Όταν η προδοσία πηγαίνει χρονικά τόσο πίσω.
Όταν αποδεικνύεται πλέον ότι θέλουν οι νέες γενιές να ξεχάσουν ποιοι είναι και από ποιους κατάγονται.
Όταν θέλουν να ''αποψιλώσουν'' ιστορία, θρησκεία , οικογένεια , νοοτροπία.
Όταν όλα αποδεικνύουν ότι το σχέδιο έχει γερές βάσεις και πολλούς εξωτερικούς συμμάχους.
Oταν δεν μπόρεσαν να μας εξαφανίσουν σαν λαό
με πολέμους και μας εξοντώνουν καθημερινά με τον ψυχολογικό βιασμό.
Όταν χτυπούν ανελέητα το θυμικό μας προς όφελος όλων των κίναιδων ανά τω κόσμω.
Όταν βλέπουμε πια περίτρανα ότι ο εχθρός είναι εντός των πυλών.
Οταν ακόμα και τώρα μας δείχνουν το φεγγάρι
ΕΜΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ
7 σχόλια:
Χριστίνα
Κοιτάμε το δάχτυλο διότι δεν κοιτάμε ψηλά.
Κοιτάμε μπροστά μας κι όχι μακριά.
Οργιζόμαστε,αλλά η οργή μας είναι στιγμιαία.
Αγαπούμε αλλά με ανταλλάγματα.
Ζούμε νερώνοντας το κρασί μας.
Διαμαρτυρόμαστε για όλα αυτά που μας θίγουν,αλλά όχι και για αυτά που θίγουν τους γείτονές μας.
Μιλούμε για αλληλεγύη αλλά δε λέμε ούτε μια καλημέρα στον απέναντι.
Μας έκαναν έτσι όλοι αυτοί που αναδείξαμε με τις ψήφους μας ;
Πέσαμε στην παγίδα της ευδαιμονίας
κόβοντας τις ρίζες μας ;
Ας πούμε ότι είναι έτσι.
Τι κάνουμε από δω και πέρα.
Αυτό είναι το ζητούμενο και η πρόκληση ταυτόχρονα.
Μπορούν όλες αυτές οι δοκιμασίες να μας κάνουν καλύτερους πιο ανθρώπινους πιο ανθεκτικούς ;
Διακυβεύονται πολλά και οι καταστάσεις στη χώρα μας έχουν πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.
Ή τώρα ή ποτέ λοιπόν.
Άμεσο επαναπροσδιορισμό των αξιών μας χρειαζόμαστε.
Θέλω την αρχοντιά μας ακέραιη κι όχι κουρελιασμένη.
Μάλιστα. Δεν έπρεπε να νιώσουμε περήφανοι. Και υπήρχαν και ...τείχη. Ήταν και ο κος πρέσβης, τι να κάνουν οι άνθρωποι. Το βούλωσαν. Φόρεσαν τα κουστούμια τους, μπήκαν στις λιμουζίνες που πληρώνουμε εμείς, ποιος άλλος (;;;), και ως άλλη μαντάμ Σουσού, εξακολούθησαν να παριστάνουν τους μεγάλους και τρανούς. Με τι προσόντα ;;;
Σκυμμένοι, διπρόσωποι δούλοι, ανήθικοι και δοσιλογικοί.
Και η κοινωνία, εδώ, τι έκανε ;; Τους ψήφιζε, τους παρακαλούσε, τους προσκυνούσε. Και τώρα ;; Τους μουτζώνει.
Και μετά ;; Αφού βρούμε τον τελικό πάτο, ίσως, ίσως.... αποφασίσουμε να κοιτάξουμε ψηλά.
Αν η κοινωνία ήταν αλλιώς, αυτοί δεν θα ήταν Εκεί, σ’ αυτές τις θέσεις. Και τα άλλοθι τελείωσαν. Η κλεψύδρα άδειασε.
Όμως, εκείνοι, είναι ακόμα Εκεί.
Και σιγά που ξεκίνησε η «κρίση» πριν 3 χρόνια. Ανέκαθεν μεγαλουργούσε. Απλά είχαμε ονομάσει την αποκτήνωση «ευημερία». Χτυπούσε η βόμβα, και νομίσαμε πως είναι παλαμάκια, πως μας χειροκροτεί το Σύμπαν, αφού ήμασταν τόσο σπουδαίοι... Τώρα που κοντεύει να σκάσει στα χέρια μας, θα δούμε.
