με Π να σηκωθείτε.