ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ GLADIO – ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ (MΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ)

Operation Gladio (Italian: Operazione Gladio) is the codename for a clandestine North Atlantic Treaty Organisation (NATO) "stay-behind" operation in Italy during the Cold War. Its purpose was to continue armed resistance in the event of a Warsaw Pact invasion and conquest. Although Gladio specifically refers to the Italian branch of the NATO stay-behind organizations, "Operation Gladio" is used as an informal name for all of them. The name Gladio is the Italian form of gladius, a type of Roman shortsword. Stay-behind operations occurred in many NATO and even some neutral countries.

Gladio was part of a series of national operations first coordinated by the Clandestine Committee of the Western Union (CCWU), founded in 1948. After the creation of NATO in 1949, the CCWU was integrated into the Clandestine Planning Committee (CPC), founded in 1951 and overseen by Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE), transferred to Belgium after France's official withdrawal from NATO's Military Committee in 1966 – which was not followed by the dissolution of the French stay-behind paramilitary movements.

The role of the Central Intelligence Agency (CIA) in Gladio and the extent of its activities during the Cold War era, and any relationship to terrorist attacks perpetrated in Italy during the "Years of Lead" (late 1960s to early 1980s) is the subject of debate. Switzerland and Belgium have had parliamentary inquiries into the matter .

General stay-behind structure

After World War II, the UK and the US decided to create "stay-behind" paramilitary organizations, with the official aim of countering a possible Soviet invasion through sabotage and guerrilla warfare behind enemy lines. Arms caches were hidden, escape routes prepared, and loyal members recruited, whether in Italy or in other European countries. Its clandestine "cells" were to stay behind (hence the name) in enemy-controlled territory and to act as resistance movements, conducting sabotage, guerrilla warfare and assassinations.

Operating in all of NATO and even in some neutral countries such as Spain before its 1982 admission to NATO, Gladio was first coordinated by the Clandestine Committee of the Western Union (CCWU), founded in 1948. After the creation of NATO in 1949, the CCWU was integrated into the "Clandestine Planning Committee" (CPC), founded in 1951 and overseen by the SHAPE (Supreme Headquarters Allied Powers Europe), transferred to Belgium after France's official retreat from NATO – which was not followed by the dissolution of the French stay-behind paramilitary movements.

Historian Daniele Ganser alleges that

Next to the CPC, a second secret army command center, labeled Allied Clandestine Committee (ACC), was set up in 1957 on the orders of NATO's Supreme Allied Commander in Europe (SACEUR). This military structure provided for significant US leverage over the secret stay-behind networks in Western Europe as the SACEUR, throughout NATO's history, has traditionally been a US General who reports to the Pentagon in Washington and is based in NATO's Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE) in Mons, Belgium. The ACC's duties included elaborating on the directives of the network, developing its clandestine capability, and organizing bases in Britain and the United States. In wartime, it was to plan stay-behind operations in conjunction with SHAPE. According to former CIA director William Colby, it was 'a major program'.

Coordinated by the North Atlantic Treaty Organization (NATO), {the secret armies} were run by the European military secret services in close cooperation with the US Central Intelligence Agency (CIA) and the British foreign secret service Secret Intelligence Service (SIS, also MI6). Trained together with US Green Berets and British Special Air Service (SAS), these clandestine NATO soldiers, armed with underground arms-caches, prepared against a potential Soviet invasion and occupation of Western Europe, as well as the coming to power of communist parties. The clandestine international network covered the European NATO membership, including Belgium, Denmark, France, Germany, Greece, Italy, Luxemburg, Netherlands, Norway, Portugal, Spain, and Turkey, as well as the neutral European countries of Austria, Finland, Sweden and Switzerland.

The Central Intelligence Agency responded to the series of accusations made by Mr. Ganser in his book regarding the CIA's involvement in Operation Gladio, by claiming that neither Ganser nor anyone else could have solid evidence supporting their accusations. At one point in his book, Mr. Ganser even talks about the CIA's covert action policies as being "terrorist in nature" and then accuses the CIA of using their "networks for political terrorism". The CIA has responded by noting that Daniele Ganser's sourcing is "largely secondary" and that Ganser himself has complained about "not being able to find any official sources to support his charges of the CIA's or any Western European government's involvement with Gladio".

The existence of these clandestine NATO units remained a closely guarded secret throughout the Cold War until 1990, when the first branch of the international network was discovered in Italy. It was code-named Gladio, the Italian word for a short double-edged sword [gladius]. While the press said that the NATO stay-behind units were 'the best-kept, and most damaging, political-military secret since World War II', the Italian government, amidst sharp public criticism, promised to close down the secret army. Italy insisted identical clandestine units had also existed in all other countries of Western Europe. This allegation proved correct and subsequent research found that in Belgium, the secret NATO unit was code-named SDRA8, in Denmark Absalon, in Germany TD BJD, in Greece LOK, in Luxemburg Stay-Behind, in the Netherlands I&O, in Norway ROC, in Portugal Aginter Press, in Spain Red Quantum, in Switzerland P26, in Turkey Özel Harp Dairesi, In Sweden AGAG (Aktions Gruppen Arla Gryning), Plan Bleu in France, and in Austria OWSGV. However, the code name of the stay-behind unit in Finland remains unknown.

Upon learning of the discovery, the parliament of the European Union (EU) drafted a resolution sharply criticizing the fact (...) Yet only Italy, Belgium and Switzerland carried out parliamentary investigations, while the administration of President George H. W. Bush refused to comment.

If Gladio was effectively "the best-kept, and most damaging, political-military secret since World War II", it must be underlined, however, that on several occasions, arms caches were discovered and stay-behind paramilitary organizations officially dissolved – only to be created again. But it was not until the 1990s that the full international scope of the program was disclosed to public knowledge. Giulio Andreotti, the main character of Italy's post-World War II political life, was described by Aldo Moro to his captors as "too close to NATO", Moro thus advising them to be wary. Indeed, before Andreotti's 1990 acknowledgement of Gladio's existence, he had "unequivocally" denied it in 1974, and then in 1978 to judges investigating the 1969 Piazza Fontana bombing.

NATO's "stay-behind" organizations were never called upon to resist a Soviet invasion. Their structures continued to exist after the collapse of the Soviet Union. Internal subversion and "false flag" operations were explicitly considered by the CIA and stay-behind paramilitaries. According to a November 13, 1990 Reuters cable, "André Moyen – a former member of the Belgian military security service and of the [stay-behind] network – said Gladio was not just anti-Communist but was for fighting subversion in general. He added that his predecessor had given Gladio 142 million francs ($4.6 millions) to buy new radio equipment."

Gladio operations in NATO countries

First discovered in Italy

Gladio in Italy

APRIL 26 ISSUE OF SENSATIONAL WEEKLY NEWS JOURNAL QUOTE PANORAMA UNQUOTE CARRIED SCURRILOUS COVER STORY

ENTITLED QUOTE THE FASCIST POISON UNQUOTE LINKING THE RIGHT- WING MSI, THE CIA, AND FSO PETER BRIDGES ( ASSIGNED ROME 1966 TO 1971) IN PLOT ALLEGED TO INCLUDE 1969 PIAZZA FONTANA ( MILAN) BANK BOMBING WHICH TOOK 16 LIVES AND INJURED 88 OTHERS. STORY ALLEGES PLOT AND BOMBING INTENDED TO SPARK SWING TO RIGHT IN PUBLIC OPINION TO PERMIT RIGHT- WING " CHANGE OF COURSE."

CHANNELS OF FUNDS TO SUPPORT MSI IN GENERAL, AND THEREFORE CONSPIRACY ALSO, WERE NAMED AS ROME OFFICES OF FEED GRAINS COUNCIL, MERRILL LYNCH, AND CONTINENTAL ILLINOIS BANK OF CHICAGO ( LINKED IN STORY TO MICHELE SINDONA). ARTICLE IS BEING TRANSLATED AND WILL BE POUCHED TO ADDEES ASAP.

2. FEED GRAINS COUNCIL HAS INFORMED US THEY CONSIDERING LEGAL ACTION AND HAVE ASKED ADVICE. EMBASSY IS RESPONDING WITH ADVICE NOT TO DIGNIFY AND ENCOURAGE REPLAY OF ARTICLE BY ANY VOLUNTEERED REBUTTAL OR LEGAL ACTION, BUT TO CATEGORICALLY AND EMPHATICALLY DENY STORY ( UNDERSCORE) IF ASKED ( END UNDERSCORE). FCC WILL BE TOLD EMBASSY WILL SAY NOTHING PUBLICLY BUT IF ASKED WILL REPLY TO SECRET SECRET PAGE 02 ROME 03261 261656 Z ANY PRESS QUERY WITH STATEMENT THAT STORY IS QUOTE TOTALLY WITH- OUT FOUNDATION AND NOT WORTHY OF REPLY UNQUOTE. TO QUESTIONS BY OTHERS THAN PRESS, EMBOFFS WILL LABEL ARTICLE AN OUTRAGEOUS LIE.

3. EMBASSY WILL ALSO CONTACT MERRILL LYNCH AND CONTINENTAL ILLI- NOIS BANK REPS TO INFORM THEM, WITHOUT ADVISING, OF COURSE OF ACTION EMBASSY INTENDS TO TAKE, STRESSING THAT WE WILL NOT RE- SPOND AT ALL UNLESS ASKED.

4. EMBASSY ( DCM) WILL CALL ATTENTION OF PRIMIN' S DIPLOMATIC ADVISOR ( CAGIATI) TO ARTICLE EXPRESSING OUR PARTICULAR UNHAPPINESS AT IRRESPONSIBILITY SHOWN IN NAMING DIPLOMATIC OFFICER, PRESENTLY SERVING IN COMMUNIST POLICE STATE, IN OUTRAGEOUS FABRICATION OF THIS SORT. AT APPROPRIATE LEVEL, WE WILL CALL ATTENTION OF FONMINISTRY TO ARTICLE, NOTING THAT IT UNWORTHY OF PUBLIC RE- BUTTAL, BUT THAT OUR UNHAPPINESS BEING SIGNALLED TO OFFICE OF PRIME MINISTER.

5. EMBASSY OF COURSE AWARE THAT PUBLICATION OF STORY NOT A MATTER FOR DIRECT AND OFFICIAL GOI INTERVENTION. OUR ANNOYANCE WILL FIND SYMPATHETIC EAR IN PRIMIN'S OFFICE, HOWEVER, AND IT NOT UNLIKELY THAT DISPLEASURE WILL REACH MONDADORI ( PANORAMA PUBLISHER) IN APPROPRIATE AND INDIRECT WAY.

VOLPE SECRET NMAFVVZCZ

*** Current Handling Restrictions *** n/a *** Current Classification *** SECRET

The Italian NATO stay-behind organization, dubbed "Gladio", was set up under Minister of Defense (from 1953 to 1958) Paolo Taviani's (DC) supervision.[11] Gladio's existence came to public knowledge when Prime Minister Giulio Andreotti revealed it to the Chamber of Deputies on October 24, 1990, although far-right terrorist Vincenzo Vinciguerra had already revealed its existence during his 1984 trial. According to media analyst Edward S. Herman, "both the President of Italy, Francesco Cossiga, and Prime Minister Giulio Andreotti, had been involved in the Gladio organization and coverup..."

Giulio Andreotti's October 24, 1990

 

Christian Democrat Prime Minister Giulio Andreotti publicly recognized the existence of Gladio on October 24, 1990. Andreotti spoke of a "structure of information, response and safeguard", with arms caches and reserve officers. He gave to the Commissione Stragi, the parliamentary commission led by senator Giovanni Pellegrino in charge of investigations on bombings committed during the Years Of Lead in Italy, a list of 622 civilians who according to him were part of Gladio. Andreotti also stated that 127 weapons' cache had been dismantled, and said that Gladio had not been involved in any of the bombings committed from the 1960s to the 1980s.

Andreotti declared that the Italian military services (predecessors of the SISMI) had joined in 1964 the Allied Clandestine Committee created in 1957 by the US, France, Belgium and Greece, and which was in charge of directing Gladio's operations. However, Gladio was actually set up under Minister of Defense (from 1953 to 1958) Paolo Taviani's supervision.

Beside, the list of Gladio members given by Andreotti was incomplete. It didn't include, for example, Antonio Arconte, who described an organization very different from the one brushed by Giulio Andreotti: an organization closely tied to the SID secret service and the Atlanticist strategy. According to Andreotti, the stay-behind organisations set up in all of Europe did not come "under broad NATO supervision until 1959."

16.3.1978 - 30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ-ΑΛΝΤΟ ΜΟΡΟ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ

Ποιος δολοφόνησε τον Αλντο Μορο; Το ερώτημα είναι, φυσικά, πλασματικό γιατί όλοι ξέρουμε ότι ήταν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» οι οποίες απήγαγαν στις 16 Μαρτίου 1978 τον ιταλό πολιτικό, σκοτώνοντας τους πέντε σωματοφύλακές του στο κέντρο της Ρώμης, και τον παράτησαν νεκρό στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου 55 ημέρες αργότερα. Τι συνέβη και δεν μπόρεσε η Καραμπινιερία να καλύψει το κρησφύγετο των τρομοκρατών, γιατί η κυβέρνηση δεν μπόρεσε - μήπως δεν θέλησε; - να κάνει την ανταλλαγή με πολιτικούς κρατούμενους όπως ζητούσε η Ταξιαρχία και γιατί το Παρλαμέντο έμεινε σχεδόν αδιάφορο στις εκκλήσεις του Μόρο «να ικανοποιηθούν» οι αξιώσεις των απαγωγέων του; Περίεργα πράγματα, ένα μυστήριο που ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά το μοναδικό αυτό γεγονός στην πολιτική ιστορία της Ευρώπης, δεν έχει διευκρινισθεί πλήρως.

Ας μεταφερθούμε στα χρόνια εκείνα. Το Βιετνάμ και η σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία έχουν εκμηδενίσει το διεθνές ηθικό βάρος που διέθεταν η Αμερική και η Σοβιετική Ενωση, η Ευρώπη είναι πολιτικά ανύπαρκτη και στην Κίνα θριαμβεύει η αυτοκαταστροφική Πολιτιστική Επανάσταση στέλνοντας κηρύγματα βίαιης ανυπακοής σε όλο τον κόσμο. Ενοπλες ομάδες με εξωπραγματικά προγράμματα τρομοκρατούν, εκβιάζουν και δολοφονούν προσωπικότητες στη Δυτική Γερμανία και την Ιταλία, δύο χώρες που ακόμη αγωνίζονται να αποτινάξουν το πολιτικό δηλητήριο του ναζισμού και του φασισμού. Η πρώτη τις αντιμετωπίζει δυναμικά - με κάποια αποτελέσματα. Η Ιταλία ακολουθεί πολιτικό δρόμο, διαπιστώνοντας ότι η αστυνομία της είναι ανίκανη - διαβρωμένη είτε απρόθυμη, αν θέλετε - να εξουδετερώσει τους τρομοκράτες. Αποτελέσματα δεν υπάρχουν αλλά κάτι νεόφερτο αναδύεται στην ιταλική πολιτική σκηνή.

Τα δύο εξόχως αντίπαλα κόμματα, το Χριστιανοδημοκρατικό και το Κομμουνιστικό, δείχνουν να αναζητούν κοινό έδαφος για κυβερνητική συνεργασία, παρ' όλο που οι Χριστιανοδημοκράτες είχαν άνετη πλειοψηφία και βρίσκονταν στην εξουσία συνεχώς από το τέλος του πολέμου, το 1945. Οσο για τους κομμουνιστές, είχαν απεμπλακεί από τον ιδεολογικό και πολιτικό εναγκαλισμό της Μόσχας και αναζητούσαν «νέες κατευθύνσεις».

Γενικός γραμματέας του ΚΚΙ είναι ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, από αστική οικογένεια της Σαρδηνίας, μαρξιστικά μορφωμένος, διανοούμενος. Ο βιογράφος του, Αμιντόρε Τζιομπατίνι, αναφέρει ένα περιστατικό που φαίνεται ότι σημάδεψε από πολύ νωρίς την κομματική στρατηγική του. Νέος ακόμη, γευμάτιζε κάποτε με έναν σοσιαλιστή φίλο του όταν τους πλησίασε ο γνωστός τους επίσκοπος Τσέκο και άρχισε να συζητεί μαζί τους πολιτικά, φυσικά, και για την άθλια οικονομική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων. «Ο κόσμος των απόκληρων πρέπει να συσπειρωθεί κάτω από το λάβαρο της Χριστιανικής Δημοκρατίας» λέγει ο επίσκοπος. «Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει ο κόσμος των απόκληρων Καθολικών να ενωθεί με τους μαρξιστές για μια καινούργια λαϊκή συμμαχία» απαντά ο Μπερλιγκουέρ. «Ποτέ. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ» εκρήγνυται ο επίσκοπος. «Και όμως θα γίνει κάποτε αυτό» ανταπαντά ο κομμουνιστής.

Προβληματισμός στην «Ντεμοκράτσια Κριστιάνα» και αδιέξοδο στις κυβερνήσεις της είναι τα χαρακτηριστικά του κυβερνητικού κόμματος. Ο ένας πρωθυπουργός διαδέχεται τον άλλον, μέσα στο κόμμα σχηματίζονται αλληλοσυγκρουόμενες παρατάξεις, η οικονομική κατάσταση της Ιταλίας χωλαίνει και τα συνδικάτα, τα περισσότερα υπό κομμουνιστικό έλεγχο, γίνονται όλο και πιο επιθετικά. Ο Αμιντόρε Φανφάνι τάσσεται υπέρ των«δυναμικών λύσεων» στα προβλήματα των συνδικάτων, ο Τζούλιο Αντρεότι δείχνει το «αμερικανικό μοντέλο ηγεσίας», ο Μαριάνο Ρουμόρβλέπει το Βατικανό ως σανίδα σωτηρίας , πρώην πρωθυπουργοί όλοι αυτοί. Κάπως διαφορετικά βλέπει την κατάσταση ο Αλντο Μόρο - πέντε φορές πρωθυπουργός, την τελευταία το 1976. Προσωπικότητα του ακαδημαϊκού κόσμου, βουλευτής της «Ντεμοκράτσια Κριστιάνα» από το 1946 συνεχώς, έξι φορές υπουργός, Γραμματέας του κόμματος από το 1960 και πρόεδρός του από το 1976, και διατηρώντας άριστες προσωπικές σχέσεις με τον Πάπα Παύλο Στ', ο Μόρο έχει εντυπωσιασθεί από τη συμφωνία περί εκλογικής συνεργασίας που έκλεισαν ο Ζορζ Μαρσέ του Γαλλικού ΚΚ με τον Φρανσουά Μιτεράν των Σοσιαλιστών.
Από τον Σεπτέμβριο του 1973 κάτι άρχισε να κινείται στην Ιταλία.

Ο Μπερλιγκουέρ σε τρία άρθρα του στο θεωρητικό περιοδικό του κόμματος «Rinascita» ρίχνει την ιδέα της προσέγγισης στους Χριστιανοδημοκράτες. Στο τρίτο άρθρο του έχει την πρόσκληση για έναν «μεγάλο ιστορικό συμβιβασμό» (compromesso storico) μεταξύ Κομμουνιστών, Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλιστών. Μόνο έτσι, τονίζει, διασφαλίζεται η δημοκρατία. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική αλλαγή της πολιτικής τακτικής του ΚΚ Ιταλίας που εξοργίζει τους Σοσιαλιστές, ενοχλεί τους Κομμουνιστές του σοβιετικού συνασπισμού, αλλά βρίσκει κάποιο έδαφος στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος της Ιταλίας, αν και οι «σκληροί» της ηγεσίας αντιδρούν. Ιδιαίτερα εχθρικοί εκδηλώθηκαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι τραπεζίτες, όπως αποκαλύφθηκε πολλά χρόνια αργότερα. Ο Αλντο Μόρο όμως δεν πτοήθηκε, μάλιστα άρχισε μέσω τρίτων να συζητεί την πρόταση Μπερλιγκουέρ, ιδιαίτερα όταν διαπίστωσε ότι το Βατικανό δεν έφερε αντιρρήσεις και όταν το ΚΚ αύξησε εντυπωσιακά τη δύναμή του στις περιφερειακές εκλογές του 1975. Η προσέγγιση συναντά όμως δυσκολίες. Η Ουάσιγκτον με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο δηλώνει ότι «δεν θα ανεχθεί» ιταλική κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν Κομμουνιστές, η Μόσχα ειρωνεύεται την«ιταλική ιδεολογική σαλάτα» και στην Ιταλία αρκετές κομμουνιστικές οργανώσεις παίρνουν αποστάσεις από τη «νόθευση του μαρξισμού - λενινισμού» ενώ αρκετά συνδικάτα απειλούν με τη δημιουργία «καθαρού επαναστατικού» κόμματος κτλ.

