Η ΖΕΜΠΕΚΙΑ ΚΑΙ Η ΜΑΓΚΙΑ ΟΛΑ ΤΟΙΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ

Λίγο απο ιστορία

Τα κορμιά και τα μαχαίρια
της Παρής Σπίνου


Κάθε Σαββατοκύριακο, εκατοντάδες άντρες και γυναίκες χορεύουν ζεϊμπέκικα σε μεγάλες πίστες ή μικρά ρεμπετάδικα όλης της Ελλάδας. Ομως ο πολυτραγουδισμένος αυτός χορός πολύ μικρή σχέση έχει σήμερα με τον τόπο και τον τρόπο που ξεκίνησε -στα βάθη των αιώνων στην κεντροδυτική Ανατολία.


Πήρε δε το όνομά του από τους περήφανους και άγριους ληστές Ζεϊμπέκους, που, όταν δεν τον χόρευαν επιδεικνύοντας τα σπαθιά τους… κατέσφαζαν Ελληνες, όπως αυτούς του Αϊδινίου, την εποχή της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Οσο μεγαλοπρεπές ήταν το παρουσιαστικό των Ζεϊμπέκων με μια φορεσιά-κινητό οπλοστάσιο, άλλο τόσο εντυπωσιακός ήταν ο χορός τους: «Ο Ζεϊμπέκης αρχίζει να ρίχνει τις βόλτες του. Ακουμπάει τα δάχτυλά του με μια ξαφνική, βίαιη κίνηση στο χώμα, σηκώνεται απότομα, παίρνει στα χέρια του το σπαθί ή το όπλο του και συνεχίζει τις βόλτες του… Μια παραδοσιακή εντυπωσιακή φιγούρα είναι να χτυπά ο Ζεϊμπέκης το ένα χέρι του στην μπότα του και το άλλο χέρι του στο όπλο του», περιγράφει ο Θωμάς Κοροβίνης στην πολύ ενδιαφέρουσα, πολυσέλιδη μελέτη του «Οι Ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας», που θα κυκλοφορήσει σύντομα από την «Αγρα».

Για 17 χρόνια ο συγγραφέας, που έχει ασχοληθεί και με την τουρκική λαϊκή ποίηση, ερεύνησε σε βιβλιοπωλεία, παλαιοπωλεία, μουσεία της Τουρκίας, έψαξε σε περιοδικά και παρτιτούρες για τους Ζεϊμπέκους, το όνομα των οποίων, Zeybek, έχουν δανειστεί σήμερα πολλά καφενεία και μουσικοχορευτικά στην περιοχή της Σμύρνης, όπου οι τουρίστες γεύονται και το περίφημο ψητό κρέας Zeybek Kebabi.

Διάφορες εκδοχές υπάρχουν για την καταγωγή των Ζεϊμπέκων. «Η ορθότερη είναι ότι οι Ζεϊμπέκοι είναι απόγονοι φυλετικής επιμειξίας θρακών μεταναστών και κατοίκων της Φρυγίας», σημειώνει ο Θ. Κοροβίνης, ενώ μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που υπήρξε από λογοτέχνης μέχρι ο πρώτος έλληνας αεροπόρος, ο Θάνος Μούρραης Βελλούδιος, αναφέρει ότι τα συνθετικά της λέξη «Ζεϋμπέκο», είναι «Ζεϋ εκ του Ζευς και συμβολίζει το πνεύμα» και Μπέκος, δηλαδή άρτος και συμβολίζει το σώμα».