Ποιος είναι ποιος. Ξεκάθαρα και δίχως καμία αμφιβολία.
Σαμουράι
Κοιτάμε το δάχτυλο γιατί δεν μας βολεύει να κοιτάμε ψηλά . Γιατί το ψηλά έχει κόστος και πόνο και γιατί στα λόγια είμαστε όλοι άψογοι, βγάζοντας τις επαναστατικές μας διαθέσεις στα πληκτρολόγια. Εξ ου και θεωρώ ότι περισσότερες πιθανότητες έχουν τα πληκτρολόγια να επαναστατήσουν και να κερδίσουν αν τα αφήσουμε μπροστά στη βουλή παρά εμείς…Κοιτάμε μπροστά γιατί το μακριά σημαίνει και στόχο και εμάς ο στόχος μας μέχρι σήμερα είναι να περνάμε καλά εμείς και χεστήκαμε ή ψοφήσει η κατσίκα του απέναντι. Ζούμε νερώνοντας το κρασί μας γιατί νομίζουμε πως αν το πιούμε ανέρωτο θα μεθύσουμε και δεν θα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες στα ζόρια και στους τυφώνες ενώ αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε πως την ποιότητα μόνο στο ανέρωτο την βρίσκουμε καθώς δεν είναι αυθεντική γνήσια και όχι light σαν την κοκα κολα .
Διαμαρτυρόμαστε μόνο για όσα μας θίγουν γιατί απλά ακόμα και σήμερα το εγώ έχει υπερκεράσει το εμείς καθώς κανείς δεν συνειδητοποιεί ή να πω δεν βολεύεται να συνειδητοποιήσει πως το εμείς θα κάνει το εγώ πιο εύκολο ή να το πω καλύτερα πως είναι μια αλυσίδα ομοούσιος και αδιαίρετος το εγώ και το εμείς αρκεί να ξέρουμε ποιο πρέπει να βάλουμε πρώτο και με τη ποσοστό. Κανείς δεν μας έκανε έτσι , απλά. Δοκιμάσαμε το λωτό της καλοπέρασης εν γνώσει μας ότι η φάκα καραδοκεί αλλά δεν βόλευε να το δούμε όσο βόλευε να πούμε ας φάω σήμερα και αύριο βλέπουμε θα το στρώσουμε. Οι δοκιμασίες αυτές μπορούν να μας κάνουν καλύτερος με έναν όρο : να δεχτούμε ότι το καλύτερο θα έρθει μέσα από πόνο δάκρυ και πίεση . Θα χρειαστεί επιμονή , υπομονή , πείσμα και πάνω από όλα θέληση ότι τα θέλω μπορούν να πραγματοποιηθούν καθώς δεν έχει νόημα να χάσουμε τις μάχες αρκεί να κερδίσουμε τον πόλεμο. Αλλιώς θα είμαστε πάντα καταδικασμένοι να ξαναζούμε την ιστορία μας μέχρι να μη μείνει ούτε ένας ..
ΥΓ : Η αρχοντιά είναι σαν το λευκό της Ελλάδος μπορεί να ξεθωριάζει αλλά δεν χάνεται για να το βρεις όμως πρέπει να έχεις το βλέμμα καθαρό και εμείς δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε την Ελλάδα χωρίς ιδιοτέλεια με μόνο σκεπτικό το καλό της πατρίδας μας . Θα έλεγα μάλλον της παρτίδας το σκεπτικό έχουμε πως θα την πάρουμε ή καλύτερα οι περισσότεροι το έχουν, ευτυχώς όχι όλοι …
Ρίκα κανείς δεν κάνει ή αν θες δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν δεν του το επιτρέψουμε …πολλές φορές με τη μάσκα τη φιλική , της ελευθερίας και της δημοκρατίας μας επιβάλλουν πράγματα τα οποία ούτε στις χειρότερες δικτατορίες δεν έγιναν.
Για το καλό μας ή για το καλό του τόπου και εμείς ; εμείς να σου πω τι εμείς
Εμάς ο θεός μας έδωσε μυαλό και γνώση και κρίση και δύναμη να επιλέγουμε να σκεπτόμαστε απλά είτε από βόλεψη είτε από φόβο επιλέγουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να καθίσουμε στην σιγουριά του στρουθοκαμηλισμού.