Και ξαφνικά, στις 16 Μαρτίου 1978, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» απαγάγουν τον Μόρο μέσα από το αυτοκίνητό του στην οδό Φίνι, στο κέντρο της Ρώμης. Κατά ειρωνεία της τύχης, κατευθυνόταν στη Βουλή όπου η κοινοβουλευτική ομάδα θα ψήφιζε την πρόταση του πρωθυπουργού Αντρεότι για σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής αλληλεγγύης» με τους Κομμουνιστές. Ποιος είχε συμφέρον να κάνει αυτό το έγκλημα; Πολλές αξιόπιστες πήγες μιλούν και γράφουν έκτοτε ότι κάποιοι «τρίτοι» παρακίνησαν τους Ερυθροταξιαρχίτες. Οι Αμερικανοί; Το αρνούνται πειστικότατα. Οι μεγαλοτραπεζίτες και η διαβόητη Μεγάλη Στοά των ιταλών μασόνων; Ο αρχηγός των καραμπινιέρων Κάρλο Αλμπέρτο Ντάλα Σιέζα τους θεωρούσε ύποπτους. Ισως γι' αυτό τον δολοφόνησε αργότερα η Μαφία. Κάπως ύποπτη ήταν και η στάση της ηγεσίας και της κυβέρνησης. Αρνήθηκαν να έρθουν σε οποιαδήποτε συμφωνία για ανταλλαγή του Μόρο με 13 κρατούμενους συνεργάτες των απαγωγέων. Υπάρχει και κάτι άλλο περίεργο: Δώδεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Μόρο, σε ένα σπίτι βρέθηκαν πολλές επιστολές που τις είχε γράψει ο ίδιος απευθυνόμενος στην κυβέρνηση και στην οικογένειά του. Δεν έφθασαν ποτέ. Το μυστήριο παραμένει.

Ενα πράγμα όμως είναι καθαρό: Οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» δολοφόνησαν τον Αλντο Μόρο επειδή προώθησε τον «ιστορικό συμβιβασμό». Δεν άφησαν τυχαία το πτώμα του σε αυτοκίνητο εγκαταλελειμμένο στη Βία Καετάνι, ακριβώς στη μέση του δρόμου μεταξύ των γραφείων των δύο κομμάτων, του Κομμουνιστικού και του Χριστιανοδημοκρατικού.

A quick chronology of Italy’s “strategy of tension”

1964 Piano Solo

In 1964, Gladio was involved in a silent coup d’état when General Giovanni de Lorenzo in the so-called Piano Solo (“Operation Alone”) forced the Italian Socialists Ministers to leave the government.[28]

1969 Piazza Fontana bombing

According to Avanguardia Nazionale member Vincenzo Vinciguerra: “The December 1969 explosion was supposed to be the detonator which would have convinced the politic and military authorities to declare a state of emergency“[29]

1970 Golpe Borghese

In 1970, the failed coup attempt Golpe Borghese gathered, around fascist Junio Valerio Borghese, international terrorist Stefano Delle Chiaie and P2 grand master Licio Gelli.[citation needed]

1972 Gladio meeting

According to The Guardian, “General Geraldo Serravalle, a former head of “Office R”, told the terrorism commission that at a crucial Gladio meeting in 1972, at least half of the upper echelons “had the idea of attacking the communists before an invasion. They were preparing for civil war.” Later, he put it more bluntly: “They were saying this: “Why wait for the invaders when we can make a preemptive attack now on the communists who would support the invader? The idea is now emerging of a Gladio web made up of semi-autonomous cadres which – although answerable to their secret service masters and ultimately to the NATO-CIA command – could initiate what they regarded as anti-communist operations by themselves, needing only sanction and funds from the existing ‘official’ Gladio column (…) General Nino Lugarese, head of SISMI from 1981-84 testified on the existence of a ‘Super Gladio’ of 800 men responsible for ‘internal intervention’ against domestic political targets.”

May 31, 1972 Peteano massacre

Magistrate Felice Casson discovered that “the explosives used in the attack came from one of 139 secret weapons depots of a secret army organized under the code name Operation Gladio”.[17] Neofascist Vincenzo Vinciguerra confessed in 1984 to judge Felice Casson of having carried out the Peteano terrorist attack, in which three policemen died, and for which the Red Brigades (BR) had been blamed before. Vinciguerra explained during his trial how he had been helped by Italian secret services to escape the police and to fly away to Francoist Spain. However, he was abandoned by NATO as soon as he started talking about Gladio, declaring for example during his 1984 trial:

“with the massacre of Peteano and with all those that have followed, the knowledge should now be clear that there existed a real live structure, occult and hidden, with the capacity of giving a strategic direction to the outrages. [This structure] lies within the states itself. There exists in Italy a secret force parallel to the armed forces, composed of civilians and military men, in an anti-Soviet capacity, that is, to organise a resistance on Italian soil against a Russian army… A super-organization which, lacking a Soviet military invasion which might not happen, took up the task, on NATO’s behalf, of preventing a slip to the left in the political balance of the country. This they did, with the assistance of the official secret services and the political and military forces…” He then said to The Guardian, in 1990: “I say that every single outrage that followed from 1969 fitted into a single, organised matrix… Avanguardia Nazionale, like Ordine Nuovo (the main right-wing terrorist group active during the 1970s), were being mobilised into the battle as part of an anti-communist strategy originating not with organisations deviant from the institutions of power, but from within the state itself, and specifically from within the ambit of the state’s relations within the Atlantic Alliance.”[4][5]

November 23, 1973 Bombing of the plane Argo 16

General Geraldo Serravalle, head of Gladio from 1971 to 1974, told a television programme that he now thought the explosion aboard the plane Argo 16 on 23 November 1973 was probably the work of gladiatori who were refusing to hand over their clandestine arms. Until then it was widely believed the sabotage was carried out by Mossad, the Israeli foreign service, in retaliation for the pro-Libyan Italian government’s decision to expel, rather than try, five Arabs who had tried to blow up an Israeli airliner. The Arabs had been spirited out of the country on board the Argo 16.[30]

1974 Piazza della Loggia bombing, Italicus Express massacre, and arrest of Vito

Miceli, chief of the Army intelligence service and member of P2, on charges of “conspiracy against the state”

In 1974, a massacre committed by Ordine Nuovo, during an anti-fascist demonstration in Brescia, kills eight and injures 102. The same year, a bomb in the Rome to Munich train “Italicus Express” kills 12 and injures 48. Also in 1974, Vito Miceli, P2 member, chief of the SIOS (Servizio Informazioni), Army Intelligence’s Service from 1969 and SID‘s head from 1970 to 1974, got arrested on charges of “conspiration against the state” concerning investigations about Rosa dei venti, a state-infiltrated group involved in terrorist acts. During his trial, he revealed the existence of the NATO stay-behind secret army.[citation needed]

1977 Reorganization of Italian secret services following Vito Miceli’s arrest

In 1977, the secret services were thus reorganized in a democratic attempt. With law#801 of 24/10/1977, SID was divided into SISMI (Servizio per le Informazioni e la Sicurezza Militare), SISDE (Servizio per le Informazioni e la Sicurezza Democratica) and CESIS (Comitato Esecutivo per i Servizi di Informazione e Sicurezza). The CESIS was given a coordination role, led by the President of Council.[citation needed]

1978 Murder of Aldo Moro

Prime minister Aldo Moro was murdered in May 1978 by the Second Red Brigades (BR), headed by Mario Moretti, in obscure circumstances. The head of the Italian secret services, accused of negligence, was a P2 member. The so-called “historic compromise” between the Christian-Democracy and the PCI was abandoned:[31] The Italian Government led by Prime Minister Francesco Cossiga (a member of the extreme right faction of Italy’s Christian Democrat party, a pro-NATO atlantist was also suspected of involvement in the killing of Aldo Moro).[citation needed]

“As the conspiracy theorists would have it, Mr. Moro was allowed to be killed either with the acquiescence of people high in Italy’s political establishment, or at their instigation, because of the historic compromise he had made with the Communist Party“[citation needed]

“During his captivity, Aldo Moro wrote several letters to various political figures, including Giulio Andreotti. In October 1990, “a cache of previously unknown letters written by the former Prime Minister, Aldo Moro, just prior to his execution by Red Brigade terrorists in 1978… was discovered in a Milan apartment which had once been used as a Red Brigade hideout. One of those letters made reference to the involvement of both NATO and the CIA in an Italian-based secret service, ‘parallel’ army.”[32] “This safe house had been thoroughly searched at the time by Carlo Alberto Dalla Chiesa, the head of counter-terrorism. How is it that the papers had not been revealed before?” asked The Independent[31] Carlo Alberto Dalla Chiesa was murdered in 1982 (see below).

In May 1978, investigative journalist Mino Pecorelli thought that Aldo Moro’s

kidnapping had been organised by a “lucid superpower” and was inspired by the “logic of Yalta“. He painted the figure of General Carlo Alberto Dalla Chiesa as “general Amen,” explaining that it was him that, during Aldo Moro’s kidnap, had informed Interior Minister Francesco Cossiga of the localization of the cave where Moro was detained. In 1978, Pecorelli wrote that Dalla Chiesa was in danger and would be assassinated (Dalla Chiesa was murdered four years later). After Aldo Moro’s assassination, Mino Pecorelli published some confidential documents, mainly Moro’s letters to his family. In a cryptic article published in May 1978, wrote The Guardian in May 2003, Pecorelli drew a connection between Gladio, NATO’s stay-behind anti-communist organisation (which existence was publicly acknowledged by Prime Minister Giulio Andreotti in October 1990) and Moro’s death. During his interrogation, Aldo Moro had referred to “NATO’s anti-guerrilla activities.”[33] Mino Pecorelli, who was on Licio Gelli‘s list of P2 members discovered in 1980, was assassinated on March 20, 1979. The ammunitions used, a very rare type, where the same as discovered in the Banda della Magliana ‘s weapons stock hidden in the Health Minister’s basement. Pecorelli’s assassination has been thought to be directly related to Prime Minister Giulio Andreotti, who was condemned to 20 years of prison for it in 2002 before having the sentence cancelled by the Supreme Court of Cassation in 2003.[citation needed]

1980 Bologna massacre

“The makings of the bomb… came from an arsenal used by Gladio… according to a parliamentary commission on terrorism… The suggested link with the Bologna massacre is potentially the most serious of all the accusations levelled against Gladio, and comes just two days after the Italian Prime Minister, Giulio Andreotti, cleared Gladio’s name in a speech to parliament, saying that the secret army did not drift from its formal Nato military brief.”[34] In November 1995, Neo-Fascists terrorists Valerio Fioravanti and Francesca Mambro, members of the Nuclei Armati Revoluzionari (NAR), were convicted to life imprisonment as executors of the 1980 Bologna massacre. The NAR neofascist group worked in cooperation with the Banda della Magliana, a Mafia-linked gang which took over Rome’s underground in the 1970s and was involved in various political events of the strategy of tension, including the Aldo Moro case, the 1979 assassination of Mino Pecorelli, a journalist who published articles alleging links between Prime minister Giulio Andreotti and the mafia, as well as the assassination of “God’s Banker” Roberto Calvi in 1982. The investigations concerning the Bologna bombing proved Gladio’s direct influence: Licio Gelli, P2’s headmaster, received a sentence for investigation diversion, as well as Francesco Pazienza and SISMI officers Pietro Musumeci and Giuseppe Belmonte. Avanguardia Nazionale founder Stefano Delle Chiaie, who was involved in the Golpe Borghese in 1970, was also accused of involvement in the Bologna massacre[15][35]

1982 murder of General Carlo Alberto Dalla Chiesa, head of counter-terrorism.

General Carlo Alberto Dalla Chiesa’s 1982 murder, in Palermo, by Pino Greco, one of the Mafia Godfather Salvatore Riina‘s (aka Toto Riina) favorite hitmen, is allegedly part of the strategy of tension. Alberto Dalla Chiesa had arrested Red Brigades founders Renato Curcio and Alberto Franceschini in September, 1974, and was later charged of investigation concerning Aldo Moro. He had also found Aldo Moro’s letters concerning Gladio.

October 24, 1990 Giulio Andreotti’s acknowledgement of Operazione Gladio

After the discovery by judge Felice Casson of documents on Gladio in the archives of the Italian military secret service in Rome, Giulio Andreotti, head of Italian government, revealed to the Chamber of deputies the existence of “Operazione Gladio” on October 24, 1990, insisting that Italy has not been the only country with secret “stay-behind” armies. He made clear that “each chief of government had been informed of the existence of Gladio”. Former Socialist Prime Minister Bettino Craxi said that he had not been informed until he was confronted with a document on Gladio signed by himself while he was Prime Minister. Former Prime Minister Giovanni Spadolini (Republican Party), at the time President of the Senate, and former Prime Minister Arnaldo Forlani, at the time secretary of the ruling Christian Democratic Party claimed they remembered nothing. Spadolini stressed that there was a difference between what he knew as former Defence Secretary and what he knew as former Prime Minister. Only former Prime Minister Francesco Cossiga (DC) confirmed Andreotti’s revelations, explaining that he was even “proud and happy” for his part in setting up Gladio as junior Defence Minister of the Christian Democratic Party. This lit up a political storm, requests were made for Cossiga’s (Italian President since 1985) resignation or impeachment for high treason. He refused to testify to the investigating Senate committee. Cossiga narrowly escaped his impeachment by stepping down on April 1992, three months before his term expired.

Belgium

Belgian stay-behind network

After the 1967 withdrawal of France from NATO's military structure, the SHAPE headquarters were displaced to Mons in Belgium. In 1990, following France's denial of any "stay-behind" French army, Giulio Andreotti publicly said the last Allied Clandestine Committee (ACC) meeting, at which the French branch of Gladio was present, had been on October 23 and 24, 1990, under the presidency of Belgian General Van Calster, director of the Belgian military secret service SGR. In November, Guy Coëme, the Minister of the Defense, acknowledged the existence of a Belgium "stay-behind" army, lifting concerns about a similar implication in terrorist acts as in Italy. The same year, the European Parliament sharply condemned NATO and the United States in a resolution for having manipulated European politics with the stay-behind armies.

New legislation governing intelligence agencies' missions and methods was passed in 1998, following two government inquiries and the creation of a permanent parliamentary committee in 1991, which was to bring them under the authority of Belgium's federal agencies. The Commission was created following events in the 1980s, which included the Brabant massacres and the activities of far right group Westland New Post.

Λουξεμβούργο: Από την Γκλάντιο στον Γιούνκερ

28/07/2013

Λένε ότι η πτώση μιας κυβέρνησης θυμίζει σε αρκετές περιπτώσεις την μετακόμιση από ένα σπίτι: Όταν οι ένοικοι το εγκαταλείπουν, στις αποθήκες του μπορεί να ανακαλύψεις τα αποδεικτικά στοιχεία ενός βρώμικου παρελθόντος, το οποίο έκρυβαν επιμελώς για χρόνια. Αυτό ακριβώς φάνηκε να συμβαίνει και ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης του Λουξεμβούργου και του πρωθυπουργού Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Η Ευρώπη συνειδητοποίησε με έκπληξη ότι στις «αποθήκες» του μικροσκοπικού κράτους υπήρχαν στοιχεία για τη σκοτεινή δράση των μυστικών υπηρεσιών της χώρας και ενδεχομένως για έναν από τους τελευταίους πυρήνες της Gladio – των διαβόητων παρακρατικών ομάδων που έστηνε το ΝΑΤΟ στην Ευρώπη μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Η κατάρρευση της κυβέρνηση επήλθε όταν μια κοινοβουλευτική επιτροπή απέδειξε με πόρισμά της ότι ο Γιούνκερ ειχε χάσει ολοκληρωτικά τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών SREL (Service de Renseignement de l’État du Luxembourg). Λειτουργώντας πέρα από κάθε κυβερνητικό έλεγχο η SREL παρακολουθούσε τις επικοινωνίες κορυφαίων πολιτικών, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του πρωθυπουργού. Και αν αυτό είναι από μόνο του αρκετά κακό για οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, αποκτά εντελώς διαφορετικές διαστάσεις για το μικροσκοπικό δουκάτο, το οποίο αποτελεί έναν από τους άτυπους φορολογικούς παραδείσους της Ευρώπης.

Η επιτροπή του κοινοβουλίου απέδειξε ότι ο Γιούνκερ όχι μόνο δεν είχε ενημερώσει τους εκλεγμένους αντιπροσώπους της χώρας για τη δράση των μυστικών υπηρεσιών αλλά περίμενε να παραγραφούν ορισμένα από τα αδικήματά τους πριν κινήσει οποιαδήποτε διαδικασία ελέγχου.

Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις όμως δεν αφορούν μόνο το παρόν αλλά και το παρελθόν του κράτους και του παρακράτους του Λουξεμβούργου. Για πρώτη φορά ύστερα από τρεις δεκαετίες βρέθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης δυο αξιωματούχοι των σωμάτων ασφαλείας που κατηγορούνται για 20 βομβιστικές επιθέσεις που συγκλόνισαν το Λουξεμβούργο τη διετία 1984- 1986.

Σύμφωνα με το κατηγoρητήριο στόχος των επιθέσεων ήταν η δημιουργία κλίματος φόβου μέσω του οποίου θα δικαιολογούνταν η οικονομική αλλά και πολιτική ενίσχυση των μυστικών υπηρεσιών. Αρκετά στοιχεία συνηγορούν ότι οι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος στη συνέχεια αναλάμβανε κυριολεκτικά να εξαφανίζει όλα τα ίχνη των δραστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 125 τεκμήρια που είχε συλλέξει η αστυνομία από τους τόπους των επιθέσεων, τουλάχιστον 88 χάθηκαν μυστηριωδώς στο πέρασμα των χρόνων όταν υποτίθεται ότι βρισκόταν σε εξέλιξη οι έρευνες για τον εντοπισμό των ενόχων.

Οι συνήγοροι των κατηγορουμένων όμως υποστηρίζουν ότι πίσω από τις επιθέσεις βρισκόταν το τοπικό παρακλάδι της Gladio. Το επιχείρημα αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι σχεδόν την ίδια περίοδο πραγματοποιήθηκαν πανομοιότυπες επιχειρήσεις προβοκάτσιας στην Ιταλία – με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την βομβιστική επίθεση στη Μπολόνια, που άφησε πίσω της 85 νεκρούς. Στην περίπτωση του Λουξεμβούργου οι δράστες δεν φαίνεται να είχαν ως πρόθεση να σκοτώσουν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων, αν και αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι δεν υπήρξαν θύματα, δεδομένου ότι οι βόμβες είχαν τοποθετηθεί σε κεντρικά κυβερνητικά κτίρια αλλά ακόμη και σε πισίνες της πόλης.

Η συγκεκριμένη υπόθεση όμως έλαβε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις όταν άρχισαν να κυκλοφορούν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες στις επιθέσεις εμπλέκονταν και μέλη της οικογένειας του Δούκα του Λουξεμβούργου. Το ενδεχόμενο αυτό συζητήθηκε πριν από χρόνια από τον Γιούνκερ και τον τότε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών Μάρκο Μίλε – ο οποίος έκτοτε εγκατέλειψε τις υπηρεσίες και εργάζεται ως υπεύθυνος ασφαλείας στην… Siemens.