Ο δε Γιάννης Τσαρούχης, που επανειλημμένα ζωγράφισε ναύτες και στρατιώτες σε ζεϊμπέκικες φιγούρες, σε μια συνομιλία του με τον ρεμπέτη Τάκη Μπίνη έχει υποστηρίξει ότι «οι Ζεϊμπέκηδες ήταν Ελληνες, Μακεδόνες και Θρακιώτες, που ακολούθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία… Τους ονόμαζαν Ζεϊμπέκια δηλαδή ζωέμπορους και Μακελάρηδες (χασαπάδες) γιατί έσφαζαν χιλιάδες ζώα και τα πουλούσαν. Στο πέρασμα των χρόνων θέλησαν να απαθανατίσουν τον ηρωιμό και την παλικαριά τους και να διατηρήσουν τις ηρωικές τους παραδόσεις και έτσι δημιούργησαν αυτόν το δύσκολο χορό το ζεϊμπέκικο, που τον χόρευαν ένας ένας με σπαθιά στα χέρια και πότε πότε και στο στόμα: βγάζοντας μουγκρητά ή αλαλαγμούς -σαν τα σημερινά όπα, άλα, γιάλα και διάφορα άλλα παλικαρίσια».

Η αγέρωχη κορμοστασιά τους, που τόνιζε η στολή τους, δεν άφησε αδιάφορους τους δυτικούς περιηγητές που τους απεικόνισαν σε γκραβούρες. Από τη ζώνη τους κρεμούσαν ασημένια ταμπακέρα, ένα φλασκί αλλά και ένα μικρό μαξιλάρι που το χρησιμοποιούσαν όταν διανυκτέρευαν στην ύπαιθρο. Συχνά βλέπουμε να υπάρχουν και έγχορδα λαϊκά όργανα στη ζώνη τους όπως ένα μπαγλαμά σάζι για να τραγουδούν τα ηρωικά τους κατορθώματα. Χαρακτηριστικό όμως της αισθητικής τους ήταν το πλούσιο σαλβάρι που άφηνε ακάλυπτα τα γόνατα. «Από το γόνατο και πέρα είναι οι κνήμες γυμνές, λόγω… κοκεταρίας», σημειώνει ο καθηγητής Πολυχρόνης Ενεπεκίδης. «Οι Ζεϊμπέκηδες είναι πολύ περήφανοι για την άσπρη επιδερμίδα τους, για τις λεπτές νευρώδεις γάμπες και τους τρυφερούς αστραγάλους τους που θεωρούνται σαν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ράτσας τους».

«Οι Ζεϊμπέκοι συνδέονται με την εξέγερση, με πράξεις μεγαλοψυχίας και ευθυδικίας», σημειώνει ο Θ. Κοροβίνης που έχει μεταφράσει το μυθιστόρημα του κούρδου συγγραφέα Γιασάρ Κεμάλ για τον ξακουστό Εφέ «Τσακιτζή». «Η σύγχρονη αντίληψη γι’ αυτούς είναι ότι διακρίνονται από αντικρατική και αντιεξουσιαστική συμπεριφορά, στρέφονται εναντίον των προεστών και εναντίον της κρατικής βίας και καταπίεσης και της κακής διοίκησης».

Ζούσαν σε ομάδες στα βουνά, είχαν την ιεραρχία τους με ανώτερο τον Εφέ και στο πνεύμα της «κοινωνικής ληστείας», τιμωρούσαν, σύμφωνα με τη λαογράφο Ρ. Saralp, «τους υφασματέμπορους που πουλούσαν ακριβότερα από την κανονική τιμή, τους ντόπιους ρωμιούς μπακάληδες που έκλεβαν στο ζύγι… Επισκεύαζαν τις βρύσες και τις κρήνες των χωριών, άνοιγαν πηγάδια, βοηθούσαν τους φτωχούς με χρήματα. Υποχρέωναν τους πλούσιους να ενισχύσουν την προίκα των φτωχών κοριτσιών…».

Τα τραγούδια τους εξυμνούσαν τις αρετές και τα κατορθώματά τους, όπως το ζεϊμπέκικο του Γκερ Αλή. Αλλα πάλι έχουν ερωτικό χαρακτήρα, όπως το «Μενεξεδί πρόβατο»: «Εγώ απόμεινα μόνος,/ εδώ στα λημέρια μου,/ ξεχασμένος μετανάστης,/ δεν αντέχω στα βουνά, /μακριά σου, αγαπημένη».

«Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Εφέδες όταν έπαιζαν ζεϊμπέκικα τραγούδια στο βουνό, τα χόρευαν πάντοτε μόνοι τους, ένας ένας, ποτέ δύο δύο ή ομαδικά», σημειώνει ο συγγραφέας. «Θεωρείται, σύμφωνα με την παράδοση καθεαυτού ανδρικός χορός. Ωστόσο, σε ορισμένες περιοχές επικράτησε η συνήθεια να τον χορεύουν σπανιότερα και οι γυναίκες. Η μουσική που συνοδεύει το χορό έχει εννέα μέτρα. Στην παραδοσιακή του εκτέλεση, η χρονική διάρκεια του ζεϊμπέκικου είναι περιορισμένη γι’ αυτό και στην Τουρκία, όταν κάποιος μακρυγορεί συνηθίζουν να τον διακόπτουν και να του λένε: “Κόφ’ το, να γίνει αϊδίνικο”».

Διατρέχοντας τη μελέτη του Θ. Κοροβίνη, βλέπουμε τις αντιφατικές δράσεις των ομάδων των Ζεϊμπέκων. Αλλοι είχαν αναδειχτεί σε ένα είδος τοπικού χωροφύλακα και προστάτευαν τους ταξιδιώτες, άλλοι φύλαγαν τις περιουσίες των προκρίτων. Τον 19ο αιώνα υπέστησαν πολλούς διωγμούς από τους σουλτάνους, χρησιμοποιήθηκαν όμως και ως επίλεκτοι πολεμιστές του οθωμανικού στρατεύματος.

Οι Ελληνες της Μικράς Ασίας έχουν από αυτούς τις χειρότερες αναμνήσεις. Οπως έχει αφηγηθεί με γλαφυρότητα στο περιοδικό «Ντέφι» η Μικρασιάτισσα Αγγέλα Παπάζογλου: «Και να πηγαίνουνε οι πασιμπουζούκηδοι, οι σκυλότουρκοι με κείνα τα κοντά βρακάκια αξυπόλητοι με κάτι ζωνάρια πετσένια που ‘χανε απάνω κρεμασμένα τα όπλα τους κι ανάμεσα κρεμούντουστε οι βρώμικες κοιλιές τους, τα χείλια τους γεμάτα σπυριά, μεγάλα σπυριά σα καρύδια, οι γλειτσιαχείληδοι και να γυρεύουνε τα κορίτσια».

Σήμερα υπάρχουν περίπου 150 διαφορετικά ονόματα ζεϊμπέκικων στην Τουρκία: «Ζεϊμπέκικο του τράγου», εμπνευσμένο από τα ριψοκίνδυνα πηδήματα των κατσικιών, του «Γιουρούκ Αλή Εφέ» ο οποίος ήταν χωλός από το δεξί του πόδι γι’ αυτό όσοι το χορεύουν στηρίζονται σταθερά για αρκετή ώρα στο αριστερό. Ο «Πλουμιστός χωροφύλακας» αναπαριστά την κωμική ιστορία ενός λιποτάκτη ο οποίος ενώθηκε μεταμφιεσμένος με το τάγμα χωροφυλακής που τον καταδίωκε, ενώ οι φιγούρες του «Εσκί Παζάρ» μιμούνται την αιώρηση πάνω σε ένα σκοινί.

«Η εκτέλεσή του βασίζεται σε καθορισμένους κανόνες ευπρέπειας και αυστηρής χορευτικής συμπεριφοράς», συνεχίζει ο Θ. Κοροβίνης. «Εχει δικαίωμα να τον χορέψει οποιοσδήποτε επιθυμεί, όμως το να χορέψει κάποιος απρόσκλητος θεωρείται απαράδεκτο και αξιόμεμπτο. Κανείς δεν επιτρέπεται να συνοδεύσει κάποιον ενώ χορεύει χωρίς να προσκληθεί. Επίσης, για κανένα λόγο δεν πρέπει κάποιος να διακόψει το χορό, να παραγγείλει έναν χορό ή να προτείνει την αλλαγή του σκοπού που εκτελείται. Οι προφορικές τοπικές παραδόσεις πολλών περιοχών της Ανατολίας διασώζουν πλήθος αφηγήσεις οι οποίες αναφέρονται σε θρυλικούς καβγάδες και μαχαιρώματα, που προκλήθηκαν από τέτοιου είδους παραξηγήσεις…».

