Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ

http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=fKhxqqbRCmk&feature=endscreen

Αυτό το τραγούδι το έγραψε ο πατέρας και το αφιέρωσε στη κόρη του..

Προσωπικά το αφιερώνω σε κάποια που πλέον δεν ζει...όμως όταν χρειάζεται είναι πάντα εδώ

Λένε πως ότι δεν μας σκοτώνει μας δυναμώνει…. Ίσως κάποιοι πρέπει να το βιώσουν για να το πιστέψουν και να το νιώσουν βαθιά στο πετσί τους, για να το πραγματώσουν ως τρόπο ζωής και νοοτροπίας.

Πολλές φορές η ίδια η ζωή μας αναγκάζει να απουσιάζουμε από κάποια μέρη χωρίς να το θέλουμε ή το επιλέγουμε. Όμως επειδή τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο, στο τέλος αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμα και η απουσία ουσιαστικά είναι  παρουσία με άλλη όψη.

Ζωή και θάνατος , υγεία και χάσιμο αυτής έχουν γίνει καθημερινότητα σε ένα γαϊτανάκι σκέψεων ενός καθ όλα υπερήφανου ,κάποτε, λαού. Σήμερα ,απλά ψάχνει στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ξεροκόμματο, μιας και εκτός από τα λεφτά χάθηκαν μαζί τους αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμός και αυτοεκτίμηση.

Η ζωή αντιμετωπίζεται ως δεδομένη και τα καθημερινά στοιχεία που την περιβάλλουν είναι defacto κατοχυρωμένα από τον καθένα μας, λες και κάποιος μας έχρισε Θεούς . Ώσπου έρχεται μια στιγμή και όλα αλλάζουν, η απλή κίνηση για ένα ποτήρι νερό γίνεται τόσο δύσκολη όσο το σήκωμα ενός μαρμάρου για την πυραμίδα του Χέοπα και το γύρισμα στην άλλη πλευρά ανάγκη που κάποιος γιατρός πρέπει να βοηθήσει.

Σκουπίδια και άνθρωποι για το φαγητό, κουβάρια και οροί για την υγεία και ένας ολόκληρο πολιτικό σύστημα επιδεικτικά να κωφεύει αναζητώντας τον φταίχτη για την κατάντια ενός έθνους. Ανίκανοι άνθρωποι να δουν πως τα λεφτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από τυπωμένα χαρτιά με μουτζούρες, τα οποία σου δίνουν υπόσταση μόνο και μόνο γιατί κάποιοι ξέχασαν ότι η αξία δεν έχει τιμή και η τιμή δεν είναι νούμερο σε χαρτί.

Οικονομικός πόλεμος, έμαθε και η κουτσή μαρία να φωνάζει σαν ένα φερέφωνο του διπλανού και όλοι μαζί πίσω από τα χαζόκουτα με τις προτηγανισμένες και προκατασκευασμένες ειδήσεις να χειροκροτούν κατά το δοκούν τον κάθε τυχάρπαστο πολιτικάντη ..

Οικονομική βλακεία, που ‘’βούλιαξε’’  τον κόσμο στο χρήμα και άδειασε το μυαλό από την αξία. Εκεί που το φιλότιμο ήταν χωρίς τιμή στο ταμπελάκι, τώρα θεωρείται μακακία και η συνείδηση  μιαρή ασθένεια η οποία πρέπει μέσω λοβοτομής να απομακρύνεται από τον κόσμο για να μην εξαπλωθεί.

Όχι ρε φίλε!!! δεν είσαι κάποιος επειδή μπορείς και λες την αλήθεια .Είσαι κάποιος γιατί μπορείς και χρωστάς παραπάνω από όσα μπορείς να δώσεις όντας ένας κενός φελλός που μπορεί και επιπλέει σε ένα κράτος γεμάτο από τενεκέδες ξεγάνωτους, οι οποίοι καθημερινά κακαρίζουν μέσα στο μεγάλο κοτέτσι που λέγεται Ελλάδα.

Ένας λαός με στοιχεία πολιτισμού φώτισε το πλανήτη , αποφάσισε όμως πως μοιράζοντας αρκετό φως έπρεπε να κρατήσει το κερί για να βλέπει στο ζοφερό σκοτάδι, που κανείς όμως δεν του επέβαλε χωρίς την θέληση του .