Όπως και σε πολλές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες οι μυστικές υπηρεσίες του Λουξεμβούργου συγκροτήθηκαν μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου υπό την στενή επίβλεψη των ΗΠΑ. Στη δυτική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, ορισμένα τμήματα του κρατικού βραχίονα συνεργάστηκαν (ή επάνδρωσαν) τις ομάδες της Gladiο του παραστρατιωτικού μηχανισμού που έστησε το ΝΑΤΟ πραγματοποιώντας επιχειρήσεις δολιοφθοράς ή ακόμη και τρομοκρατικές επιθέσεις – πάντα με πρόσχημα την προστασία από την «ερυθρά απειλή». Αν και οι συγκεκριμένες ομάδες είχαν διαφορετικό τίτλο σε κάθε χώρα (στην Ελλάδα η περίφημη «κόκκινη προβιά» δρούσε μέχρι το 1988) οι περισσότερες έμειναν στην ιστορία με την ιταλική ονομασία Gladio. Η επιλογή αυτή δεν είναι φυσικά τυχαίο αφού στην Ιταλία τα δίκτυα του ΝΑΤΟ έχουν κατηγορηθεί για τις μεγαλύτερες βομβιστικές επιθέσεις που άφησαν πίσω τους δεκάδες νεκρούς και αρχικά αποδόθηκαν, όπως συμβαίνει συνήθως, σε ομάδες της άκρας αριστεράς.

Οι ομάδες του ΝΑΤΟ συγκροτούνταν συχνά από πρώην συνεργάτες της ναζιστικής Γερμανίας, οι οποίοι έμεναν έτσι στο απυρόβλητο κάθε προσπάθειας εντοπισμού και τιμωρίας των δοσίλογων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Συγκεκριμένα στις Κάτω Χώρες το δίκτυο της Gladio συγκροτήθηκε και οργανώθηκε από αξιωματούχους των Γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (BND). Την αποκάλυψη αυτή έκανε ο Γερμανός ιστορικός Αντρέας Κράμερ, ο οποίος μάλιστα υποστηρίζει ότι ο πατέρας του, Τζον Κράμερ, ο οποίος εργαζόταν για την BND, συμμετείχε ενεργά στις βομβιστικές επιθέσεις του Λουξεμβούργου.

Παρά το γεγονός ότι τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης έχουν χαρακτηρίσει τις καταγγελίες του Κράμερ σαν «αποκύημα νοσηρής φαντασίας», το δικαστήριο στο Λουξεμβούργο δέχθηκε να εξετάσει τα στοιχεία και μάλιστα ζήτησε να πραγματοποιηθεί νέος έλεγχος DNA προκειμένου να διαπιστωθεί αν υπάρχει εμπλοκή Γερμανών πρακτόρων στην υπόθεση.

Προφανώς τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν έρχονται ποτέ στο προσκήνιο από μόνα τους. Το ερώτημα είναι ποιες ομάδες των πολιτικών και οικονομικών ελίτ του Λουξεμβούργου ή γειτονικών χωρών αποφάσισαν να συγυρίσουν τις «αποθήκες» του Μεγάλου Δουκάτου και να παραδώσουν στον παλιατζή της ιστορίας τον ίδιο τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος τις υπηρέτησε τόσο πιστά όλα αυτά τα χρόνια.

Για αρκετούς σχολιαστές η αποσταθεροποίηση και η τελική πτώση της κυβέρνησης Γιούνκερ, που οδηγεί τώρα στη διενέργεια νέων εκλογών, δεν αποκλείεται να σχετίζεται και με τις ιστορικές αλλαγές που συντελούνται στο τραπεζικό σύστημα της χώρας. Η υπόσχεση του Γιούνκερ ότι από την 1η Ιανουαρίου του 2015 το μεγάλο δουκάτο θα δημοσιοποιεί και σε άλλες χώρες της ΕΕ στοιχεία για τους τραπεζικούς λογαριασμούς στο έδαφός της, είχε ήδη προκαλέσει ισχυρές αναταράξεις. Μένει να αποδειχθεί πως θα συνεχίσει η νέα κυβέρνηση τις τραπεζικές μεταρρυθμίσεις και κυρίως ποιοι θα βγουν κερδισμένοι, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, από τον ισχυρό κλυδωνισμό του σημερινού πολιτικού κατεστημένου.

Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Ιούλιος 2013

Λουξεμβούργο: αγαπημένο μου πλυντήριο

30/05/2013

«Γνωρίζουμε τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κύπρος και γι’ αυτό έχουμε να σας προτείνουμε μια εναλλακτική πρόταση διαχείρισης τω επενδύσεών σας». Μηνύματα σαν κι αυτά έφταναν κατά δεκάδες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο Ρώσων ολιγαρχών αμέσως μετά τον τραπεζικό σεισμό που έπληξε την Κύπρο. Αποστολείς των μηνυμάτων ήταν τράπεζες σε φορολογικούς παραδείσους της Ευρώπης, όπως η Μάλτα, το Λιχτενστάιν, το Λουξεμβούργο αλλά ακόμη και το ψευδοκράτος της βόρειας Κύπρου.

Το νέο κυνήγι πελατών από τις τράπεζες έφερε στο φως ένα δαιδαλώδες και σκοτεινό δίκτυο χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων το οποίο δεν λειτουργεί, όπως συνήθως πιστεύουμε, μόνο σε μακρινά νησιά του ειρηνικού και του ατλαντικού ωκεανού αλλά στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ όμως η περίπτωση της Κύπρου έφερε στο προσκήνιο πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το καθεστώς φοροασυλίας που ανέχεται η ΕΕ μέσα στο ίδιο της το σπίτι, αρκετές αναλύσεις φάνηκε να αγνοούν τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν την Κύπρο στα όρια της ολοκληρωτικής καταστροφής.

Οι αναφορές στα διεθνή μέσα ενημέρωσης θύμιζαν συγκριτικό τεστ αυτοκινήτων ή ακόμη και αθλητών. «Είναι και οι δυο γεμάτοι στεροϊδή» έγραφε το Buisnessweek. «Oι καταθέσεις στις τράπεζες ξεπερνούν κατά πολύ το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της Χώρας», συμπλήρωναν άλλα περιοδικά και εφημερίδες.

Ο λόγος φυσικά για την Κύπρο και το Λουξεμβούργο, τη χώρα που για αρκετούς αναλυτές θα μπορούσε να αποτελέσει το επόμενο θύμα της τραπεζικής κρίσης στην Ευρώπη. Η σύγκριση φαίνεται να λαμβάνει ως δεδομένο ότι ο κυπριακός λαός βρέθηκε στη σημερινή κατάσταση γιατί υπέπεσε στα προπατορικά αμαρτήματα της τραπεζικής λαιμαργίας και της οικονομικής ανηθικότητας.

Πρόκειται όπως θα δούμε για μια απλουστευτική και ιδιαίτερα επικίνδυνη προσέγγιση η οποία όχι μόνο αγνοεί τις γεννεσιουργές αιτίες της κυπριακής κρίσης αλλά φαίνεται να χρησιμοποιεί και ρατσιστικά στοιχεία ανάλυσης. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς το ρεπορτάζ των τελευταίων εβδομάδων για το τραπεζικό σύστημα του Λουξεμβούργου για να αντιληφθεί που έγκειται το πρόβλημα της ανάλυσης αλλά και πως λειτουργούν οι φορολογικοί και τραπεζικού παράδεισοι στην καρδιά της Ευρώπης.

Το μεγάλο πλυντήριο

Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι οι καταθέσεις στις τράπεζες του Λουξεμβούργου ξεπερνούν κατά 23,5 φορές το ΑΕΠ της μικροσκοπικής αυτής χώρας τη στιγμή που στην Κύπρο ήταν «μόνο» 8,9 φορές περισσότερες. Το συγκλονιστικότερο στοιχείο όμως είναι ο αριθμός των τραπεζών που λειτουργούν αυτή τη στιγμή στο τελευταίο μεγάλο δουκάτο του πλανήτη.

Σε μια πόλη, την οποία μπορείς να περπατήσεις σε λιγότερο από μια ημέρα, λειτουργούν σήμερα 141 τράπεζες – προσοχή, όχι μηχανήματα αυτόματης ανάληψης… τράπεζες. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποθέσει κανείς ότι δεν πρόκειται για μια χώρα αλλά για ένα σύνολο τραπεζών ανάμεσα στις οποίες ξεφύτρωσαν μερικά σπίτια για να κατοικούν οι υπάλληλοι των τραπεζών. Στην πραγματικότητα γύρω από τις τράπεζες φυτρώνουν πολύ πιο εύκολα νομικά και λογιστικά γραφεία που επιτρέπουν σε εταιρείες φαντάσματα να λειτουργούν σαν βιτρίνα κολοσσιαίων επιχειρήσεων που φοροδιαφεύγουν.

Παρά τις επίσημες διακηρύξεις όμως τα προηγούμενα χρόνια αυτός ο επίσημος «τοκογλυφικός» παράδεισος της Ευρώπης όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε από τις Βρυξέλλες αλλά αντιθέτως επιβραβεύθηκε από τους Ευρωπαίους καθώς φιλοξενεί την έδρα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν μετά την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους τον Μάρτιο του 2012 διέπονται από το δίκαιο του «μεγάλου δουκάτου του Λουξεμβούργου» – μια πραγματική καταστροφή για μια χώρα σαν την Ελλάδα που μέχρι πρότινος είχε το μοναδικό προνόμιο στον κόσμο να έχει ένα χρέος το οποίο διέπονταν σχεδόν στο 90% από το ελληνικό δίκαιο.

Ακολουθώντας λοιπόν τη λογική αρκετών αναλυτών, που αντιμετωπίζουν την χρηματοπιστωτική ανηθικότητα σαν βασικότερη πηγή για τα δεινά των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, θα περίμενε κανείς ότι το Λουξεμβούργο θα έπρεπε να έχει καταρρεύσει πολύ πριν από την Κύπρο. Αυτό που δεν λαμβάνουν υπόψη τους αρκετά από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι οι ευθύνες της ΕΕ και συγκεκριμένα του Βερολίνου για δεινά του Κυπριακού λαού. Παραλείποντας τις καταστροφικές συνέπειες του κουρέματος του ελληνικού χρέους, που συμπαρέσυρε και το κυπραικό τραπεζικό σύστημα, οι συγκεκριμένοι αναλυτές επιχειρούν να λύσουν με όρους ηθικής ένα πρόβλημα που σχετίζεται περισσότερο με τον οικονομικό ιμπεριαλισμό του Βερολίνου και την προσπάθεια απόλυτης κυριαρχίας των γερμανικών οικονομικών ελίτ.

Ανοίγουν οι επτασφράγιστοι λογαριασμοί

Το μυστικό της τραπεζικής «επιτυχίας» του Λουξεμβούργο ήταν το καθεστώς απόλυτης μυστικότητας σε σχέση με τα ονόματα των καταθετών και το ύψος των καταθέσεων. Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν πλυντήριο βρώμικου ή απλώς αφορολόγητου χρήματος μια χώρα 500.000 κατοίκων κατάφερε να παρουσιάζεται σαν ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά κέντρα της Ευρώπης δίπλα στο Λονδίνο και την Φρανκφούρτη. Οι τράπεζες διαχειρίζονταν αμοιβαία κεφάλαια 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων στα οποία αν προστεθούν και στοιχεία ενεργητικού 550 δισεκατομμυρίων προσεγγίζουμε τα 3 τρις δολάρια – περίπου δηλαδή 50 φορές το ΑΕΠ της χώρας.

Όλα αυτά όμως ενδέχεται να αποτελέσουν περασμένα μεγαλεία για το Λουξεμβούργο. Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, υποσχέθηκε ότι από την 1η Ιανουαρίου του 2015 το μεγάλο δουκάτο θα δημοσιοποιεί και σε άλλες χώρες της ΕΕ στοιχεία για τους τραπεζικούς λογαριασμούς στο έδαφός της. Η αμέσως επόμενη φράση του όμως έδειξε τους αληθινούς πρωταγωνιστές αυτές της διαδικασίας. «Απλώς ακολουθούμε μια διεθνή τάση» είπε σχεδόν απολογητικά ο Γιούνκερ συμπληρώνοντας ότι η κίνηση αυτή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εκληφθεί σαν «υποταγή στο Βερολίνο».

Και όμως σε αυτό το σημείο έγκειται η ουσία του ζητήματος και η πραγματική ομοιότητα με την Κύπρο: Το Βερολίνο έχει αποφασίσει να κλείσει τα «μικρά μαγαζιά» του χρηματοπιστωτικού συστήματος συγκεντρώνοντας όλο το ζεστό χρήμα στο δικό του τραπεζικό σύστημα ή σε φορολογικούς παραδείσους που θα είναι απόλυτα ελεγχόμενοι από τις γερμανικές ελίτ.

Μοναδική ελπίδα τώρα για τον χρηματοπιστωτικό παράδεισο του Λουξεμβούργου είναι να αφεθεί να ξεφουσκώσει ομαλά με λυγμό και όχι με κρότο, όπως θα έλεγε και ο Τ.Σ Έλιοτ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις τα επόμενα χρόνια θα επιβιώσουν 60 με 70 τράπεζες, αριθμός που είναι και πάλι τεράστιος για το δουκάτο αλλά προϋποθέτει ψαλίδισμα ή κατάρρευση του 50% του τραπεζικού του συστήματος. Μια φούσκα πλανιέται και πάλι πάνω από την Ευρώπη.

Denmark

The Danish stay-behind army was code-named Absalon, after a Danish archbishop, and led by E.J. Harder. It was hidden in the military secret service Forsvarets Efterretningstjeneste (FE). In 1978, William Colby, former director of the CIA, released his memoirs in which he described the setting-up of stay-behind armies in Scandinavia:

"The situation in each Scandinavian country was different. Norway and Denmark were NATO allies, Sweden held to the neutrality that had taken her through two world wars, and Finland were required to defer in its foreign policy to the Soviet power directly on its borders. Thus, in one set of these countries the governments themselves would build their own stay-behind nets, counting on activating them from exile to carry on the struggle. These nets had to be co-ordinated with NATO's plans, their radios had to be hooked to a future exile location, and the specialised equipment had to be secured from CIA and secretly cached in snowy hideouts for later use. In other set of countries, CIA would have to do the job alone or with, at best, "unofficial" local help, since the politics of those governments barred them from collaborating with NATO, and any exposure would arouse immediate protest from the local Communist press, Soviet diplomats and loyal Scandinavians who hoped that neutrality or nonalignment would allow them to slip through a World War III unharmed."

On November 25, 1990, Danish daily newspaper Berlingske Tidende, quoted by Daniele Ganser (2005), confirmed William Colby's revelations, by a source named "Q":

"Colby's story is absolutely correct. Absalon was created in the early 1950s. Colby was a member of the world spanning laymen Catholic organisation Opus Dei, which, using a modern term, could be called right-wing. Opus Dei played a central role in the setting up of Gladio in the whole of Europe and also in Denmark... The leader of Gladio was Harder who was probably not a Catholic. But there are not many Catholics in Denmark and the basic elements making up the Danish Gladio were former [WW II] resistance people – former prisoners of Vestre Fængsel, Frøslevlejren, Neuengamme and also of the Danish Brigade."

Description: In Chapter 3 of his book 'Honorable Men:

My Life in the CIA', William Colby gives an account of his activities as a spy after he joined the Scandinavian Branch of the CIA in the early 1950s. Colby was in charge of opening an Office of Policy Coordination (OPC) representation in Stockholm. At the same time, he ostensibly worked for the State Department and served as a junior political attaché in the Stockholm US Embassy. His main aim was to develop stay-behind networks in Scandinavia in order to prepare for a possible Soviet invasion.

France

In 1947, Interior Minister Edouard Depreux revealed the existence of a secret stay-behind army in France codenamed "Plan Bleu". The next year, the "Western Union Clandestine Committee" (WUCC) was created to coordinate secret unorthodox warfare. In 1949, the WUCC was integrated into NATO, whose headquarters were established in France, under the name "Clandestine Planning Committee" (CPC). In 1958, NATO founded the Allied Clandestine Committee (ACC) to coordinate secret warfare.

The network was supported with elements from SDECE, and had military support from the 11th Choc regiment. The former director of DGSE, admiral Pierre Lacoste, alleged in a 1992 interview with The Nation, that certain elements from the network were involved in terrorist activities against de Gaulle and his Algerian policy. A section of the 11th Choc regiment split over the 1962 Evian peace accords, and became part of the Organisation armée secrète (OAS), but it is unclear if this also involved members of the French stay-behind network.

La Rose des Vents and Arc-en-ciel ("Rainbow") network were part of Gladio. François de Grossouvre was Gladio's leader for the region around Lyon in France until his alleged suicide on April 7, 1994. Grossouvre would have asked Constantin Melnik, leader of the French secret services during the Algerian War of Independence (1954–62), to return to activity. He was living in comfortable exile in the US, where he maintained links with the Rand Corporation. Constantin Melnik is alleged to have been involved in the creation in 1952 of the Ordre Souverain du Temple Solaire, an ancestor of the Order of the Solar Temple, created by former A.M.O.R.C. members, in which the SDECE (French former military intelligence agency) was interested.

Germany

US intelligence also assisted in the set up a German stay-behind network. CIA documents released in June 2006 under the 1998 Nazi War Crimes Disclosure Act, show that the CIA organized "stay-behind" networks of German agents between 1949 and 1953. According to the Washington Post: "One network included at least two former Nazi SS members -- Staff Sgt. Heinrich Hoffman and Lt. Col. Hans Rues -- and one was run by Lt. Col. Walter Kopp, a former German army officer referred to by the CIA as an "unreconstructed Nazi. "The network was disbanded in 1953 amid political concerns that some members' neo-Nazi sympathies would be exposed in the West German press."

Documents shown to the Italian parliamentary terrorism committee revealed that in the 1970s British and French officials involved in the network visited a training base in Germany built with US money.

In 1976, the secret service BND secretary Heidrun Hofer was arrested after having revealed the secrets of the German stay-behind army to her husband, who was a spy of the KGB.

In 2004 the German author Norbert Juretzko published a book about his work at the BND. He went into details about recruiting partisans for the German stay-behind network. He was sacked from BND following a secret trial against him, because the BND could not find out the real name of his Russian source "Rübezahl" whom he had recruited. A man with the name he put on file was arrested by the KGB following treason in the BND, but was obviously innocent, his name having been chosen at random from the public phone book by Juretzko. According to Juretzko, the BND built up its branch of Gladio, but discovered after the fall of the German Democratic Republic that it was 100% known to the Stasi early on. When the network was dismantled, further odd details emerged. One fellow "spymaster" had kept the radio equipment in his cellar at home with his wife doing the engineering test call every 4 months, on the grounds that the equipment was too "valuable" to remain in civilian hands. Juretzko found out because this spymaster had dismantled his section of the network so quickly, there had been no time for measures such as recovering all caches of supplies.

Civilians recruited as stay-behind partisans were equipped with a clandestine shortwave radio with a fixed frequency. It had a keyboard with digital encryption, making use of traditional Morse code obsolete. They had a cache of further equipment for signalling helicopters or submarines to drop special agents who were to stay in the partisan's homes while mounting sabotage operations against the communists.

Greece

When Greece joined NATO in 1952, the country's special forces, the LOK (Lochoi Oreinōn Katadromōn, i.e. "Mountain Raiding Companies") were integrated into the European stay-behind network. The CIA and LOK reconfirmed on March 25, 1955 their mutual co-operation in a secret document signed by US General Trascott for the CIA, and Konstantinos Dovas, chief of staff of the Greek military. In addition to preparing for a Soviet invasion, the CIA instructed LOK to prevent a leftist coup. Former CIA agent Philip Agee, who was sharply criticized in the US for having revealed sensitive information, insisted that "paramilitary groups, directed by CIA officers, operated in the sixties throughcout Europe [and he stressed that] perhaps no activity of the CIA could be as clearly linked to the possibility of internal subversion."

The LOK was involved in the military coup d'état on April 21, 1967, which took place one month before the scheduled national elections for which opinion polls predicted an overwhelming victory of the centrist Center Union of George and Andreas Papandreou. Under the command of paratrooper Lieutenant Colonel Costas Aslanides, the LOK took control of the Greek Defence Ministry while Brigadier General Stylianos Pattakos gained control over communication centers, the parliament, the royal palace, and according to detailed lists, arrested over 10,000 people. Phillips Talbot, the US ambassador in Athens, disapproved of the military coup which established the "Regime of the Colonels" (1967–1974), complaining that it represented "a rape of democracy" – to which Jack Maury, the CIA chief of station in Athens, answered: "How can you rape a whore?".