Οι μελετητές βρίσκουν στον ζεϊμπέκικο διονυσιακά και πολεμικά στοιχεία, τα οποία συναντάμε και στην περιγραφή του Στράτη Μυριβίλη στο βιβλίο «Ο Βασίλης ο Αρβανίτης»: «Χόρευαν αργά και αγέλαστα όλοι μαζί ένα μεγάλο κυκλικό ζεϊμπέκικο, η ρόδα του γύριζε μεγαλόπρεπα γύρω στους νταουλτζήδες… Εμείς οι μικροί, βλέπαμε τις μυτερές λεπίδες να σταυρώνουνται κάτω από το σαγόνι, πίσω από το λαιμό… Περιμέναμε λαχανιασμένοι την ώρα που θα άρχιζαν “να παίρνουν τις ανάλιες”. Αυτό γινόταν σαν έφτανε η μανία τους στο κατακόρυφο. Σήκωναν τότες την κάμα, “χέι!” φώναζαν και την κάρφωναν στο μερί, στη γάμπα. Και να πάλι συνέχιζαν το γλέντι».

Τη δεκαετία του 1930 τα ζεϊμπέκικα εισβάλλουν στις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας και υιοθετούνται από τύπους του κοινωνικού περιθωρίου, όπως οι νταήδες και οι καμπανταήδες. «Αυτοί τροποποίησαν τους ζεϊμπέκικους χορούς και ιδιοποιήθηκαν ορισμένες παραδοσιακές χορευτικές φιγούρες διαμορφώνοντας ένα στιλ μοναχικού ή ομαδικού ανδρικού ζεϊμπέκικου χορού, ο οποίος προσιδιάζει στον αντίστοιχο ζεϊμπέκικο που καλλιεργήθηκε και επικράτησε στον ελληνικό χώρο στο πλαίσιο της εδραίωσης του ελληνικού ρεμπέτικου τραγουδιού», σύμφωνα με τον μελετητή.

Στον ρυθμό του τουρκικού ζεϊμπέκικου «Κιόρογλου» αλλά με διαφορετικούς στίχους τραγούδησε η Ρόζα Εσκενάζυ, ενώ ο Πυθαγόρας έγραψε τη δεκαετία του ’70 τη «Γιορτή Ζεϊμπέκηδων» που ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας σε μουσική Απόστολου Καλδάρα. Η επιτυχία του Χρηστάκη «Εμαθα πως είσαι μάγκας» είναι, σύμφωνα με τον Π. Κουνάδη, διασκευή του παραδοσιακού «αργού αϊδίνικου ζεϊμπέκικου χορού».

Σχόλιο ιστολογίου : Επειδή όσο ψάχνεις μαθαίνεις και τελικά βλέπεις πως ο πολιτισμός ποτέ δεν χάνεται ποτέ δεν διαβρώνεται αλλά και ποτέ μα ποτέ δεν ματαιώνεται όσο και αν κάποιοι επιμένουν να θέλουν να παρουσιάσουν σήμερα την μαγκιά σαν πρότυπο αρρενωπότητας αντί ηθικής και τρόπου ζωής συνέχισα το ταξίδι μου στο διαδίκτυο και ανακάλυψα τα κάτωθι τα οποία συμπλήρωσαν το μικρό παζλ των ολίγων γνώσεων μου 

Οι Τούρκοι λαογράφοι χωρίζουν τους ζεϊμπέκικους χορούς σε δύο ομάδες :

Τα βαριά ζεϊμπέκικα και Τα γρήγορα ζεϊμπέκικα

Ο ζεϊμπέκικος θεωρείται σύμφωνα με την παράδοση ανδρικός χορός

Η μουσική που συνοδεύει το χορό έχει εννιά μέτρα με την εξής σειρά :

9/16 , 9/8 , 9/4 , 9/2 .