Αξιακός πόλεμος του φιλότιμου , του γείτονα , του θυμικού.

Αξιακός πόλεμος της πατρίδας , της οικογένειας και της θρησκείας

Αξιακός πόλεμος για κατάλυση του μυαλού , της ψυχής της καρδιάς.

Αυτό επιλέξαμε και απλά οι περισσότεροι προτιμούν να τον διανθίζουν με επιθετικούς προσδιορισμούς ώστε ο όχλος να μπορεί να το καταπίνει καλύτερα . Όμως τι τα θέλετε κύριοι το άδειο στομάχι και η αίσθηση του άδικου, κάποια στιγμή γιγαντώνεται και η έλλειψη της αντίδρασης στο τέλος φέρνει την καταστροφή.

Όταν το δικαίωμα στην ζωή, υγεία και ελευθερία κοστολογείται από υπανθρώπους που άγονται και φέρονται με βάση τον ΕΓΩ ΕΧΩ τότε η κατάλυση της συνείδησης ακολουθεί πορεία προς το γκρεμό ….

Αναγκάστηκα να απουσιάσω, όμως αυτή η απουσία μου έδωσε να καταλάβω διαζώσης όλα όσα υπέθετα μέχρι χτες θεωρητικά και βασισμένη σε βιώματα άλλων.

Είμαστε απολίτιστοι κύριοι όλοι μας .Όχι μόνο οι πολιτικοί , όχι μόνο το σύστημα όλοι μα όλοι . Είτε ως άνθρωποι ,είτε ως πολίτες ,ασθενείς , είμαστε απολίτιστοι , απείθαρχοι και πάνω απ όλα εγωιστές .

Κάποτε ο άνθρωπος σε χρονικές περιόδους που ο Ελληνισμός διέτρεχε κινδύνους και ο πόλεμος ήταν στην πόρτα μας, άπλωνε στο πλησίον το χέρι, στον συνάνθρωπο, ακόμα και για μια λέξη συμπαράστασης., Σήμερα εμείς που παραπονιόμαστε, εμείς που καταριόμαστε τους πολιτικούς δεν απέχουμε πολύ από αυτούς, αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας και θα δούμε μικρούς πολιτικάντηδες της ρεμούλας και  παραποντιάς . Σειρές μπουλούκια που δεν μπορούν να σταθούν για να περιμένουν να πάρουν ένα χαρτί στην ουρά , κοιτάνε πως θα παρακάμψουν. Διοικητικοί υπάλληλοι που προτιμούν να βλέπουν τον κόσμο να συνωστίζεται και να ταλαιπωρείται παρά να ανοίξουν δεύτερο ‘’παράθυρο’’ εξυπηρέτησης μέχρι που θα βρεθεί κάποιος και θα υψώσει τον τόνο και τότε θα ακουστούν όλες οι κοτίσιες φωνές να ουρλιάζουν, αρκεί να αντιδράσει κάποιος άλλος όχι εμείς ο άλλος.

Άλλος για την επανάσταση παιδιά ;;;;ή μήπως να πω καλύτερα άλλος για την επ_ ανα_Στάση καθώς αλλάξαμε στάση μόνο για να μπορούμε καλύτερα να βλέπουμε τον άλλον να διεκδικεί για εμάς . Κόμματα και  χρώματα , βολεμένοι και αβόλευτοι οι μισοί εναντίων των άλλων μισών ενώ στην ουσία όλοι είναι στο ίδιο βαρέλι .

Δυστυχώς δεν μαθαίνομε και λυπάμαι που θα το πω γιατί ήθελα να πιστεύω πως θα μάθουμε με την σύνεση κάποια στιγμή.  Τείνω πλέον να πιστέψω πως ως λαός θα μάθουμε μόνο με το πόνο αν δεν έχουμε καταστραφεί μέχρι να τον νιώσουμε στο 90% μέσα στο μεδούλι μας .

Δεν ξέρω πια αν ζούμε την Αναγέννηση του Μεσαίωνα καλυμμένη μα τα δικτατορικά φώτα μιας εκπορνευμένης δημοκρατίας στο βωμό των ολίγων έναντι των κ_ολίγων .

Χριστίνα Δ.