Arrested and then exiled in Canada and Sweden, Andreas Papandreou later returned to Greece, where he won the 1981 election, forming the first socialist government of Greece's post-war history. According to his own testimony, he discovered the existence of the secret NATO army, then codenamed "Red Sheepskin", as acting prime minister in 1984 and had given orders to dissolve it.

Following Giulio Andreotti's revelations in 1990, the Greek defence minister confirmed that a branch of the network, known as Operation Sheepskin, operated in his country until 1988.

In December 2005, journalist Kleanthis Grivas published an article in To Proto Thema, a Greek Sunday newspaper, in which he accused "Sheepskin" for the assassination of CIA station chief Richard Welch in Athens in 1975, as well as the assassination of British military attaché Stephen Saunders in 2000. This was denied by the US State Department, who responded that "the Greek terrorist organization '17 November' was responsible for both assassinations", and that Grivas's central piece of evidence had been the Westmoreland Field Manual which the State department, as well as an independent Congressional inquiry have alleged to be a Soviet forgery.[33] The State Department also highlighted the fact that, in the case of Richard Welch, "Grivas bizarrely accuses the CIA of playing a role in the assassination of one of its own senior officials" while "Sheepskin" couldn't have assassinated Stephen Saunders for the simple reason that, according to the US government, "the Greek government stated it dismantled the "stay behind" network in 1988."

Η ελληνική "Γκλάντιο"...

Στις 12 Μαρτίου 1947, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Χάρι Τρούμαν εξήγγειλε στο Κογκρέσο το δόγμα Τρούμαν, ένα πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα και την Τουρκία, ύψους 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Στις 20 Ιουνίου, οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Ελλάδας υπέγραψαν πρωτόκολλο συνεργασίας που ρύθμιζε τον τρόπο καταβολής και αξιοποίησης της αμερικανικής βοήθειας, σύμφωνα με το οποίο τη γενική ευθύνη για τη διαχείρισή της είχε η Αμερικανική Αποστολή για Βοήθεια στην Ελλάδα (American Mission for Aid to Greece - AMΑG). 

Πρώτος αρχηγός της AMAG ήταν ο Ντουάιτ Γκρίνσγουολντ, ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα στις 14 Ιουλίου και περιβλήθηκε με εξουσίες αντίστοιχες με αυτές που έχουν οι κυβερνήτες σε αποικία.

Στα τέλη του χρόνου δημιουργήθηκε όμως και μια ξεχωριστή αμερικανική αποστολή, η Μεικτή Συμβουλευτική Ομάδα Στρατιωτικού Προγραμματισμού ΗΠΑ προς Ελλάδα (Joint U.S. Military Advisory and Planning Group, Greece - JUSMAPG), η οποία πήρε από τα χέρια των Ελλήνων στρατηγών την ευθύνη ανάπτυξης σχεδίων μάχης στο συνεχιζόμενο πόλεμο κατά των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού. Αξιοποιώντας όλη αυτή τη στρατιωτική δύναμη και καθοδηγούμενες από Αμερικανούς αξιωματικούς, οι κυβερνητικές δυνάμεις κέρδισαν τον πόλεμο με το Δημοκρατικό Στρατό. Ο εμφύλιος έληξε το καλοκαίρι του 1949, αφήνοντας πίσω του 154.000 νεκρούς και τραυματίες.

Το δίκτυο Stay Behind

Αξιοποιώντας τις εμπειρίες που συναποκόμισαν από την επέμβασή τους στην Ελλάδα,οι ΗΠΑ δημιούργησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1940, στην Ευρώπη, ένα δίκτυο ημιπαράνομων παραστρατιωτικών οργανώσεων, στο πλαίσιο ενός σχεδίου άμυνας έναντι του «κομμουνιστικού κινδύνου». Αποστολή των οργανώσεων αυτών ήταν να πολεμήσουν από τα μετόπισθεν τους κομμουνιστές, σε περίπτωση κατάληψης κάποιας χώρας από τη Σοβιετική Ένωση. Γι’ αυτό, το δίκτυο των αντικομμουνιστικών οργανώσεων ονομάστηκε Stay Behind.

Οι οργανώσεις συντονίζονταν από ένα όργανο, που ονομαζόταν Σούπερ ΝΑΤΟ, και είχε την έδρα του στο αρχηγείο της συμμαχίας, στις Βρυξέλλες. Μέλη του δικτύου στρατολογήθηκαν κυρίως φασίστες και φανατικοί αντικομμουνιστές, με αποστολή να παρεμποδίσουν την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία οπουδήποτε στη Δυτική Ευρώπη και να επιβάλουν την επικυριαρχία των ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας μεθόδους ψυχολογικού πολέμου και τρομοκρατίας.

Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ είχε διατάξει όπως οι επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου είναι σχεδιασμένες με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι «διαψεύσιμες», δηλαδή «να σχεδιάζονται και να εκτελούνται (με τρόπο) ώστε η οποιαδήποτε ευθύνη της κυβέρνησης των ΗΠΑ να μην είναι εμφανής σε μη εξουσιοδοτημένα άτομα και σε περίπτωση που αποκαλυφθεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ να μπορεί αποτελεσματικά να αρνηθεί την οποιαδήποτε ευθύνη». Την 1η Σεπτεμβρίου 1948 ιδρύθηκε το Γραφείο Συντονισμού Πολιτικής, μια συγκαλυμμένη υπηρεσία της CIA που ανέλαβε την ευθύνη των επιχειρήσεων ψυχολογικού πολέμου.

Η ύπαρξη του δικτύου Stay Behind αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1976, σε έκθεση της Γερουσίας για τη CIA που ετοίμασε ο Φρανκ Τσερτς, χωρίς όμως να αποκαλυφθούν ποτέ λεπτομέρειες για την έκταση της δράσης του. Μόλις το 1990, ταυτόχρονα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, που σήμανε και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αποκαλύφθηκε στην Ιταλία η ύπαρξη της οργάνωσης Γκλάντιο (ξίφος στα λατινικά). Όπως αποκαλύφθηκε, η Γκλάντιο συνεργαζόταν με τη Μαφία και τους νεοφασίστες, με σκοπό την αποτροπή των Ιταλών κομμουνιστών από του να πάρουν την εξουσία, είτε με επανάσταση είτε με νόμιμες εκλογές. Παρόλο που η κάθε οργάνωση του δικτύου Stay Behind είχε το δικό της όνομα, επικράτησε να αναφέρονται όλες με το όνομα Γκλάντιο, επειδή η ιταλική οργάνωση ήταν η μόνη για την οποία αποκαλύφθηκαν τόσα πολλά στοιχεία.

Η Ελληνική Γκλάντιο

Στην εκπνοή της δεκαετίας του 1940, οι Αμερικανοί επέβαλαν την πλήρη επικυριαρχία τους στην Ελλάδα, εκτοπίζοντας όλα τα ερείσματα που μέχρι το 1947 είχαν οι Βρετανοί στη χώρα. Στη Μεικτή Ομάδα Στρατιωτικής Βοήθειας ΗΠΑ προς Ελλάδα (Joint U.S. Military Aid Group, Greece – JUSMAG), που είχε διαδεχθεί την AMAG, υπηρετούσαν 5.000 άτομα, πολλά από τα οποία ήταν πράκτορες της CIA.

Μέρος των δραστηριοτήτων της CIA ήταν η οργάνωση, η καθοδήγηση και η χρηματοδότηση της τοπικής οργάνωσης του δικτύου Stay Behind που είχε το όνομα Προβιά. Η οργάνωση Προβιά στηριζόταν στον Ιερό Δεσμό Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ). Ο ΙΔΕΑ ιδρύθηκε με τη βοήθεια της OSS, αμέσως μετά την απελευθέρωση, με σκοπό να αποκαταστήσει τους αξιωματικούς που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς στα Τάγματα Ασφαλείας κατά την κατοχή. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ερευνητή Κρίστοφερ Σίμσον, απόρρητα έγγραφα του Πενταγώνου, που τώρα βρίσκονται στο Εθνικό Αρχείο των ΗΠΑ, αποκαλύπτουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διέθεσαν εκατομμύρια δολάρια στον ΙΔΕΑ, με σκοπό τη δημιουργία ενός μυστικού εφεδρικού στρατού, αποτελούμενου από επίλεκτους αξιωματικούς, αστυνομικούς και αντικομμουνιστές πολιτοφύλακες.

Γι’ αυτό στάλθηκαν στην Ελλάδα χρήματα, όπλα και εφόδια, αρκετά για τον εξοπλισμό μιας μάχιμης δύναμης 15.000 αντρών. Η οργάνωση Προβιά χρεώνεται την ευθύνη για τις πλείστες δραστηριότητες του ελληνικού παρακράτους κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, που είχαν ως αποκορύφωμα τα πραξικοπήματα της 21ης Απριλίου 1967 στην Ελλάδα και της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο.

Περιγραφή:

Καθώς ο Ψυχρός πόλεμος έβαινε προς το τέλος του, ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι, μετά τις δικαστικές έρευνες για κάποιες μυστηριώδεις τρομοκρατικές ενέργειες στην Ιταλία, υποχρεώθηκε να επιβεβαιώσει τον Αύγουστο του 1990 ότι τόσο η χώρα του όσο και άλλες χώρες της Δ. Ευρώπης, μέλη του NATO, είχαν υπάρξει πεδίο δράσης ενός μυστικού στρατού. Ο μυστικός στρατός συγκροτήθηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου πολέμου από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, προκειμένου να καταπολεμήσει τον κομμουνισμό στη Δ. Ευρώπη. Σε κάθε χώρα η μυστική υπηρεσία του στρατού, σε στενή συνεργασία με τη CIA ή την MI6, διεύθυνε τον αντικομμουνιστικό στρατό εντός της επικράτειάς της, εν αγνοία των κοινοβουλίων και του πληθυσμού.

Στην περίπτωση που οι Σοβιετικοί εισέβαλλαν στη Δ. Ευρώπη, οι μυστικοί στρατιώτες της Gladio, υπό τις διαταγές του ΝΑΤΟ, θα έστηναν το περίφημο δίκτυο Stay Behind που θα λειτουργούσε ως οπισθοφυλακή και θα δρούσε πίσω από τις γραμμές του εχθρού… Αλλά η σοβιετική εισβολή δεν έγινε ποτέ. Ο πραγματικός και συνεχής κίνδυνος στα μάτια αυτών που σχεδίαζαν τη στρατηγική του μυστικού πολέμου, στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, ήταν τα κατά καιρούς ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα στις δημοκρατίες της Δ. Ευρώπης. Έτσι, ελλείψει σοβιετικής εισβολής, το δίκτυο πήρε τα όπλα σε πολλές χώρες και διεξήγε έναν μυστικό πόλεμο ενάντια στις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Αναμείχθηκε σε μια σειρά τρομοκρατικών επιχειρήσεων και παραβιάσεων των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που επίτηδες αποδόθηκαν στους κομμουνιστές για να κλονιστεί το κύρος της Αριστεράς στις εκλογές. Οι επιχειρήσεις είχαν πάντα ως στόχο να σπείρουν τον μέγιστο δυνατό φόβο στον πληθυσμό, και κυμαίνονταν από πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σε τρένα και αγορές (Ιταλία), συστηματικά βασανιστήρια των αντιφρονούντων (Τουρκία) και υποστήριξη ακροδεξιών πραξικοπημάτων (Ελλάδα και Τουρκία), μέχρι την εξολόθρευση των κομμάτων της αντιπολίτευσης (Πορτογαλία και Ισπανία).

Όταν οι μυστικοί στρατοί αποκαλύφθηκαν, το ΝΑΤΟ και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας αρνήθηκαν να τοποθετηθούν επ’ αυτού που ο Τύπος διατεινόταν ότι αποτελούσε «το καλύτερα κρυμμένο, και το πιο καταστροφικό, πολιτικοστρατιωτικό μυστικό από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο».

Μυστικές υπηρεσίες και 17 Νοέμβρη /«Γκλάντιο» - «Κόκκινη Προβιά»

«Γκλάντιο» - «Κόκκινη Προβιά»

Τη διετία 1990 - 1991, η Δυτική Ευρώπη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της υπόθεσης «Gladio». Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 1990, όταν ένας Ιταλός δικαστής αποφάσισε να προχωρήσει σε βάθος τις έρευνες, σχετικά με μια τρομοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια το 1972. Μέσα σε λίγους μήνες αποκαλύφθηκε ένας εφιαλτικός μηχανισμός, που δημιουργήθηκε το 1947, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δρούσε σε όλες σχεδόν τις χώρες - μέλη της συμμαχίας με σκοπό την αποτροπή ενδεχόμενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Η υπόθεση «Gladio», γνωστή και ως «Κόκκινη Προβιά» στην Ελλάδα, ήταν η πιο ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών, κυρίως των αμερικανικών, με την τρομοκρατία.

Στην τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Αρχικά, οι έρευνες στράφηκαν προς την κατεύθυνση ακροαριστερών οργανώσεων, στη συνέχεια, μετά το αδιέξοδο των ερευνών, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν έστρεψε την προσοχή προς την κατεύθυνση των νεοφασιστικών οργανώσεων. Σε σύντομο διάστημα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν μέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο Κασόν συνέχισε επίμονα τις έρευνές του σχετικά με την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, μετά από δεκαοκτώ χρόνια ερευνών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από μια αποθήκη της οργάνωσης με την επωνυμία «Gladio».

Στις αρχές Νοέμβρη του 1990, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι υποχρεώνεται να ομολογήσει στη Βουλή ότι «από το 1950 οργανώθηκε μια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών με τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από μέρους των Σοβιετικών... Το δίκτυο παραμένει»!
Η ομολογία Αντρεότι συντάραξε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη και τη δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων - δικτύων στο έδαφός τους. Στην Ελλάδα ο υπουργός Αμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Ελληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία "Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά"».

Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή, με βάση το υλικό που συγκεντρώθηκε τα επόμενα χρόνια.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας»...

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ μετά την εκπόνηση του σχεδίου για την επιχείρηση «Stay Behind» ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν το δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της επιχείρησης.

Από τις έρευνες που ακολούθησαν προέκυψαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.
Στο Βέλγιο, παραδείγματος χάριν, το παρακλάδι της «Stay Behind» με το όνομα Sdra- 8 δημιούργησε μια παράλληλη οργάνωση, την οργάνωση Catena, με σκοπό τη διάπραξη πολιτικών δολοφονιών. H Catena ευθύνεται για τη δολοφονία του Ζιλιέν Λαμπούτ, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου.

Στη Βρετανία, το αντίστοιχο δίκτυο χρηματοδοτήθηκε από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς νεοφασίστες Ιταλούς στη Βρετανία και στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες, ενώ ανέπτυξε στενούς δεσμούς με τη μασονική στοά Ρ2 της Ρώμης, που ήταν βασικός μοχλός της τρομοκρατικής νεοφασιστικής τρομοκρατίας στην Ιταλία, τη Δυτική Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Εντυπωσιακή εξέλιξη παρουσιάζει η οργάνωση «Gladio» στην Ιταλία, όπου οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική SIFAR, έθεσαν το 1952 σε εφαρμογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων με νεοφασιστικά, ή ακροαριστερά χαρακτηριστικά, με στόχο τη δημιουργία κλίματος αστάθειας που έφθασε μέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήματος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος (17 Δεκέμβρη του 1970).

Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950- 1974.

Στη δίκη των υπευθύνων που άρχισε το 1974 και τελείωσε το 1979 ήρθαν στο φως συγκλονιστικά στοιχεία που αποδείκνυαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τρομοκρατία στην Ιταλία καθοδηγήθηκε από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών. Στο κατηγορητήριο για τον στρατηγό Τζιαν Αντέλιο Μαλέτι, αρχηγό του κλάδου αντικατασκοπίας της SID και το λοχαγό Λαμπρούνα, αρχηγό του τομέα NOD και αρμόδιο για τη διείσδυση στις εξτρεμιστικές οργανώσεις, αναφέρεται:

«Οι δύο κατηγορούμενοι από το 1969, χάρη στην ιδιότητά τους πρόσφεραν προστασία σε τρομοκράτες, που βαρύνονταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες, και παραποιούσαν συστηματικά τις πληροφορίες που παρείχαν σε πολιτικές και δικαστικές αρχές». Παρά τα συντριπτικά στοιχεία εναντίον τους, ο Μαλέτι καταδικάζεται σε φυλάκιση μόλις τεσσάρων ετών και ο Λαμπρούνα σε διετή φυλάκιση.

Ο στρατηγός Μαλέτι, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», στις 4 Αυγούστου του 2000 αποκάλυψε ότι «στη συγκρότηση των ακροδεξιών οργανώσεων που ευθύνονται για τρομοκρατικά χτυπήματα κατά τη δεκαετία του 1970 ήταν άμεσα αναμεμειγμένη η CIA, η οποία προσπάθησε να υποθάλψει την αναβίωση του ακραίου εθνικισμού και να επιστρατεύσει την άκρα δεξιά, με σκοπό να ανακόψει τη στροφή της ιταλικής και γερμανικής κοινωνίας προς την Αριστερά». Στην ίδια συνέντευξη, ο Μαλέτι τονίζει ότι «η τρομοκρατική "στρατηγική της έντασης" είχε ατλαντική βούλα. Αυτουργός της δημιουργίας των εστιών έντασης ήταν η CIA, η οποία οργάνωνε τη δράση της και χάραζε γραμμή πλεύσης, βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ».

Οσον αφορά στη δράση της «Κόκκινης Προβιάς» στην Ελλάδα, ελάχιστα στοιχεία προέκυψαν. Οι έρευνες που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των εγχώριων υπηρεσιών του ήταν ένας μηχανισμός συγκάλυψης των δραστηριοτήτων αυτής υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές υποθέσεις για τις οποίες υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση της «Κόκκινης Προβιάς». Μεταξύ των υποθέσεων αυτών είναι η παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα» που δραστηριοποιήθηκε στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και η υπόθεση της «Νάρκης του Γοργοπόταμου» το 1964, όπου έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα.

Μυστικές υπηρεσίες και 17 Νοέμβρη-

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η προσπάθεια από πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο να αποκλείσουν εκ προοιμίου και δια παντός οποιαδήποτε σχέση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα με επιχειρήσεις μυστικών υπηρεσιών. Τα «λαγωνικά» της «μάχιμης δημοσιογραφίας» επιμένουν να αγνοούν ορισμένα πολύ συγκεκριμένα δεδομένα.

Το Βήμα (7/7/2002) αναφέρει ότι ο κ. Μίλλερ, όταν αυτός ήταν Νο2 στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, εξομολογήθηκε σε συγγενή θύματος της 17Ν: «Δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει. Ψάχνουμε ακόμη και την πιθανότητα ένα κομμάτι ανθρώπων που συμμετείχαν στην επιχείρηση «κόκκινη προβιά» να έχουν αποκοπεί και να λειτουργούν συνωμοτικά»! Ποια όμως ήταν η επιχείρηση «κόκκινη προβιά», που ακόμη και οι Αμερικανοί – κατά τον κ. Μίλλερ – δεν έχουν εξαιρέσει από τις έρευνές τους για την τρομοκρατία στην Ελλάδα;

Σύμφωνα με δηλώσεις του Γιάννη Βαρβιτσιώτη το 1990 (Guardian, 10/11/90)  η επιχείρηση «κόκκινη προβιά» ήταν ένα μυστικό επιχειρησιακό δίκτυο που έστησε η CIA το 1955 στην Ελλάδα με στόχο να οργανώσει αντάρτικες παρακρατικές ομάδες ενάντια σε μια ενδεχόμενη επικράτηση των κομμουνιστών. Στα πλαίσια της στρατολογήθηκαν πολλοί, ακόμη και τμήματα των ειδικών δυνάμεων του ελληνικού στρατού, που εκπαιδεύονταν συστηματικά από τους Αμερικανούς σε σαμποτάζ και ανταρτοπόλεμο έως τη δεκαετία του 1980. Ο Ανδρέας Παπανδρέου την ίδια χρονιά δήλωνε ότι «η κυβέρνησή του έχει διαλύσει το Ελληνικό δίκτυο, το οποίο και χαρακτήρισε ως «παραστρατιωτική» οργάνωση» (Independent, 16/11/90). Ενώ σύμφωνα με το Associated Press (14/11/90), «η ελληνική επιχείρηση ξεκίνησε το 1955 αλλά η Σοσιαλιστική κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία το 1981 ξεκίνησε να το διαλύει το 1985. Όλα τα φορτώματα οπλισμού ξεθάφτηκαν και αποθηκεύτηκαν σε μια στρατιωτική βάση κοντά στην Αθήνα έως το 1988 όταν το δίκτυο εντέλει διαλύθηκε, όπως αναφέρουν αξιωματούχοι και ρεπορτάζ εφημερίδων».