Τα πιο βαριά μέτρα είναι τα 9/4 και 9/2 . Ο αργός ζεϊμπέκικος είναι 9/4 (2+2+2+3/4) και ο γρήγορος ζεϊμπέκικος είναι 9/8 (2+2+2+3/8) .

Συνήθως χορεύεται ομαδικά . Οι εφέδες , όταν έπαιζαν τα ζεϊμπέκικα στο βουνό , τα χόρευαν πάντα μόνοι τους , ένας - ένας , πότε δύο- δύο ή ομαδικά .

Ο ζεϊμπέκικος σε ανοιχτό χώρο εκτελείται συνήθως με τη συνοδεία τριών (3) μουσικών οργάνων : ενός (1) τυμπάνου και δύο (2) ζουρνάδων ,ενώ σε κλειστό χώρο εκτελείται μόνο με μπαγλαμά ( baglama – saz ) .

Ο χορός του Εφέ είναι πάντοτε βαρύς , σέρτικος , ενώ του Ζεϊμπέκη είναι πιο κομψός και χαριτωμένος . Ο Ζεϊμπέκης βγαίνει στην πλατεία όπουεκτελείται ο χορός και ρίχνει τις βόλτες του . Ακουμπάει τα δάχτυλά του με μια ξαφνική και βίαιη κίνηση στο χώμα , σηκώνεται απότομα , παίρνει

στα χέρια του το σπαθί ή το όπλο του και συνεχίζει τις βόλτες του . Με το τέλος της βόλτας – ενώ ο ζουρνατζής αλλάζει μουσικό μοτίβο ο Ζεϊμπέκης σηκώνει τα χέρια του ψηλά και αρχίζει να χορεύει υπακούοντας στο ρυθμό του χορού . Μια παραδοσιακή φιγούρα , που και σήμερα εκτελείται , είναι να χτυπά ο Ζεϊμπέκης το ένα χέρι στην μπότα του και το άλλο χέρι στο όπλο του . 

Γενικά οι χορευτές του ζεϊμπέκικου όλων των περιοχών της Αιγαιακής Μικράς Ασίας διακρίνονται από:

Το υπερήφανο και αρρενωπό ύφος , τη σοβαρότητα , την αξιοπρέπεια , τη λεβεντιά και την ιδιαίτερη αφοσίωση στις απαιτήσεις του χορού .

Οι τρεμουλιαστές και περιττές κινήσεις , οι χειρονομίες , τα νάζια κλπ. στοιχεία που χαρακτηρίζουν άλλους Ανατολίτικους χορούς , είναι εντελώς διαφορετικά με το πνεύμα του ζεϊμπέκικου .