Γινόμαστε κριτές των άλλων και του εαυτού μας θεωρώντας ότι εμείς τα ξέρουμε καλύτερα και πάει λέγοντας. Η κρίση δεν είναι οικονομική το έχω ξαναπεί είναι αξιών.
Είναι η έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό μας και προς τον άλλον
Είναι η έλλειψη της αποδοχής της απόψεως των θέλω και των μπορώ του άλλου ανεξαρτήτως αν συμφωνούμε .Αυτό θέλει βέβαια κότσια να μη πω κάκαλα γιατί σημαίνει προσωπικό ξεβόλεμα
Είναι η έλλειψη των επαγγελματικών αυτιών που θα ακούσουν και δεν θα περιμένουν απλά να τελειώσει ο άλλος για να μιλήσουμε
Είναι η ισοπέδωση των προσωπικών ορίων που ορίζουν την ελευθερία από την ασυδοσία.
Η βόμβα και γενικότερα ότι φέρει την ανατροπή καλό είναι να σκάσει . Ο φόβος μου είναι η ψυχολογία της μάζας των Ελλήνων που μετά τα πρώτα βόλια θα γίνουν λαγοί και θα περιμένοντας τον άλλον να προχωρήσει για να τους απελευθερώσει.
Η απάντηση στον φόβο είναι είτε η φυγή, είτε η μάχη. Αν και σήμερα μιλάμε περισσότερο για μια γενικευμένη «εμφυτευμένη» φοβία, παρά για τον φυσικό, αιτιολογημένο, ανθρώπινο φόβο απέναντι σε έναν πραγματικό κίνδυνο. Για το ένστικτο της αυτο-προστασίας του φυσικού μας εαυτού.
Άρα. Άλλος γίνεται μαχητής, κι άλλος φυγάς.
Το ποιος μετατρέπεται σε τι, είναι πολυπαραγοντικό στην εξήγηση και κατανόησή του.
Πνευματικά γονίδια, ανατροφή, συμπλέγματα, ψυχική οκνηρία, μαλθακότητα, κοινωνικές ψευδαισθήσεις, κλπ κλπ. Όλα αυτά, και άλλα πολλά, ορίζουν το τελικό αποτέλεσμα.
Κανείς παράγοντας όμως δεν μπορεί ποτέ να συναγωνιστεί την ελεύθερη βούληση και την κάθετη, αναπότρεπτη απόφαση της ανθρώπινης Ψυχής για ανατροπή, υπέρβαση, στον δρόμο προς την ανάκτηση της ψυχικής, άρα και της φυσικής, κοινωνικής, πολιτικής και Εθνικής Ελευθερίας.
Και αυτό υπόκειται στον Νόμο του απρόβλεπτου. Γι’ αυτό και είναι τόσο μα τόσο γοητευτικό. Ελπιδοφόρο. Και νικηφόρο. Όπου και όταν εμφανίζεται.
Ο καθείς θα πράξει, πράττει ήδη, αυτό που αναγνωρίζει ΜΕΣΑ του.
Γιατί οι άνθρωποι, τελικά, δεν αλλάζουν, στην διάρκεια της Ζωής τους. Απλά ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ.
Νομίζω ο Νίτσε είχε πει, αν θυμάμαι καλά, πως «στην Ζωή γινόμαστε αυτό που είμαστε». Παρατηρώ, μέχρι σήμερα, πως είχε δίκιο.
Χριστίνα σου το αφιερώνω.
Ο ποιητής είχε δίκιο.Θεωρώ ότι είναι ότι πιο αντιπροσωπευτικό έχω διαβάσει σχετικά με τους ξενιτεμένους που δεν έφυγαν από τη χώρα σαν οικονομικοί μετανάστες.http://www.google.de/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&ved=0CDQQFjAA&url=http%3A%2F%2Flatistor.blogspot.com%2F2011%2F06%2Fblog-post.html&ei=dyoyUr-7MYirhAesjIGIDQ&usg=AFQjCNFYL1DAKDAbKzcjTaAQ1ClaOMrsBg&bvm=bv.52109249,d.ZG4&cad=rja
Samurai
Κάλιο αργά παρά ποτέ λένε
Σ' ευχαριστώ πολύ :-)
Δημοσίευση σχολίου