Η επιχείρηση «κόκκινη προβιά» υπήρξε η ελληνική εκδοχή της ευρύτερης επιχείρησης Stay Behind (μείνε στα μετόπισθεν), η οποία άρχισε να οργανώνεται από την OSS, την πρόγονο της CIA, στη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου με στόχο να στηθεί ένα τεράστιο δίκτυο παραστρατιωτικών αντικομουνιστικών ομάδων με δικό τους οπλισμό και εφόδια, ως Πέμπτη Φάλαγγα, εναντίον της «κομμουνιστικής επικράτησης» στην Ευρώπη. Έτσι σχεδόν σε κάθε χώρα της Δυτικής Ευρώπης συγκροτήθηκε ένας ντόπιος βραχίονας με τη δική του κωδική ονομασία. Στην Ιταλία ονομάστηκε Γκλάντιο, στην Αυστρία Σβέρτ, στο Βέλγιο SDR-8, στη Γαλλία Γκλέβ, στη Σουηδία Σβέμποργκ, στην Ελβετία P26, κοκ. Στην Ελλάδα και στην Τουρκία είχε την κωδική ονομασία «κόκκινη προβιά».

Ωστόσο, η χρησιμότητα του δικτύου δεν περιορίστηκε απλά στην παρακρατική αντιμετώπιση της «κομμουνιστικής απειλής» στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αλλά λειτούργησε και ως μηχανισμός πολιτικής αποσταθεροποίησης, όταν τα συμφέροντα των ΗΠΑ το απαιτούσαν. Έτσι, έχει αποκαλυφθεί η ευθεία ανάμιξη της Γκλάντιο στο τρομοκρατικό κύμα που σάρωσε την Ιταλία στη δεκαετία του ’70 και ’80. Ξεκίνησε αρχικά με αιματηρότατες τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες ακροδεξιών βραχιόνων της Γκλάντιο, που στοίχισαν μέσα σε μια δεκαετία πάνω από 300 νεκρούς και οι οποίες αρχικά χρεώθηκαν σε «ακροαριστερές οργανώσεις». Την ίδια περίπου εποχή ξεκινούν τη δράση τους και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες με κορύφωση την απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο. Ωστόσο, ο συνταγματάρχης της CIA Όσβαλντ Λεγουίντερ, που υπηρέτησε ως σύνδεσμος με τη Γκλάντιο, έχει δηλώσει ότι το επιχειρησιακό επιτελείο των Ερυθρών Ταξιαρχιών αποτελούνταν από πράκτορες.

Ανάλογες επιχειρήσεις τρομοκρατικής αποσταθεροποίησης οργανώθηκαν και στη Βρετανία, στο Βέλγιο, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ελβετία κ. ά.. Ειδικά στην Ελλάδα το δίκτυο της «κόκκινης προβιάς» είχε άμεση συμμετοχή στην προετοιμασία και επιβολή της χούντας. Μάλιστα ένα από τα πρώτα που έτρεξαν να εξασφαλίσουν οι Αμερικανοί με την μεταπολίτευση ήταν η συγκάλυψη του παρακρατικού δικτύου τους. Ο αμερικανός απεσταλμένος Φίλιπ Ντήν φρόντισε να εξασφαλίσει από την κυβέρνηση Καραμανλή τη διαβεβαίωση ότι «στο όνομα της διατήρησης των καλών σχέσεων με τις ΗΠΑ, τα αποδεικτικά στοιχεία της εμπλοκής των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα αποκαλυφθούν πλήρως».

Αυτό που ενδιέφερε τους κυβερνώντες και κυρίως τους Αμερικανούς δεν ήταν φυσικά η αποκάλυψη της «σχέσης» τους με τους χουνταίους, αυτή ήταν ήδη γνωστή, αλλά να μην αποκαλυφθεί το υπάρχον επιχειρησιακό δίκτυο της «κόκκινης προβιάς». Με την κάλυψη των ελληνικών κυβερνήσεων η επιχείρηση «κόκκινη προβιά» συνεχίστηκε ανεμπόδιστα σε αγαστή συνεργασία με ειδικές μονάδες του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών της χώρας (βλ. ΚΥΠ). Συνεχίστηκε ακόμη κι όταν κάνουν την εμφάνισή τους και στην Ελλάδα φαινόμενα τρομοκρατίας ανάλογα με εκείνα της Ιταλίας. Ακόμη κι όταν οι εντάσεις στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ αφήνουν να διαρρεύσουν πληροφορίες, που συνδέουν την επιχείρηση «κόκκινη προβιά» με τη δράση της νεοεμφανισθείσας 17Ν.

Κάτω από το βάρος πολιτικών σκανδάλων όπως το Γουότεργκεητ, τις συνεχείς αποκαλύψεις για τον εγκληματικό ρόλο της CIA σε διάφορα μέτωπα στο εσωτερικό και εξωτερικό, το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ επιχειρεί στα μέσα της δεκαετίας του ’70, την «αυτοκάθαρσή» του. Έτσι στις 27 Ιανουαρίου 1975 η Γερουσία διορίζει την Επιτροπή Τσέρτς για να ερευνήσει τον τρόπο αξιοποίησης των μυστικών υπηρεσιών από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ενώ λίγο πριν, στις 19 Ιανουαρίου 1975, η Βουλή είχε διορίσει τη δική της Επιτροπή Νέντζι, η οποία σε πέντε μήνες αντικαθίσταται από την Επιτροπή Πάικ, με σκοπό την έρευνα στα οικονομικά της CIA.

Από τις δυό επιτροπές, η Επιτροπή του δημοκρατικού Ότις Πάικ προχώρησε πολύ πέρα από τα «εσκαμμένα» στην έρευνά της για τον υπονομευτικό ρόλο της CIA. Κι αυτό παρά τον ανελέητο πόλεμο που δέχτηκε από την ίδια τη CIA, το μέγα και πολύ Χένρυ Κίσινγκερ και τον τότε πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ. Το τεράστιο υλικό που συγκέντρωσε αυτή η επιτροπή αποτελεί μια πραγματική εγκυκλοπαίδεια σκανδάλων της CIA, από δολοφονικές απόπειρες δεκάδων πολιτικών προσωπικοτήτων, έως το ευρύτατο ξέπλυμα χρήματος από ναρκωτικά, όπλα, μαφία, κοκ. Ανάμεσα σ’ αυτό το υλικό υπάρχουν μαρτυρίες για έναν ακήρυχτο «εμφύλιο πόλεμο» στο εσωτερικό της CIA, με στόχο το «ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου» κατά τη διετία 1974-763. Στα πολυάριθμα ονόματα που αναφέρονται ως θύματα αυτού του «εμφυλίου πολέμου», ξέρετε ποιο συμπεριλαμβάνεται; Του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα, Ρίτσαρντ Ουέλς, η δολοφονία του οποίου υπήρξε το «εναρκτήριο λάκτισμα» της 17Ν!

Φυσικά καμμιά ελληνική κυβέρνηση από τότε έως σήμερα δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει περισσότερα γι αυτά τα στοιχεία της Επιτροπής Πάικ, ούτε φυσικά διανοήθηκε να ζητήσει εξηγήσεις από τους υπερατλαντικούς «συμμάχους». Μόνο όταν το 1990 η δικαστική έρευνα στην Ιταλία για μια πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια στις αρχές της δεκαετίας του ’70, φέρνει στο φως την άμεση εμπλοκή της επιχείρησης Γκλάντιο, προκαλείται πραγματική χιονοστιβάδα αποκαλύψεων για βραχίονες Γκλάντιο σε όλες σχεδόν τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Μόνο που οι κυβερνώντες, όπως ο Α. Παπανδρέου, ισχυρίζονται πλέον ότι τα δίκτυα αυτά έχουν εξαρθρωθεί.

Αν όμως σκεφτεί κανείς ότι και τη συμφωνία παραμονής των Αμερικανονατοικών βάσεων του ’83, η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου εμφάνισε ως «συμφωνία απομάκρυνσης» με χρονοδιάγραμμα έως το 1988(!), τότε έχουμε κάθε λόγο να μην παίρνουμε και πολύ της μετρητοίς παρόμοιες ανέξοδες δηλώσεις για λαϊκή κατανάλωση.

Ήταν τέτοιος ο καταιγισμός των αποκαλύψεων που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της τότε ΕΟΚ αναγκάστηκε να πράξει το αυτονόητο, που όμως σήμερα οι πάντες δείχνουν να ξεχνούν επιδεικτικά. Ψήφισε μια πρωτοφανή για τα δεδομένα του απόφαση «σχετικά με την υπόθεση Γκλάντιο» το Νοέμβριο του 1990, που αξίζει να παραθέσουμε ολόκληρη. Μ’ αυτή συσχετίζει τη δημιουργία αυτού του μυστικού δικτύου με πιθανές επεμβάσεις στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις των Κρατών Μελών, όπως και με τα φαινόμενα τρομοκρατίας. Ενώ καταλήγει να ζητά αυτό που στην πράξη φάνηκε αδιανόητο: την πλήρη και σε βάθος δημόσια διερεύνηση της όλης υπόθεσης από τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια των Κρατών Μελών.

Τι απ’ όλα αυτά έγινε; Φυσικά τίποτε άλλο εκτός από φτηνά λόγια και κούφιες υποσχέσεις. Ποια κυβέρνηση και ποιο πολιτικό κόμμα τόλμησε να το αναδείξει ως στοιχειώδες δημοκρατικό καθήκον για τη χώρα του; Ποιος απ’ όλους τους λάβρους «μαχητές» εναντίον της τρομοκρατίας, αλλά και τους ένθερμους καταγγέλοντες την ανάμιξη μυστικών υπηρεσιών, θα τολμήσει έστω και τώρα να απαιτήσει τα στοιχειώδη που διατυπώνει η απόφαση; Και πόσο καθαρή μπορεί να είναι μια «δημοκρατία», μια κυβέρνηση και η όποια πολιτική ηγεσία, όσο αριστερά πρόσημα κι αν αποδίδει στον εαυτό της, που αρνείται να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες σ’ αυτή την κατεύθυνση; 

Απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Σχετικά με την υπόθεση Γκλάντιο

A.    Έχοντας υπόψη τις αποκαλύψεις από αρκετές Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της ύπαρξης για 40 χρόνια μιας μυστικής παράλληλης υπηρεσίας και οργάνωσης ένοπλων επιχειρήσεων σε αρκετά Κράτη Μέλη της Κοινότητας,

B.     δοθέντος ότι για 40 και πλέον χρόνια αυτή η οργάνωση έχει διαφύγει κάθε δημοκρατικού ελέγχου και διευθύνεται από τις μυστικές υπηρεσίες των εμπλεκομένων κρατών σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ,

C.     φοβούμενοι τον κίνδυνο ότι αυτό το μυστικό δίκτυο μπορεί να έχει παρέμβει παράνομα στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις των Κρατών Μελών, είτε πιθανόν να συνεχίζει να το κάνει,

D.    δοθέντος ότι σε ορισμένα Κράτη Μέλη οι στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες (ή ανεξέλεγκτοι βραχίονες αυτών) ήταν αναμιγμένες σε σοβαρές υποθέσεις τρομοκρατίας και εγκλημάτων όπως έχει αποδειχτεί από διάφορες δικαστικές έρευνες,

E.     δοθέντος ότι αυτές οι οργανώσεις λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν εντελώς εκτός νόμου από τη στιγμή που δεν είναι υποκείμενες σε κανενός είδους κοινοβουλευτικό έλεγχο και συχνά αυτοί που κατέχουν τις υψηλότερες κυβερνητικές και θεσμικές θέσεις κρατούνται στο σκοτάδι όσον αφορά αυτά τα θέματα,

F.      δοθέντος ότι οι ποικίλες οργανώσεις ‘ΓΚΛΑΝΤΙΟ’ έχουν στη διάθεσή τους ανεξάρτητα οπλοστάσια και στρατιωτικά εφόδια, που τους δίνουν τη δυνατότητα πλήγματος άγνωστου δυναμικού, θέτοντας ως εκ τούτου σε κίνδυνο τις δημοκρατικές δομές των κρατών στις οποίες λειτουργούν, ή έχουν λειτουργήσει,

G.    με ιδιαίτερη ανησυχία για την ύπαρξη κέντρων λήψης αποφάσεων και επιχειρήσεων τα οποία δεν υπόκεινται σε κανενός είδους δημοκρατικό έλεγχο και έχουν έναν παντελώς μυστικό χαρακτήρα, την εποχή ακριβώς που αποτελεί μόνιμο θέμα συζητήσεων η μεγαλύτερη συνεργασία της Κοινότητας στο πεδίο της ασφάλειας,

1.      Καταδικάζει τη μυστική δημιουργία υπονομευτικών και επιχειρησιακών δικτύων και Καλεί για την πλήρη διερεύνηση του χαρακτήρα, της δομής, των στόχων και όλων των άλλων πλευρών αυτών των μυστικών οργανώσεων ή οποιασδήποτε άλλης αποσχισθείσας ομάδας, της αξιοποίησή τους για παράνομη παρέμβαση στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις των εμπλεκομένων χωρών, του πρόβληματος της τρομοκρατίας στην Ευρώπη και την πιθανή συμπαιγνία των μυστικών υπηρεσιών των Κρατών Μελών, ή τρίτων χωρών.

2.      Διαμαρτύρεται έντονα για την ανάληψη από ορισμένο στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ στο SHAPE [Ανώτατο Αρχηγείο Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης – σ.σ.] και στο ΝΑΤΟ του δικαιώματος να ενθαρρύνουν τη δημιουργία στην Ευρώπη ενός μυστικού δικτύου πληροφοριών και επιχειρήσεων.

3.      Καλεί τις κυβερνήσεις των Κρατών Μελών να διαλύσουν όλα τα μυστικά στρατιωτικά και παραστρατιωτικά δίκτυα.

4.      Καλεί τις δικαστικές αρχές των χωρών στις οποίες η παρουσία τέτοιων στρατιωτικών οργανώσεων έχει πιστοποιηθεί να φωτίσουν πλήρως τη σύνθεση τους και το modus operandi [τρόπο λειτουργίας – σ.σ.] και να ξεκαθαρίσουν οποιαδήποτε δραστηριότητα πιθανόν να έχουν αναλάβει για να αποσταθεροποιήσουν τις δημοκρατικές δομές των Κρατών Μελών.

5.      Ζητά από όλα τα Κράτη Μέλη να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα, εάν κριθεί αναγκαίο με τη δημιουργία κοινοβουλευτικών επιτροπών έρευνας, ώστε να καταρτιστεί ένας πλήρης κατάλογος οργανώσεων που δραστηριοποιούνται σ’ αυτό το πεδίο και την ίδια ώρα να ελέγξουν τους δεσμούς τους με τις αντίστοιχες κρατικές μυστικές υπηρεσίες και τις σχέσεις τους, εάν υπάρχουν, με τη δράση τρομοκρατικών ομάδων, είτε με άλλες παράνομες δραστηριότητες.

6.      Καλεί το Συμβούλιο Υπουργών να παράσχει πλήρη ενημέρωση σχετικά με τη δραστηριότητα αυτών των μυστικών υπηρεσιών πληροφοριών και επιχειρήσεων.

7.      Καλεί την ειδική επιτροπή να θεωρήσει αναγκαίο να οργανώσει ακροάσεις για την αποσαφήνιση του ρόλου και των επιπτώσεων των οργανώσεων ‘ΓΚΛΑΝΤΙΟ’ και κάθε άλλου παρεμφερούς σώματος.

8.      Δίνει εντολή στον Πρόεδρο του να προωθήσει αυτή την απόφαση στην Επιτροπή, το Συμβούλιο, το Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, τις κυβερνήσεις των Κρατών Μελών και την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών.

22/11/1990

Netherlands

In 1983 strollers in the forest discover a large arms cache near the Dutch village Velp and force the government to confirm that the arms were related to NATO planning for unorthodox warfare.[34] 1990 Prime Minister Ruud Lubbers told Parliament that the government is running a secret guerrilla organization similar to the groups whose existence at that time was just discovered in Italy and Belgium. He said in a letter that successive prime ministers and defense chiefs always preferred not to inform other Cabinet members or Parliament on the secret organization. Former Dutch Defense Minister Henk Vredeling said the group set up arms caches around the Netherlands for sabotage purposes.[35] Lubbers said that a secret organisation had also been set up in his country in the 1950s to organise resistance and gather information in the event of a foreign invasion. But he denied that the group was supervised directly by NATO.

Speculation that the Netherlands was involved in Gladio arose from the accidental discovery of large arms caches in 1980 and 1983. Lubbers, told parliament that the secret organisation had been set up inside the defence ministry in the 1950s originally to provide intelligence to a government in exile. Members of the cell are believed to have taken part in a training exercise in Sicily.

The operating bureaus of the organisation would also move to safety in England or the USA at the first sign of trouble.

A Dutch investigative television program revealed on September 9, 2007, that an arms cache that belonged to Gladio was ransacked in the 1980s. The cache was located in a park near Scheveningen. Some of the stolen weapons later turned up, including hand grenades and machine guns, when police officials arrested criminals Sam Klepper and John Mieremet in 1991. The Dutch military intelligence agency, MIVD, feared at that time that the disclosure of the Gladio history of these weapons was politically explosive.

Norway

In 1957, the director of the secret service NIS, Vilhelm Evang, protested strongly against the pro-active intelligence activities at AFNORTH, as described by the chairman of CPC: "[NIS] was extremely worried about activities carried out by officers at Kolsås. This concerned SB, Psywar and Counter Intelligence." These activities supposedly included the blacklisting of Norwegians. SHAPE denied these allegations. Eventually, the matter was resolved in 1958, after Norway was assured about how stay-behind networks were to be operated.

In 1978, the police discovered an arms cache and radio equipment at a mountain cabin and arrested Hans Otto Meyer, a businessman accused of being involved in selling illegal alcohol. Meyer claimed that the weapons were supplied by Norwegian intelligence. Rolf Hansen, defense minister at that time, stated the network was not in any way answerable to NATO and had no CIA connection.

Portugal

Further information: Aginter Press

In 1966, the CIA set up Aginter Press which, under the direction of Captain Yves Guérin-Sérac (who had taken part in the founding of the OAS), ran a secret stay-behind army and trained its members in covert action techniques amounting to terrorism, including bombings, silent assassinations, subversion techniques, clandestine communication and infiltration and colonial warfare.

Turkey

Main article: Counter-Guerrilla

Further information: Deep state, Ergenekon network and Jandarma İstihbarat ve Terörle Mücadele

As one of the nations that prompted the Truman Doctrine, Turkey is one of the first countries to participate in Operation Gladio and, some say, the only country where it has not been purged.

The counter-guerrilla's existence in Turkey was revealed in 1973 by then prime minister Bülent Ecevit, and he immediately became a target for several assassination plots

Η τουρκική Γκλάντιο

Ακριβώς όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, έτσι και στην Τουρκία οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την αμερικανική οικονομική βοήθεια για τη δημιουργία υποδομής με στόχο τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Με την ίδια νομοθεσία που δημιουργήθηκε η Αμερικανική Αποστολή για Βοήθεια στην Ελλάδα το 1947, δημιουργήθηκε και η Αμερικανική Αποστολή για Βοήθεια προς την Τουρκία (American Mission for Aid to Turkey – AMAT). Στα τέλη του 1949, δημιουργήθηκε η Μεικτή Αμερικανική Στρατιωτική Αποστολή για Βοήθεια στην Τουρκία (Joint American Military Mission for Aid to Turkey – JAMMAT), μέσω της οποίας οργανώθηκαν οι ένοπλες δυνάμεις, η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας.