Έχει υποστηριχθεί από Έλληνες και Τούρκους μελετητές ότι ο ζεϊμπέκικος της Μικράς Ασίας συντηρεί ίχνη επιβιωμάτων από τις αρχαίες λατρευτικές τελετές προς τιμήν του θεού Διονύσου . Η προσεκτική παρατήρηση μιας κλασικής κίνησης του χορευτή του ζεϊμπέκικου καθώς τείνει το δεξί του χέρι έχοντας την παλάμη ανοιχτή σε μια στάση σαν να στηρίζει ένα μεγάλο δοχείο ή δίσκο ή σαν να κρατάει φρούτα , για να τα προσφέρει σε κάποιον ,συνετέλεσε στον ισχυρισμό Τούρκων μελετητών ότι η κίνηση αυτή πιθανόν να είναι επιβίωμα μιας χειρονομίας του διονυσιαζόμενου χορευτή τηςΑρχαίας Ιωνίας , που συμβολίζει την πρότασή του να προσφέρει ένα τσαμπί σταφύλια . Οι πολύ ζωηρές και ταυτόχρονα βραχύτατες κινήσεις , στον ζεϊμπέκικο , οι οποίες στο σύνολό τους εμφανίζουν δυναμικό και επιθετικό χαρακτήρα , δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για χορογραφία πολεμικού ή πυρρίχιου χορού . Ο επιθετικός χαρακτήρας των ζεϊμπέκικων χορών αποτελεί βέβαια κοινό χαρακτηριστικό και άλλων ομαδικών πολεμικών χορών των λαών της Ανατολής όπως ο ποντιακός πυρρίχιος (σέρα) , κουρδικοί πολεμικοί χοροί , χοροί της κουρδοπερσικής φυλής Ζαζά κ .ά .

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά των ζεϊμπέκικων τραγουδιών είναι τα εξής :

Eίναι ανώνυμα και διασώθηκαν μέσω της προφορικής και γραπτής παράδοσης των λαϊκών τροβαδούρων της τουρκικής Ανατολίας , των Ασίκηδων .

Η σύνθεσή τους βασίζεται συνήθως σε μέτρα 7σύλλαβα , 8σύλλαβα ή 11σύλλαβα .

Τα περισσότερα αποτελούνται από 2 ,3 ή 4 στροφές . Έχουν όμως διασωθεί και τραγούδια με επικό χαρακτήρα, τα οποία αποτελούνται από δεκάδες στροφές .

Σ ' αυτή την ομάδα τραγουδιών ανήκουν τα τραγούδια των δημοφιλών λαϊκών ηρώων όπως του Τσακιτζή , του Κιόρογλου , του Σεπετσίογλου κ . ά .

Η ομοιοκαταληξία είναι συνήθης αλλά όχι απαραίτητη .

Από πλευράς περιεχομένου τα περισσότερα ζεϊμπέκικα τραγούδια έχουν κυρίως χαρακτήρα επικό και κατά δεύτερο λόγο λυρικό .

Το βασικό χαρακτηριστικό της θεματογραφίας των ηρωϊκών τραγουδιών είναι η σταθερή αναφορά στην προσωπικότητα ενός Εφέ ή ενός Ζεϊμπέκη .

Το τραγούδι του Τσακιτζή διασώζεται στα ελληνικά σε αρκετές παραλλαγές με σημαντικότερη την παραλλαγή της Ερυθραίας της Μικράς Ασίας .

Πηγές http://www.24grammata.com/?p=14474 , http://www.ktdrus.gr/index.files/mikra_asia.html

Σχόλιο ιστολογίου : Με λίγα λόγια οι ζεϊμπέκιδες είχαν ψυχή, καρδιά και δεν είχαν ανάγκη ''παρέα'' για να δείξουν την μαγκια τους που προερχόταν απο τον τρόπο ζωής τους. Στην σημερινή εποχή τα πράγματα είναι λίγο (εδώ γελάμε) διαφορετικά . Το ζειμπέκικο χορεύεται πλέον στα μπουζούκια με σκοπό την επιβεβαίωση της μαγκιάς καθώς η ζωή έγινε μπουζούκι ....Ο χορός επιβεβαιώνει τον τρόπο ζωής ξεκινώντας από το ώπα (επίκληση στον υποτιθέμενο μάγκα να ρίξει μια στροφή) και τελειώνει στην τραγουδίστρια που με ένα λάγνο βλέμμα και σκύψιμο της κεφαλής εμπρός επιβεβαιώνει το υπέροχο διπλό ψαλίδι στον αέρα ως ένδειξη βαθιάς γνώσης του χορού....