Η Τουρκία εντάχθηκε ταυτόχρονα με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, στις 4 Απριλίου 1952. Τον ίδιο χρόνο ιδρύθηκε η τοπική οργάνωση του δικτύου Stay Behind. Το όνομα της οργάνωσης ήταν Συμβούλιο Εποπτείας Επιστράτευσης (Saferberlik Taktik Kurulu – STK). Το 1965, το STK μετονομάστηκε σε Τμήμα Ειδικού Πολέμου (Ozel Harp Dairesi). Οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τη CIA και είχε τη διοίκησή του στο ίδιο κτίριο με αυτό της JAMMAT.

Παρακλάδι του Τμήματος Ειδικού Πολέμου ήταν και η παραστρατιωτική οργάνωση Γκρίζοι Λύκοι, που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1960 και αποτέλεσε την ένοπλη πτέρυγα του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης. Το κόμμα αυτό ιδρύθηκε από τον κυπριακής καταγωγής συνταγματάρχη Αλπασάν Τουρκές, ο οποίος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ηγέτης του παντουρκικού κινήματος και υποστήριζε τον Χίτλερ, με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια από το Βερολίνο. Οι παντουρκιστές έτρεφαν την ελπίδα πως μια νίκη των ναζί θα επέτρεπε στην Τουρκία να προσαρτήσει τις περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης που είχαν τουρκογενή πληθυσμό.

Αντιγράφοντας τις πρακτικές των ναζί, η CIA χρησιμοποιούσε τις παντουρκικές οργανώσεις, για να υποδαυλίζει τα αντισοβιετικά αισθήματα των μουσουλμανικών μειονοτήτων στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης. Οι Γκρίζοι Λύκοι θεωρούνται υπεύθυνοι για βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες εκατοντάδων πολιτών στην Τουρκία, περιλαμβανομένων δημοσίων υπαλλήλων, δημοσιογράφων, φοιτητών, αριστερών συνδικαλιστών και Κούρδων. Διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο σε τρία πραξικοπήματα στην Τουρκία, στις 27 Μαΐου 1967, στις 12 Μαρτίου 1971 και στις 12 Σεπτεμβρίου 1980.

Μετά το 1974, η τουρκική Γκλάντιο δημιούργησε βάση στην κατεχόμενη Κύπρο. Η οργάνωση ξέπλενε χρήματα που έπαιρνε για τις δραστηριότητές της, σε τράπεζες και καζίνα των κατεχομένων. Ένας δημοσιογράφος που προσπάθησε να διερευνήσει τη δράση της τουρκικής Γκλάντιο στην κατεχόμενη Κύπρο, ο Κουτλού Ανταλί, δολοφονήθηκε από τους Γκρίζους Λύκους.

Ένα κατατοπιστικό βιβλίο γύρω απο το θέμα της Gladio(και όχι μόνο),είναι το "Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ:Η επιχείρηση Gladio και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη",του συγγραφέα Ντάνιελ Γκάνσερ,απο τις εκδόσεις Antilogos.

Τουρκία:Βαθύ Κράτος,Γκλάντιο, Κontrgerilla, Σουσουρλούκ, Εργκένεκον  Το Σκάνδαλο Σουσουρλούκ

Το σκάνδαλο του Σουρλουλούκ αναφέρεται στα γεγονότα γύρω από την κορύφωση της σύγκρουσης Τουρκίας – Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK) στα μέσα της δεκαετίας του '90. Θεωρείται σκάνδαλο γιατί άφησε υπόνοιες για σχέσεις μεταξύ της κυβέρνησης, των ενόπλων δυνάμεων και του οργανωμένου εγκλήματος. Οι σχέσεις αυτές δημιουργήθηκαν αφού το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας (NSC), το ανώτατο όργανο της χώρας, έθεσε ευθέως την ανάγκη για διευθέτηση των εθνικών πόρων για την καταπολέμηση του αυτονομιστικού, μαχητικού PKK.

Το σκάνδαλο βγήκε στην επιφάνεια ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που έγινε στις 3 Νοεμβρίου 1996, στην επαρχία του Μπαλικεσίρ (Balıkesir). Στα θύματα συμπεριλαμβάνονταν ο αναπληρωτής επικεφαλής της αστυνομίας της Ισταμπούλ, ένας βουλευτής που ηγούνταν μιας ισχυρής Κουρδικής φατρίας, και ο αρχηγός των Γκρίζων Λύκων (ο οποίος ήταν δολοφόνος επί πληρωμή στην κόκκινη λίστα της Ιντερπόλ).

Το τουρκικό κράτος είχε εμπλακεί σε μια κλιμακούμενη, χαμηλής έντασης σύγκρουση με το PKK από το 1984. Η σύγκρουση κορυφώθηκε, όταν το PKK προγραμμάτισε να διακηρύξει την ανεξαρτησία του το 1994. Προς το τέλος του 1992, μια εξαιρετικά έντονη συζήτηση έλαβε χώρα στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, σχετικά με το χειρισμό της κατάστασης. Ορισμένοι, όπως ο πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ (Turgut Özal)και ο στρατηγός Εσρέφ Μπιτλίς (Eşref Bitlis) ήταν υπέρ μιας μη-στρατιωτικής λύσης. Ωστόσο, και οι δύο αυτοί άνθρωποι σκοτώθηκαν το 1993.

Τον ίδιο χρόνο, το NSC προετοίμασε μια συντονισμένη καμπάνια Μαύρων Επιχειρήσεων με τη βοήθεια ειδικών δυνάμεων. Το τουρκικό παρακλάδι της Επιχείρησης Γκλάντιο, οι ''Κontrgerilla'', συνέβαλαν σημαντικά στις ειδικές αυτές δυνάμεις.

Η αναπληρώτρια πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ (Tansu Çiller) ανέθεσε στην τότε αστυνομίας, με επικεφαλή τον Μεχμέτ Αγάρ (Mehmet Ağar),την παράλυση του PKK, και την εκτέλεση του ηγέτη του, Αμπντουλάχ Οτζαλάν (Abdullah Öcalan). Η αστυνομική μονάδα που ήταν υπεύθυνη γι αυτή τη δουλειά ήταν το Τμήμα Ειδικού Πολέμου (τουρκ.: Özel Harekat Dairesi, ÖHD). Συμμετείχε επίσης ο επί πληρωμή δολοφόνος Αμπντουλάχ Τσατλί (Abdullah Çatlı). Αυτό προκάλεσε αναστάτωση στην Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (τουρκ.: Milli İstihbarat Teşkilatı, MİT), η οποία είχε προηγουμένως υπολογίσει στον Τσατλί να προβεί σε αντίποινα ενάντια στη μαχητική οργάνωση των Αρμενίων, ASALA. Ιδιαίτερα αναστατωμένος ήταν ο Μεχμέτ Εϊμούρ (Mehmet Eymür) του Αντιτρομοκρατικού Τμήματος των Επιχειρήσεων της MİT, ο οποίος είχε ανυπέρβλητες διαφορές με τον Αγάρ. Το σκάνδαλο έχει ως εκ τούτου σθεναρώς περιγραφεί ως ''η διαμάχη των δύο Μεχμέτ''.

Όπως πολλές παρόμοιες ομάδες, το PKK χρηματοδοτούνταν -τουλάχιστον εν μέρει- από το εμπόριο ναρκωτικών. Αντί να αποτρέψουν απλώς το PKK από την άντληση κέρδους μέσω παράνομων δραστηριοτήτων, αυτές οι παρατάξεις πάλεψαν για το ποια θα πάρει τη θέση του. Ο εμπειρογνώμων στον τομέα των πληροφοριών, Μαχίρ Καϊνάκ (Mahir Kaynak), περιέγραψε το στρατόπεδο της αστυνομίας ως ''φιλο-ευρωπαϊκό'', και το στρατόπεδο της MİT ως ''φιλο-αμερικάνικο''. Οι ένοχοι τσέπωσαν δισεκατομμύρια δολάρια από τα κέρδη του λαθρεμπορίου ναρκωτικών. Αυτή η παράνομη δραστηριότητα από τη μεριά του κράτους είχε μερικώς σαν κίνητρο -ή τουλάχιστον δικαιολογήθηκε ως τέτοιο- τα δεκάδες δις δολαρίων που χάθηκαν από τις εμπορικές συναλλαγές με το Ιράκ εξαιτίας του Πολέμου στον Κόλπο.

Για να δει κανείς τις προοπτικές, το εμπόριο ηρωίνης, τότε αξίας 50 δις δολαρίων, ξεπερνούσε τον προϋπολογισμό του κράτους που ανέρχονταν σε 48 δις δολάρια. (Άλλες πηγές αναφέρουν ότι ο προϋπολογισμός του 1998 ήταν 62 δις δολάρια, ενώ η αγορά ναρκωτικών αφορούσε 70 δις δολάρια, αν και μόνο ένα μέρος αξιοποιείται ως προμήθεια.)

Αν και ο Αγάρ με την Τσιλέρ παραιτήθηκαν μετά το σκάνδαλο, σε κανέναν δεν αποδόθηκε κάποια κατασταλτική ποινή. Ο Αγάρ επανεκλέχθηκε τελικά στο Κοινοβούλιο (ως αρχηγός του Κόμματος του Ορθού Δρόμου, DYP), ενώ ο μοναδικός επιζήσας του αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, ο οπλαρχηγός Σεντάτ Μπουτζάκ (Sedat Bucak), αφέθηκε ελεύθερος. Ουσιαστικά, οι δράστες ξέφυγαν από τη δικαιοσύνη.

Έγιναν ορισμένες μεταρρυθμίσεις: π.χ. η υπηρεσία πληροφοριών αναδιαρθρώθηκε για να τερματιστεί η εσωτερική διαμάχη (με το τμήμα του Εϊμούρ εντελώς διαλυμένο).

Ορισμένοι θεωρούν ότι το σκάνδαλο μπόρεσε να αποκαλυφθεί όταν αποσπάσθηκε ο έλεγχος της MİT από τη στρατιωτική ηγεσία το 1992.

Ποιος είναι ποιος

Μεχμέτ Αγάρ (Mehmet Ağar): Υπουργός Εσωτερικών, Αρχηγός της Αστυνομίας μέχρι το Μάρτιο του 1995.

Σεντάτ Μπουτζάκ (Sedat Bucak): Βουλευτής του Κόμματος του Ορθού Δρόμου (DYP) της Σανλιουρφά (Şanlıurfa), αρχηγός μιας φατριάς φρούρησης που αριθμούσε δύναμη 20.000 ατόμων στο Σιβερέκ (Siverek).

 Αμπντουλάχ Τσατλί (Abdullah Çatlı): Αρχηγός των Γκρίζων Λύκων, δολοφόνος επί πληρωμή των Κontrgerilla.

Αϊχάν Τσαρκίν (Ayhan Çarkın): Εξέχον μέλος του Τμήματος Ειδικού Πολέμου της αστυνομίας (τουρκ.: Özel Harekât Dairesi, ÖHD). Προσωπικά υπεύθυνος για 1.000 θανάτους.

Τανσού Τσιλέρ (Tansu Çiller): Αναπληρώτρια πρωθυπουργός, πρόεδρος του DYP.

Κορκούτ Εκέν (Korkut Eken): Εμπειρογνώμων ειδικού πολέμου. Συνεργάστηκε τόσο με την MİT όσο και με το ÖHD. Στρατολόγησε Κούρδους πολιτοφύλακες για την καταπολέμηση του PKK στις αρχές της δεκαετίας του '90.

Μεχμέτ Εϊμούρ (Mehmet Eymür): Αρχηγός του Αντιτρομοκρατικού Τμήματος της MİT.

Λαζίμ Εσμαεϊλί (Lazım Esmaeili) και Ασκάρ Σιμίτκο (Askar Simitko): Ιρανοί πράκτορες της MİT.

Ντογάν Γκιουρές (Doğan Güreş): Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου (Δεκέμβριος 1990 – Αύγουστος 1994).

Χουσεΐν Κοτζαντάγ (Hüseyin Kocadağ): Επικεφαλής της αστυνομικής σχολής της Ισταμπούλ. Πρώην επικεφαλής του Τμήματος Ειδικού Πολέμου.

Τέομαν Κομάν (Teoman Koman): Διοικητής της Χωροφυλακής (κάτω από την οποία λειτουργεί και η JİTEM).

Σονμέζ Κοκσάλ (Sönmez Köksal): Υπογραμματέας της MİT.

Ιμπραΐμ Σαχίν (İbrahim Şahin): Αναπληρωτής επικεφαλής του ÖHD.

Γκοντζά Ους (Gonca Us): ερωμένη του Ταστλί, πρώην βασίλισσα ομορφιάς.

 Από τα 59 άτομα που κατονομάζονται στην τρίτη έκθεση της MİT, τα 17 ήταν νεκρά από τη στιγμή που η έκθεση δημοσιεύτηκε. Μεταξύ αυτών είναι 4 πολιτικοί, 4 επιχειρηματίες, 14 εθνικιστές που σχετίζονταν με τη μαφία, 5 άτομα από το στρατιωτικό προσωπικό, 13 άτομα από το προσωπικό ασφαλείας, 4 άτομα από το προσωπικό της MİT, και 8 λαθρέμποροι ναρκωτικών που επίσης είχαν σχέσεις με τη μαφία.

Παρασκήνιο

Σύγκρουση Τουρκίας – PKK

Ο προσπάθειες για την καταπολέμηση του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK) έφτασε σε κορύφωση στις αρχές της δεκαετίας του '90. Το PKK ήθελε να διακηρύξει ανεξαρτησία το αργότερο μέχρι το 1994, με αποσχιζόμενο κράτος στην περιοχή Σιρνάκ (Şırnak). Το PKK έλεγχε ουσιαστικά τις πόλεις του Σιρνάκ και του Τζιζρέ (Cizre) από τα κρησφύγετά του στα βουνά Τζουντί (Cudi), Γκαμπάρ (Gabar), και Ναμάζ (Namaz). Ο στρατός αποφάσισε ότι οποιοσδήποτε αποφάσιζε να πολεμήσει το PKK -όχι μόνο ο στρατός, αλλά και η αστυνομία, η μαφία, αντίθετες κούρδικες ομάδες κλπ.- θα έπρεπε να κάνει μια συντονισμένη προσπάθεια. Συντάχθηκε η ''Στρατηγική του 1993''. Ζητούμενα ήταν η στοχοποίηση ατόμων ύποπτων για χρηματοδότηση του PKK, η προληπτική σύλληψη μελών του PKK χρησιμοποιώντας ειδικές δυνάμεις, ο συνολικός ψυχολογικός πόλεμος, και η αναδιοργάνωση της απογραφής του στρατού.

Η πρόταση που τέθηκε ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας αρχικά απορρίφθηκε. Αξιοσημείωτοι δυσφημιστές της ήταν ο πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ και ο στρατηγός Εσρέφ Μπιτλίς, που τάχθηκαν υπέρ μιας ειρηνικής λύσης. Και οι δύο πέθαναν το 1993. Ο Μπιτλίς σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα που προκλήθηκε από σαμποτάζ, ενώ ο Οζάλ υποτίθεται ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ο λόγος της Τσιλέρ έγινε πιο επιθετικός μετά από αυτή την περίοδο.

Με την αντιπολίτευση παραγκωνισμένη, το σχέδιο εφαρμόστηκε έχοντας στο πηδάλιο των στρατιωτικών επιχειρήσεων τον αντιστράτηγο Χασάν Κουντακτσί (Hasan Kundakçı). Επαγγελματίες δολοφόνοι όπως ο Αμπντουλάχ Τσατλί και ο Αλαατίν Τσακιτζί (Alaattin Çakıcı) έλαβαν μέρος, μαζί με 2.500 – 5.000 μέλη των ειδικών δυνάμεων. Πολλοί από αυτούς τους άντρες αποσπάστηκαν από τις τάξεις των παράνομων Κontrgerilla, από το τουρκικό παρακλάδι της Επιχείρησης Γκλάντιο (Gladio). Οι Κontrgerilla συστάθηκαν αρχικά για να προετοιμάσουν το έδαφος της ανατροπής μιας πιθανής εισβολής, αποτέλεσμα του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ωστόσο, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, οι Κontrgerilla χρησιμοποιήθηκαν για να πολεμήσουν το PKK.

Υπάρχουν ισχυρισμοί, ότι κατά την περίοδο αυτή, μια αντιπροσωπία συμπεριλαμβανομένης της Τσίλερ, του Ντεμιρέλ (Demirel), του Χουσαμετίν Τζιντορούκ (Hüsamettin Cindoruk) (Πρόεδρος της Βουλής), του Αϊντίν Ιλτέρ (Aydin Ilter) (Γενικός Διοικητής της Χωροφυλακής), του Ναχίτ Μεντεσέ (Nahit Mentese) (Υπουργός Εσωτερικών), και του Αγάρ (ως αρχηγού της αστυνομίας), πραγματοποίησαν μια συνάντηση με δώδεκα αρχηγούς φυλών. Οι αξιωματικοί διαβεβαίωσαν αυτούς τους πολέμαρχους, γνωστούς για κατοχή βεβαρημένων ποινικών μητρώων, ότι το κράτος θα τους εφοδίαζε με ό,τι όπλα ήταν απαραίτητα προκειμένω να πολεμήσουν το PKK. Οι πολέμαρχοι ζήτησαν πολυβόλα MG-3, ρουκετοβόλα, φλογοβόλα, οβιδοβόλα, και αστυνομικά τανκ. Τα δύο τελευταία αιτήματα δεν έγιναν δεκτά, και τα αντιστάθμισαν αυξάνοντας τους μισθούς των φρουρών των χωριών (της πολιτοφυλακής) απασχολούμενων από τους πολέμαρχους.

Το Σεπτέμβρη το 1993, ο Αγάρ, ο Εκέν, ο Σαχίν, ο Ερτουγρούλ Ογκάν (Ertuğrul Ogan) και ο διακινητής όπλων Ερτάτς Τινάρ (Ertaç Tinar), ταξίδεψαν στο Ισραήλ μέσω Ζυρίχης. Ο Αγάρ ήρθε σε επαφή με ανώτερα στελέχη των υπηρεσιών πληροφοριών του Ισραήλ. Μετά από διαπραγματεύσεις, ο Εκέν παρέλαβε όπλα αξίας 50 εκατομμυρίων δολαρίων (αν και μόνο τα μισά πληρώθηκαν) από το ÖHD. Στα χαρτιά, τα όπλα φαινόταν να είναι δωρεά από την εταιρία του Τινάρ, Hospro. Κάποια από αυτά αργότερα χάθηκαν: 10 Micro Uzi των 9 χιλιοστών, 10 Super MG, 10 περίστροφα Beretta διαμετρήματος 22 με σιγαστήρα, και ένας εκτοξευτήρας ρουκετών AL 50Hv. Τρεις από τις Beretta βρέθηκαν στο δυστύχημα του Σουσουρλούκ. Μια δικαστική έρευνα ξεκίνησε εναντίον του αναπληρωτή προέδρου του ÖHD, Ιμπραΐμ Σαχίν, αλλά μετά από χτύπημα σε τροχαίο δυστύχημα που υπέστη, ισχυρίστηκε ότι έχασε τη μνήμη του.

Στις 3 Νοεμβρίου 1994, η Τσίλερ, ο Κοκσάλ, ο Εϊμούρ, και ο Αγάρ έφυγαν για το Ισραήλ προκειμένω να ιδρύσουν ένα συμφωνητικό συνεργασίας για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την ανταλλαγή πληροφοριών. Η Τσίλερ και ο Αγάρ -όχι οι αξιωματικοί της MİT- μίλησαν κατ' ιδίαν με αξιωματούχους της MOSSAD σχετικά με τον εξοπλισμό που χρειάζονταν για την αιχμαλώτιση του Οτζαλάν (Öcalan), που βρισκόταν στη Συρία. Μια πλούσια συλλογή δολοφονικών όπλων παραδόθηκαν στο ÖHD στις 15 Νοεμβρίου, συμπεριλαμβανομένων 2 τηλεσκοπικών τουφεκιών Beretta διαμετρήματος 12.7, 8 επαναληπτικών καραμπίνων, 280 αυτομάτων Uzi, 20 τουφεκιών Galli των 7.62 χιλιοστών, 100 σιγαστήρων, 145 τηλεσκοπικών τουφεκιών. Ο Τζαν Ντουντάρ (Can Dündar) ισχυρίζεται ότι τα όπλα χρησιμοποιήθηκαν για πολιτικούς σκοπούς, άλλους από τη δολοφονία του Οτζαλάν.

Ο πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος, Ντογού Περιντσέκ, ισχυρίστηκε ότι η ''δικτατορία Μαφίας – Γκλάντιο'' ήταν υποδεέστερη της Τσίλερ και του Αγάρ.

Ο εμπειρογνώμονας στο τομέα των πληροφοριών, Μαχίρ Καϊνάκ, δήλωσε ότι η συμμορία του Αγάρ είχε σα στόχο να δημιουργήσει ένα κράτος εν κράτει, πλήρες στη σκιά ενός στρατού (το σύστημα φρούρησης των χωριών), και με υπηρεσία πληροφοριών, στο εσωτερικό της αστυνομίας. Η MİT εξολόθρευσε τη συμμορία σε ένα τροχαίο που έκανε να φανεί σαν ατύχημα.

Αίτια του Σκανδάλου

Σύμφωνα με τον Εϊμούρ, το σκάνδαλο Σουσουρλούκ τέθηκε σε κίνηση από τους φόνους που σχετίζονταν με το εμπόριο των ναρκωτικών δύο Ιρανών, του Ασκάρ Σιμίτκο και του Λαζίμ Εσμαεϊλί το 1995. Ο Σιμίτκο και ο Εσμαεϊλί ήταν μυστικοί πράκτορες της MİT, εργαζόμενοι μέσα στη SAVAMA. Ωστόσο, η MİT δεν είχε λάβει γνώση για το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατό τους, λόγω παράλειψης πληρωμής ενός ''φορτίου''.

Το σκάνδαλο ξεσκεπάστηκε ύστερα από το μοιραίο ατύχημα στο Σουσουρλούκ ενός αυτοκινήτου, το οποίο μετέφερε τον Αμπντουλάχ Τσατλί, το Σεντάτ Μπουτζάκ, το Χουσεΐν Κοτζαντάγ, και την Γκοντζά Ους. Οι επιβαίνοντες έμεναν σε ένα ξενοδοχείο μαζί με τον Μαχμέτ Αγάρ. Σύμφωνα με το σχέδιο δολοφονίας, ήταν να σκοτωθεί και ο Αγάρ. Ωστόσο, προειδοποιήθηκε από τον Σαμί Χοστάν (Sami Hoştan) και έμεινε στο ξενοδοχείο λέγοντας στους υπόλοιπους να φύγουν χωρίς αυτόν.

Η έκθεση του εισαγγελέα αναφέρει ότι οι επιβάτες στο αυτοκίνητο ήταν καθ' οδόν για να καταστρώσουν και αυτοί τα σχέδια για μια δολοφονία.

Ο Πόλεμος του Τουρφ (Turf)

Το ξεκίνημα του πολέμου του Τουρφ εντοπίζεται στις πράξεις αντιποίνων κατά τη δεκαετία του '80 ενάντια στη μαχητική αρμένικη οργάνωση ASALA. Ο πρώην πρόεδρος Κενάν Εβρέν (Kenan Evren) διέταξε την MİT να οργανώσει μια μονάδα ειδικών δυνάμεων με επικεφαλή τον Τσατλί προκειμένω να επιτεθεί σε μέλη της ASALA και του PKK. Ο Αναπληρωτής Περιφερειακός Διευθυντής της MİT, Μετίν Γκιουνγιόλ (Metin Günyol), σχημάτισε την ομάδα, αποτελούμενη από τον Τσατλί (γνωστός ως Μεχμέτ Σαρόλ(Mehmet Sarol)), τον Οράλ Τσελίκ (Oral Çelik) (Ατίλα Τσελίκ (Atilla Çelik)) και το Μεχμέτ Σενέρ (Mehmet Şener) (Ντουρμούς Ουνουτμάζ (Durmuş Unutmaz)). Στους υπόλοιπους που συμμετείχαν συμπεριλαμβάνονταν οι πρώην αρχηγοί εθνικιστικών συλλόγων Ramiz Ongun, Enver Tortaş, Tevfik Esensoy, Bedri Ateş (Uğur Özgöbek), Rıfat Yıldırım, Türkmen Onur και Üzeyir Bayraklı.

Μετά τις επιχειρήσεις, ο Τσατλί αποστασιοποιήθηκε από την MİT για να συμμετάσχει σε εγκληματικές δραστηριότητες για προσωπικό του όφελος. Εισχώρησε στην αστυνομική υπηρεσία, με επικεφαλή το Μεχμέτ Αγάρ. Με την ίδρυση της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας στην MİT το 1996, ο Τσατλί άρχισε να αντιμετωπίζεται σαν ανταγωνιστής.

Ο Φικρί Σαγλάρ (Fikri Sağlar) του Ρεπουμπλικανικού Δημοκρατικού Κόμματος (CHP) ισχυρίζεται ότι ο αρχηγός του επιτελείου στρατού, Ντογάν Γκιουρές, ήταν πίσω από μεγάλο μέρος του σχεδιασμού που οδήγησε στον Πόλεμο του Τουρφ, μεταξύ της MİT και της αστυνομικής υπηρεσίας. (Αφού ο Γκιουρές παραιτήθηκε από το στρατό τον Αύγουστο του 1994, έγινε μέλος του κόμματος της Τσιλέρ DYP.) Ο Σαγλάρ ισχυρίζεται ότι ο Γκιουρές πρότεινε το διορισμό του Νουρί Γκιουντές (Nuri Gündeş) ως υπογραμματέα της MİT, αλλά το γραφείο του προέδρου αρνήθηκε, οπότε η Τσιλέρ έβαλε τον Γκιουντές να δημιουργήσει μια ξεχωριστή υπηρεσία πληροφοριών, το Αρχηγείο Δημόσιας Ασφάλειας (τουρκ.: Kamu Güvenlik Başkanlığı,περιέργως με αρτικόλλεξο KGB). Μόλις άρχισαν οι φήμες ότι η KGB εμπλέκεται σε ανούσιες δραστηριότητες, ο πρόεδρος Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ (Süleyman Demirel) έβαλε να διαλυθεί.

Η MİT αμύνθηκε ενάντια στον Αγάρ και τον Γκιουντές διορίζοντας τον αντίπαλό τους, Μεχμέτ Εϊμουρ, ο οποίος είχε ρίξει λάσπη στους άλλους δύο σε μια αναφορά το 1987. Για να μη μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, ο Αγάρ προσέλαβε τον Κορκούτ Εκέν, που γνώριζε πράγματα σχετικά με τον Εϊμούρ. Το σκάνδαλο ξέσπασε μόνο εξαιτίας της ανικανότητας της Τσιλέρ, δήλωσε ο Σαγλάρ.

Μαφίες

Ο αναπληρωτής πρόεδρος της ANAP, Γιασάρ Οκουγιάν (Yaşar Okuyan), υπολόγισε

τα έσοδα της μαφίας (ετησίως, σε τρις τούρκικων λιρών) ως εξής: 500 (ναρκωτικά), 200 (τζόγος), 300 (ξέπλυμμα χρημάτων). Το σύνολο είναι ισοδύναμο με χρήματα μαύρης αγοράς ύψους 3,5 δις δολαρίων το χρόνο.

Τρεις από τις πιο γνωστές συμμορίες αναμεμιγμένες με σκάνδαλα ήταν η Συμμορία Κοτζαελί (Χαντί Οζτζάν (Hadi Özcan)), η Συμμορία Σοϊλεμέζ (Söylemez) και η Συμμορία Γιουκσέκοβα (Yüksekova ).

Μια μαφιώζικη συμμορία υπό την αρχηγία των αδερφών Σοϊλεμεζ ,αποτελούμενη από αξιωματικούς της αστυνομίας και του στρατού, ανακαλύφθηκε το καλοκαίρι του 1996. Αρχηγός της συμμορίας ήταν ο αξιωματικός ελικοπτέρων Φαϊσάλ Σοϊλεμέζ (Faysal Söylemez), και μεταξύ των κορυφαίων αξιωματούχων που συμμετείχαν, ήταν ο πρώην αναπληρωτής αρχηγός της Αστυνομίας της Ισταμπούλ, Ντενίζ Γκοκτσετίν (Deniz Gökçetin), και ο πρών διευθυντής του υποκαταστήματος Ασφαλείας της Ισταμπούλ, Σεντάτ Ντεμίρ (Sedat Demir). Σύμφωνα με κυβερνητικές εκθέσεις, η Συμμορία Σοϊλεμέζ είχε όπλα, 186.500 γερμανικά μάρκα και 155.200.000 τούρκικες λίρες.

Η Συμμορία των Αδερφών Σοϊλεμέζ σχεδίαζε να κάνει επιδρομή στο αρχηγείο την φατριάς Μπουτζάκ στο Σιβερέκ (Siverek) της Ούρφα (Urfa), επικεφαλής της οποίας ήταν το μέλος του DYP και του κοινοβουλίου Σεντάτ Μπουτζάκ, ο μόνος επιζήσας του δυστυχήματος. Η βεντέτα μεταξύ των συμμοριών Μπουτζάκ και Σοϊλεμέζ υποτίθεται ότι βασιζόταν στον έλεγχο του λαθρεμπορίου όπλων και ναρκωτικών στην Τουρκία, ειδικότερα στο νοτιοανατολικό της τμήμα.

Λαθρεμπόριο Ναρκωτικών

Σύμφωνα με την Ιντερπόλ, "η Τουρκία είναι μια μεγάλη περιοχή ανασυγκρότησης και πέρασμα μεταφοράς ηρωίνης που προορίζεται για τις ευρωπαϊκές αγορές". Η Υπηρεσία Καταπολέμησης Ναρκωτικών των ΗΠΑ εκτίμησε ότι ο όγκος διακινούμενης ηρωίνης της Τουρκίας το 1997 ήταν 4-6 τόνοι/μήνα.

Το μήλο της έριδος των συμμοριών του Σουσουρλούκ ήταν το ευρωπαϊκό σκέλος της διαδρομής μεταφοράς της ηρωίνης , που περνούσε μέσω Τουρκίας. Το ένα πέμπτο των μαύρων χρημάτων αξιοποιείται από τη συμμορία ως "προμήθεια": μια αγορά της τάξης των 80 δις δολαρίων. Σύμφωνα με τον Ντογού Περιντσέκ (Doğu Perinçek), το δέλεαρ της ηρωίνης αποδείχτηκε ακαταμάχητο για το κράτος, το οποίο υπέστη ζημιά 40-50 δις δολαρίων από τις εμπορευματικές συναλλαγές με το Ιράκ λόγω του εμπάργκο των Η.Ε. και του Πολέμου του Κόλπου.

Αρχηγός του μεγαλύτερου καρτέλ ναρκωτικών ήταν ο Χουσεΐν Μπαϊμπασίν (Hüseyin Baybaşin). Η Εθνική Υπηρεσία Καταπολέμησης του Εγκλήματος (NCS) του Ηνωμένου Βασιλείου εκτίμησε ότι το 90% της ηρωίνης στο Η.Β. (25-35 τόνοι ετησίως στα τέλη της δεκαετίας του '90) ήταν υπό τον έλεγχο του Μπαϊμπασίν μέχρι το 2002, όπου σημειώθηκαν αιματηρά επεισόδια και τα "έσπασε" με τους συνεταίρους του από το PKK. Εγκαταστάθηκε στο Η.Β., αφού έγινε πληροφοριοδότης για το γραφείο της Διοίκηση των Τελωνίων και Ειδικών Φόρων για να αποκαλύψει αυτά που ήξερε, σαν κάποιος που ταξίδευε με διπλωματικό διαβατήριο, σχετικά με τη συμμετοχή ανώτερων πολιτικών και αξιωματούχων της Τουρκίας στη διακίνηση ηρωίνης.

Ο Μπαϊμπασίν υποστήριζε ότι ο σημαντικότερος επίσημος ανώτερος κρατικός υπάλληλος που συμμετείχε στον έλεγχο του εμπορίου ηρωίνης, ήταν ο Σουκρού Μπαλτζί (Şükrü Balcı), ο οποίος ήταν τότε αρχηγός της αστυνομίας της Ισταμπούλ.

Μετά από κάθε (τραπεζική) συναλλαγή, σίγουρα τα μισά χρήματα θα πήγαιναν στο κράτος. Για εμάς ήταν σαν ένας φόρος σε αντάλλαγμα για την προστασία που είχαμε από όλες τις μεριές. Αν τα χρήματα κατάσχονταν ή μας συνελάμβαναν, οι επαφές μας στην κυβέρνηση θα ερχόντουσαν να μας πάρουν και να πουν ότι εργαζόμαστε για το κράτος. Ακόμα και στην Ευρώπη μας προστάτευαν. Όταν έκανα το δεύτερο ταξίδι μου στην Ευρώπη εκείνο το χρόνο, διαπίστωσα, με τα ίδια μου τα μάτια, ότι όλα τα προξενεία ήταν στο κόλπο. Σε κάθε προξενείο, υπήρχε ένας υπάλληλος, στον οποίο είχαν επισήμως αναθέσει την ίδρυση πολιτιστικών κέντρων και τούρκικων σχολείων για παράδειγμα, και εμείς θα κάναμε χρηματικές δωρεές σε αυτά. Ο Τούρκικος Πολιτιστικός Σύλλογος ήταν ολοκληρωτικά χρηματοδοτούμενος από χρήματα του εμπορίου ναρκωτικών.

Hüseyin Baybaşin , Bovenkerk and Yeşilgöz, 1998

Άλλο ένα ναρκωτικό που διακινούνταν σε σημαντικές ποσότητες ήταν το Κάπταγκον (Captagon). Ένας διακινητής ήταν και ο Μεχμέτ Αλί Γιαπράκ του Γκαζιαντέπ. Ο Γιαπράκ ήταν φαινομενικά ένας επιχειρηματίας, κάτοχος ενός τηλεοπτικού καναλιού (Yaprak TV), ενός ραδιοφωνικού σταθμού, και μιας τουριστικής εταιρίας (Hidayet Turizm). Ωστόσο, ηγούνταν επίσης μιας τρομερής συμμορίας που εισήγαγε λαθραία Captagon μέσω Συρίας και Σαουδικής Αραβίας, σύμφωνα με την έκθεση της MİT. Η τουριστική εταιρία του διευκόλυνε τη διακίνηση.

Η έκθεση αναφέρει ότι ο Γιαπράκ δώρισε 500 δις τούρκικες λίρες για να υποστηρίξει την πολιτική εκστρατεία του Αγάρ με το DYP. Μόλις έμαθε για την περιουσία του Γιαπράκ, ο Τσατλί και μια ομάδα 6-7 ατόμων ντυμένων με αστυνομικές στολές τον απήγαγαν στις 25 Μαΐου 1996, και τον μετέφεραν σε ένα σπίτι στο Σιβερέκ που ανήκε στη φατρία Μπουτζάκ. Η απαγωγή, με κίνητρο την επιθυμία να μάθουν από πού έρχεται το Captagon και να ξεμπλέξουν τον Τοπάλ (Topal), σχεδιάστηκε από την αστυνομία στην Άγκυρα. Ο Γιαπράκ πλήρωσε 10 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα για τα λύτρα, αλλά ο Τσατλί και οι συνέταιροί του απαγωγείς, έλαβαν μόνο ένα μικρό μερίδιο από αυτά. Όταν συνειδητοποίησαν ότι εξαπατήθηκαν, τσακώθηκαν με τους αρχηγούς τους στην Άγκυρα. Απήγαγαν τότε για δεύτερη φορά τον Γιαπράκ και τον ανέκριναν, στέλνοντας ένα αντίγραφο της κασέτας με τη μαγνητοφώνηση της ανάκρισης στον Μπουτζάκ, και άλλο ένα στον Εϊμούρ, μέσω του πράκτορα της MİT Μουφίτ Σεμέντ (Müfit Sement). Χρησιμοποιώντας τις κασέτες, ο Τσατλί κατάφερε να κλείσει μια συμφωνία με την Άγκυρα.

Μετά τη σύλληψη του Τοπάλ, ο φίλος του Χαλούκ Κοράλ (Haluk Koral) φώναξε τον Εϊμούρ για βοήθεια. Ο Τοπάλ είχε επίσης απαχθεί νωρίτερα από τον επικεφαλή της αστυνομίας Ιμπραΐμ Σαχίν.

Ο Γιαπράκ καταδικάστηκε το 1997 για συμμετοχή στη δολοφονία του δικηγόρου του Γκαζιαντέπ (Gaziantep) Μπουρχάν Βελί Τορούν (Burhan Veli Torun), και αφέθηκε ελεύθερος λόγω ενός νόμου αμνηστίας (τουρκ.: Şartlı Salıverilme Yasası). Το 2002, φυλακίστηκε εκ νέου, αφού βρέθηκαν στην κατοχή του 5 εκατομμύρια χάπια Captagon. Πέθανε στη φυλακή τον Ιανουάριο του 2004.

Μια αγορά στη πόλη Λιτζέ της νοτιοανατολικής Τουρκίας καταστράφηκε από πυρκαγιά. Ο αναπληρωτής Φικρί Σαγλάρ (Fikri Sağlar) ισχυρίστηκε ότι το Λιτζέ ήταν κέντρο επεξεργασίας ναρκωτικών, και ότι το εργοστάσιο μεταφέρθηκε στο Ελαζίγ.

Τζόγος και Ξέπλυμα Χρημάτων

Τα έσοδα από τα ναρκωτικά εισήλθαν στην αγορά μέσω των καζίνο.

Ο “βασιλιάς των καζίνο” Ομέρ Λουτφού Τοπάλ (Ömer Lütfü Topal) ήταν ένα από τα πρόσωπα κλειδιά σε αυτή την πτυχή του σκανδάλου.

Ένας διάσημος δημοσιογράφος έγραψε, ότι πολλές, άλλοτε άσημες, προσωπικότητες έγιναν μεγάλοι πολιτικοί αφού εισήλθαν στην επιχείρηση ξεπλύματος χρημάτων, γιατί τα πολιτικά κόμματα ήταν βαθιά μπλεγμένα σε αυτήν (για να χρηματοδοτήσουν τις εκστρατείες τους).

Σε απάντηση προς τη δημόσια κατακραυγή, ψηφίστηκε νομοθεσία κατά του ξεπλύματος χρημάτων το 1996, και κανονισμοί για την εφαρμογή του τέθηκαν σε λειτουργία τον επόμενο χρόνο.

Εξωδικαστικές Εκτελέσεις

Η πρωθυπουργός Τσιλέρ ενέκρινε τη θανάτωση επιχειρηματιών που ήταν ύποπτοι για δανεισμό οικονομικής υποστήριξης στο PKΚ.

Τα θύματα συμπεριλάμβαναν το ''βασιλιά των καζίνο'' Ομέρ Λουτφού Τοπάλ, τον Σαβάς Μπουλντάν (Savaş Buldan), και τον Μπεχτσέτ Τζαντούρκ (Behçet Cantürk).

Ο αρχηγός της αστυνομίας Αβτζί δήλωσε ότι οι συμμορίες άρχισαν να τρώγονται αφού οι υποτιθέμενοι χρηματοδότες του PKK, Μπεχτσέτ Τζαντούρκ και Σαβάς Μπουλντάν, δολοφονήθηκαν, μιας και οι συμμορίες είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους, να διαλύσουν τα οικονομικά θεμέλια του PKK.