Έτσι λοιπόν αφού η ζωή , οι αξίες ακόμα και ο τρόπος έκφρασης της νοοτροπίας μπήκε στην φραππεδιέρα και άρχισε να χτυπιέται σε βαθμό σάλσα κάναμε σάλτσα και το ζειμπέκικο και το σέρνουμε σε κάθε εκδήλωση για να το χορέψουν κάποιοι σαν τις μαϊμούδες μπροστά σε τουρκαλάδες δίνοντας έτσι την αίσθηση της αδελφοσύνης Αργότερα βέβαια όλα αυτά ξεπληρώνονται με καμιά έδρα σε ξένο πανεπιστήμιο και μερικές χιλιάδες ευρώ για μια ομιλία που θα αναφέρεται στην μαγκιά που χρειάζεται για να καταστρέψεις μια χώρα .

Ο χρόνος πέρασε, η ζωή κυλάει και τα ζειμπέκικα άρχισαν να τα χορεύουν και γυναίκες ....Πάει χάθηκε η μαγκιά, έβαλε φουστάνια και βγήκε παγανιά να βρει τον καρσιλαμά, να ταυτιστεί ....Γυναίκες που νομίζοντας ότι επιτυγχάνουν αποδοχής και αναγνώρισης με την μαγκιά, να σέρνεται απο τις γόβες στιλέτο , παραπατώντας στις πίστες ζήταγαν βαριές ζεμπεκιές για να αποδείξουν τι ; 

Την ισότητα; Ισως .

Όμως τελικά, αυτό που αποδείχτηκε - και ακόμα- περίτρανα είναι ότι οι άντρες στο πλείστον θηλυκοποιήθηκαν, εν γνώση τους και με ευθύνη τους , χάνοντας το ρόλο του κυνηγού και του προστάτη (με την καλή έννοια και ουχί του νταβά) και οι γυναίκες αποφάσισαν ως νέες αμαζόνες να επιβάλλουν τον εαυτό τους ξεχνώντας, την θηλυκότητα τους, εξομοιώνοντας την μόνο στο επίπεδο της κακώς εννοούμενης ισότητας..... Αλλοιώσαμε τις γνώσεις και πολτοποιήσαμε τις βασικές αρχές των απλών ιδεών που όμως οδήγησαν ανθρώπους ακόμα και σε ανατροπές .....Εμείς πια την μόνη ανατροπή που κάνουμε είναι αυτή του ζάπινγκ στην τηλεόραση ρίχνοντας ή ανεβάζοντας τα μηχανάκια της AGB και χαρίζοντας την πολύτιμη τηλεθέαση της εκάστοτε και του εκάστοτε τίποτα από το πολιτικό, κοινωνικό και προσωπικό κόσμο ......

Ξεχάσαμε τον πραγματικό πόνο που έρχεται απο το συναίσθημα γιατί ακόμα και αυτό το κοστολογήσαμε....Μέσα στο κόστος ξεχάσαμε και χάσαμε το βλέμμα και κρατήσαμε το ψέμα...Ζεμπεκιά - συναίσθημα - ψυχή - καρδιά .... Μια καρδιά που ανήκει και χαρίζεται και δεν μιλάει για την αγάπη μόνο μιας γυναίκας και ενός άντρα αλλά μιας ζωής μιας πατρίδας , ενός λαού....Αλλά τι λέμε , τι να λέμε πια ....Η πατρίδα έγινε παρτίδα και ο πολίτης οπλίτης του ευρώ....

Μια ακόμα αξία, που στο τέλος αυτού του χρόνου, θα αποδείξει πόσο πολύ θα στοιχίσει στον πολιτισμό , την οικογένεια και την πολιτεία μας ....

Αφιερωμένο σε όσους είναι μάγκες άντρες και όχι χάντρες ...Αυτοί δεν έχουν ανάγκη ούτε να το δείξουν, ούτε να το πουν, ούτε να το χορέψουν στην πίστα των μπουζουκιών....Το χορεύουν στην πίστα της ζωής, της πατρίδας αν χρειαστεί και της ψυχής.....

http://www.youtube.com/watch?v=ytdtmxrF8lw&feature=related