Το Τμήμα Ειδικού Πολέμου (τουρκ.: Özel Harekat Dairesi, ÖHD) της αστυνομικής δύναμης θεωρήθηκε υπεύθυνο για κάποιες από τις παράνομες δολοφονίες. Η Νουράν Γιορουλμάζ (Nuran Yorulmaz), μητέρα ενός από τους κατάδικους του Σουσουρλούκ, έκανε πρόσφατα δημόσιες δηλώσεις, και είπε ότι ο Βελί Κιουτσούκ (Veli Küçük) διέταξε το γιο της, Ογούζ (Oğuz) (του ÖHD), να σκοτώσει 100 περίπου άτομα. Ο Ογούζ Γιορουλμάζ σκοτώθηκε στις 29 Μαΐου μέσα σε ένα μπαρ.

Ο ταξίαρχος Βελί Κιουτσούκ, που ήταν Περιφερειακός Διοικητής της Χωρφυλακής του Γκιρεσούν, ήταν, σύμφωνα με κοινοβουλευτική έκθεση, ο επικεφαλής της μυστικής πτέρυγας αντιτρομοκρατίας και πληροφοριών της χωροφυλακής, JİTEM. Ο Κιουτσούκ αρνείται την ύπαρξη της JİTEM μέχρι και σήμερα, αν και υπάρχουν πολυάριθμες αποδείξεις για το αντίθετο.

Σχέδιο Πραξικοπήματος Αζερμπαϊτζάν (Azerbaijan)

Η συμμορία της πρωθυπουργού σχεδίαζε να ανατρέψει τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, Χαϊντάρ Αλίγιεβ (Haydar Aliyev), στις 13-17 Μαρτίου 1995. Σύμφωνα με έκθεση της MİT, η πρωθυπουργός Τσιλέρ έδωσε στον υπουργό Αϊβάζ Γκοκντεμίρ (Ayvaz Gökdemir), στο αρχηγό της αστυνομίας Αγάρ, στον Ιμπραΐμ Σαχίν, και στον Κορκούτ Εκέν, το πράσινο φως να τοποθετήσουν στη θέση του προέδρου τον Εμπουλφεγιούζ Ελτσιμπέι (Ebulfeyz Elçibey).

Μια ομάδα ατόμων, συμπεριλαμβανομένων των, Κορκούτ Εκέν (MİT), Ιμπραΐμ Σαχίν (Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων), Αμπντουλάχ Τσατλί (δολοφόνος επί πληρωμή) και Αϊχάν Τσαρκίν (ειδικές δυνάμεις), ταξίδεψαν στο Αζερμπαϊτζάν στις 12 Δεκεμβρίου 1994, προκειμένω να εκπαιδεύσουν μια μονάδα 60 ΟΜΟΝ (Αστυνομική Μονάδα Ειδικών Σκοπών) αξιωματικών της αστυνομίας για το πραξικόπημα. Προσκλήθηκαν από το Διοικητή της OMON, Ροβσχάν Ζαβάντωφ (Rovshan Javadov), που αποστάτησε από την KGB και πήγε στη CIA, ο οποίος και κατηύθυνε επίσης ένα αποτυχημένο πραξικόπημα. Η KGB/FSB και η CIA παρακολουθούσαν στενά τα γεγονότα.

Το πραξικόπημα ματαιώθηκε όταν η MİT ενημέρωσε στις 10 Μαρτίου 1995 τον Πρόεδρο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και αυτός κάλεσε τον Αλίγιεβ.

Ο Ελτσιμπέι ήταν ιδεολογικός σύμμαχος του Αλπαρσλάν Τουρκές (Alparslan Türkeş), που φιλοδοξούσε να δημιουργήσει ένα τούρκικο κράτος που θα εκτεινόταν σε ολόκληρη την περιοχή του Καυκάσου. Η υποστήριξη του Τουρκές στην απόπειρα του πραξικοπήματος προκάλεσε επίσης διπλωματική κρίση μεταξύ Τουρκίας και Αζερμπαϊτζάν, ενώ το τελευταίο ζήτησε επισήμως δήλωση που να διαψεύδει την ενότητα της έκθεσης, σχετικά με το πραξικόπημα που επιχείρησαν να επιβάλουν.

Η έκθεση του Σουσουρλούκ αναφέρει ότι οι επικεφαλείς σύμβουλοι της πρωθυπουργού Τσιλέρ, Ατζάκ Οκάν (Acar Okan) και Σουλεϊμάν Καμίλ Γιουτζεοράλ (Süleyman Kamil Yüceoral), εμπλέκονταν στην προσπάθεια πραξικοπήματος. Μέλος της Επιτροπής του Σουσουρλούκ, ο Φικρί Σαγλάρ, ισχυρίστηκε ότι σκοπός του πραξικοπήματος ήταν να εξασφαλιστεί η διαδρομή μεταφοράς των ναρκωτικών, που ξεκινούσε από το Αφγανιστάν. Ο Σαγλάρ επεσήμανε ότι ο Γιουτζεοράλ συμμετείχε στην πληρωμή του στρατηγού Ρασίντ Ντοστούμ στο Αφγανιστάν από το κεφάλαιο παράνομης κομματικής χρηματοδότησης.

Χρονοδιάγραμμα

3 Νοεμβρίου 1996

Ένα τροχαίο ατύχημα έλαβε χώρα στο Σουσουρλούκ κοντά στην πόλη του Μπαλικεσίρ, στο οποίο ο Αμπντουλάχ Τσατλί (πρώην ακροδεξιός μαχητής καταζητούμενος από την αστυνομία για πολλαπλούς φόνους και διακίνηση ναρκωτικών), ο Χουσεΐν Κοτζαντάγ (ανώτερος αξιωματούχος της αστυνομίας), και μια βασίλισσα ομορφιάς, σκοτώθηκαν, και ο Σεντάτ Μπουτζάκ (αναπληρωτής του Κοινοβούλιου του DYP) τραυματίστηκε. Το ατύχημα προκάλεσε πολιτικό σάλο και κάποιοι κατηγόρησαν, ότι το περιστατικό αυτό καταδεικνύει την παράνομη σχέση μεταξύ κρατικών αξιωματούχων και μαφίας.

8 Νοεμβρίου 1996

Ο Υπουργός Εσωτερικών Μεχμέτ Αγάρ, υποφέροντας κάτω από την πίεση της αντιπολίτευσης και μιας εκστρατείας ενημέρωσης ενάντια σε φερόμενους δεσμούς τις αστυνομίας με υποχθόνιους εγκληματίες μετά το αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Σουσουρλούκ, παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε αμέσως από τη Μεράλ Ακσενέρ (Meral Akşener), μια γυναίκα πολιτικό από το DYP.

12 Νοεμβρίου 1996

Το Κοινοβούλιο αποφάσισε να δημιουργηθεί μια εξεταστική επιτροπή για να διερευνήσει τους δεσμούς που αποκαλύφθηκαν στο ατύχημα του Σουσουρλούκ, μεταξύ ανώτερων αξιωματικών της αστυνομίας, αρχηγών του οργανωμένου εγκλήματος και πολιτικών.

22 Νοεμβρίου 1996

Ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας, κάλεσε τους αρχηγούς των κομμάτων σε συνάντηση στρογγυλής τραπέζης, για να αποφασίσουν συναινετικά τη μέθοδο έρευνας για τις υποτιθέμενες συνδέσεις κράτους-μαφίας, που ήρθαν στο φως με το ξέσπασμα του σκανδάλου του Σουσουρλούκ.

5 Δεκεμβρίου 1996

Η πρόσφατα διορισμένη Υπουργός Εσωτερικών, Ακσενέρ, εξήγησε ότι απάλλαξε από τις υπηρεσίες τους, τον Αρχηγό της Αστυνομίας της Ισταμπούλ Κεμάλ Γιαζιτζίογλου και κάμποσα μέλη της Ειδικής Ομάδας. Επιπλέον, απαλλάχθηκε και ο εν ενεργεία Αρχηγός του Τμήματος Ασφαλείας της Αστυνομίας Χανεφί Αβτζί (Hanefi Avci).

11 Δεκεμβρίου 1996

Ο Αγάρ και ο Μουτζάκ έχασαν την ασυλία τους σε ψηφοφορία γενικής συνέλευσης του Κοινοβουλίου.

10 Ιανουαρίου 1997

Η Κοινοβουλευτική Εξεταστική Επιτροπή, που συστάθηκε μετά το ατύχημα, ακροάζεται 41 άτομα, μεταξύ των οποίων ήταν ο Μπουτζάκ και ο Αγάρ, ως μάρτυρες. Αργότερα, ο πρόεδρος της Επιτροπής Μεχμέτ Ελκατμίς (Mehmet Elkatmis) φέρεται να δήλωσε, ''μπερδεύτηκα''.

13 Ιανουαρίου 1997

Το Δικαστήριο Κρατικής Ασφαλείας (DGM) της Ισταμπούλ έβαλε να συλλάβουν τα μέλη του ÖHD, Τζαρκίν, Ερσόι και Γιορουλμάζ.

14 Ιανουαρίου 1997

Ο οδηγός του Σεντάτ Μπουτζάκ, Αμπντουλγκανί Κιζιλκαγιά (Abdulgani Kizilkaya), ο Μουσταφά Αλτουνόκ (Mustafa Altunok) και ο Ενβέρ Ουλού (Enver Ulu) συνελήφθησαν σε σχέση με το συμβάν στο Σουσουρλούκ.

23 Ιανουαρίου 1997

Φωτογραφίες, που εμφανίζουν τον Αμπντουλάχ Τσατλί, έναν από αυτούς που σκοτώθηκαν στο Σουσουρλούκ και που καταζητούντο για φόνο, μαζί με μέλη της Ειδικής Ομάδας, δημοσιεύτηκαν σε μια εφημερίδα. Αυτά τα ιστορικά γεγονότα ήταν αποδεικτικά στοιχεία των σχέσεων μεταξύ αστυνομίας και παράνομων φυγάδων.

11 Μαρτίου 1997

Ο επικεφαλής του Τμήματος Ειδικού Πολέμου Ιμπραΐμ Σαχίν συνελήφθη. Τοποθετήθηκε στη φυλακή Μετρίς (Metris) μαζί με μέλη της Ειδικής Ομάδας.

26 Μαΐου 1997

Ο οδηγός του φορτηγού που συγκρούστηκε στο Σουσουρλούκ, Χασάν Γκοκτζέ, καταδικάστηκε να πληρώσει τις ζημιές.

22 Ιουνίου 1997

Ο Γιασάρ Οζ και ο Αμπντουλγκανί Κιζιλκαγιά αφέθηκαν ελεύθεροι.

19 Σεπτεμβρίου 1997

Αστυνομικοί και πολιτικοί που κατηγορήθηκαν για το σκάνδαλο του Σουσουρλούκ απαλλάχθηκαν.

24 Νοεμβρίου 1997

Ο Πρόεδρος του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας (ANAP) Μεσούτ Γιλμάζ (Mesut Yilmaz) δέχτηκε επίθεση στη Βουδαπέστη, κατά την οποία έσπασε τη μύτη του. Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι η επίθεση εναντίον του έγινε επειδή ασχολήθηκε με το σκάνδαλο του Σουσουρλούκ.

8 Δεκεμβρίου 1997

Ο δικαστής Ακμάν Ακγιουρέκ (Akman Akyurek), ο οποίος βοήθησε στην προετοιμασία των εγγράφων σχετικά με την υπόθεση Σουσουρλούκ και ερεύνησε την εγκληματική συμμορία και τη σχέση της με το κράτος, έγινε το θύμα αυτοκινητιστικού δυστυχήματος (όπως συνέβη και στο ίδιο το περιστατικό του Σουσουρλούκ).

6 Φεβρουαρίου 1998

Ο λαθρέμπορος ναρκωτικών Σαμί Χοστάν (Sami Hostan) συνελήφθη.

4 Μαΐου 1998

Ο Χοστάν αφέθηκε ελεύθερος

16 Αυγούστου 1998

Ο Τσακιτζί συνελήφθη στη Γαλλία.

Αυτοκινητιστικό Δυστύχημα

Το σκάνδαλο ξέσπασε, όταν μια Mercedes 600 SEL που ανήκε στον Μουτζάκ τράκαρε με ένα φορτηγό κοντά στο Τσαταλτζεβίζ, στο Σουσουρλούκ της επαρχίας Μπαλικεσίρ της Τουρκίας. Το τρακάρισμα έλαβε χώρα στις 3 Νοεμβρίου 1996, στις 19:25 περίπου.

Τα θύματα του ατυχήματος, μαζί με τον Υπουργό Εσωτερικών Μεχμέτ Αγάρ, έμεναν στο ξενοδοχείο Ονουρά (Onura Hotel) στο Κουσαντασί (Kuşadası). Ο Κοτζαντάγ, ο Τσατλί και η Ους σκοτώθηκαν ακαριαία, είτε σχεδόν ακαριαία. Ο Μπουτζάκ τη γλίτωσε με ένα σπασμένο πόδι και κατάγματα στο κρανίο.

Αποδεικτικά στοιχεία που κατασχέθηκαν από το σημείο του ατυχήματος υποδήλωναν ότι ο Τσατλί μετέφερε:

διπλωματικά διαπιστευτήρια από τις τουρκικές αρχές.

άδεια οπλοφορίας εγκεκριμένη από την κυβέρνηση.

ένα πλαστό διαβατήριο με το όνομα Μεχμέτ Οζμπάι (Mehmet Özbay), το ίδιο

ψευδόνυμο που χρησιμοποιούσε ο Μεχμέτ Αλί Αγτζά.

πολυάριθμα πιστόλια Beretta των 9 χιλιοστών και Saddam (Beretta 92), ένα

Beretta διαμετρήματος .22 με σιγαστήρα, και δύο υποπολυβόλα Heckler & Koch

MP5.

 δύο συσκευές ηχητικής παρακολούθησης.

μια κρυφή θήκη για ναρκωτικά.

χιλιάδες αμερικάνικα δολάρια.

Σύμφωνα με ανώνυμο μάρτυρα της έρευνας Εργκένεκον του 2007, αρχικά όλοι επέζησαν του δυστυχήματος, το οποίο προκλήθηκε με τη μερική απενεργοποίηση των φρένων της Μερσεντές. Μια ομάδα τριών ατόμων έφτασε και έσπασε τους λαιμούς των Ους και Τσατλί. Ο Μπουτζάκ σώθηκε από τους φρουρούς του, οι οποίοι πήραν επίσης την τσάντα του από το πορτ-μπαγκάζ και φώναξαν τον Χαλούκ Κιρτζί από τους Γκρίζους Λύκους. Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που επισκέφτηκαν το σημείο ήταν ο βασιλιάς της μαφίας Αλί Γιασάκ (Ali Yasak), κοινώς γνωστός ως "Ντρεζ Αλί" ("Drej Ali"), ο οποίος πήρε την τσάντα του Τσατλί από το αυτοκίνητο, σύμφωνα με τον Τουντζάι Γκιουνέι (Tuncay Güney). Ο Κιουτσούκ αρνείται τις κατηγορίες του Γκιουνέι, ότι ο Γιασάκ έδρασε με δικές του εντολές. Ένας εισαγγελέας από το Ιλγκίν (Ilgin) έκανε παρόμοιους ισχυρισμούς πριν από δέκα χρόνια.

Ο βαρώνος των ναρκωτικών Σαμί Χοστάν (Sami Hoştan) είπε ότι οι φύλακες του Μπουτζάκ ήταν ο Ερτζάν Ερσόι (Ercan Ersoy) και ο Αλί Φεβζί Μπιρ (Ali Fevzi Bir) (γνωστός ως ''Αλίτσο'' ("Aliço"). Οι φύλακες φώναξαν το Χοστάν, ο οποίος στη συνέχεια φώναξε το φίλο του Μπουτζάκ, Αμπντουλάχ Γκιζιλκαγιά (Abdülgani Gızılkaya) και τον Βελί Κιουτσούκ, γιατί υποτίθεται ότι το δυστύχημα συνέβη σε περιοχή δικαιοδοσίας της δικής του χωροφυλακής. Οδηγώντας προς το σημείο του δυστυχήματος, ο Χοστάν είδε τον Ντρεζ Αλί. Ο Χοστάν ισχυρίζεται ότι ο Μεχμέτ Εϊμούρ τηλεφώνησε, ενώ αυτός, ο Τσατλί και ο Μπουτζάκ ήταν καθ' οδόν, πριν το ατύχημα. Ο Εϊμούρ ρώτησε τον Τσατλί σχετικά με το φόνο του κατασκόπου της MİT Ταρίκ Ουμίτ (Tarık Ümit). Ο Εϊμούρ φέρεται να εκμυστηρεύτηκε στην κόρη του Ουμίτ, Χαντέ Μπιριντζί (Hande Birinci), ότι ο πατέρας της δούλευε με τον Κορκούτ Εκέν (Korkut Eken)(σύμβουλος του Αγάρ) και ότι δολοφονήθηκε από τους άντρες του Αγάρ αφού αηδίασε από τη διαφθορά τους.

Ο οδηγός του φορτηγού, Χασάν Γκιοκτσέ, θεωρήθηκε υπεύθυνος για το ατύχημα και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλακή. Αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 6,42 εκατομμυρίων τούρκικων λιρών. Το φορτηγό του (ένα Ford του 1968), κατασχέθηκε αφού δεν μπόρεσε να πληρώσει τους φόρους του.

Ο πρώην αναπληρωτής βουλευτής του MHP, Κουμπιλάι Ουϊγκούν (Kubilay Uygun), δήλωσε ότι είχε συστηθεί στον Αμπντουλάχ Τσατλί και το Χουσεΐν Κοτζαντάγ τρεις μέρες πριν το δυστύχημα από έναν τώρα-εν αποστρατεία υπολοχαγό. Ο Ουϊγκούν ισχυρίζεται ότι και αυτός επίσης έχει εργαστεί για το ''βαθύ κράτος''.

Επίσημη Αντίδραση

Η αρχική αντίδραση του Υπουργού Εσωτερικών Μεχμέτ Αγάρ, ο οποίος υποτίθεται ότι ήταν ένας από τους στόχους, ήταν να υπονομεύσει την έρευνα. Πρώτα αρνήθηκε ότι ο Τσατλί ήταν παρών, ύστερα είπε ότι ο Τσατλί ήταν σε διαδικασία παράδοσης στις αρχές, μετά δήλωσε ότι μια εξειδικευμένη έρευνα δεν ήταν απαραίτητη. Υποχώρησε επιτρέποντας στο μοναδικό επιζήσαντα,τον Μπουτζάκ, να μιλήσει.

Από το 1950, κάποιοι μιλάνε για τους Κontrgerilla, τους μονομάχους, τους έτσι ή αλλιώς...για τριάντα χρόνια. Ποιο απ' αυτά έχει φανεί να είναι αλήθεια, έχει αποδειχτεί, έχει ξεσκεπαστεί; Κανένα από αυτά.

- Υπουργός Εξωτερικών Μεχμέτ Αγάρ σχετικά με την Επιχείρηση Γκλάντιο και το Κontrgerilla (29 Ιουνίου 1998).

Θα ακολουθήσουμε τα γεγονότα όπου κι αν οδηγούν. Κανείς δεν μπορεί να σκεπάσει το Σουσουρλούκ!

-Πρόεδρος Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.

Κατηγορούν την Τούρκικη Δημοκρατία ότι χρησιμοποιεί παράνομες δυνάμεις. Ο πρόεδρος, οι αστυνομικές δυνάμεις, ακόμα και το Κοινοβούλιο αντιμετωπίζουν κατηγορίες για φόνο. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποπτεύεται ένα μεγάλο κράτος... Αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση κατά την οποία μαχαιρώνουμε τους εαυτούς μας πισώπλατα. Ακόμα και οι Έλληνες δε θα μπορούσαν να μας κάνουν κάτι τέτοιο.

-η Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ παρομοιάζοντας τους δυσφημιστές με προδότες.

Αυτούς που ρίχνουν σφαίρες ή υποφέρουν από χτυπήματα στο όνομα αυτής της χώρας, αυτού του έθνους, και αυτού του κράτους θα τους θυμόμαστε πάντα με σεβασμό.

-η Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ για το δολοφόνο επί πληρωμή Αμπντουλάχ Τσατλί.

Οι ομιλίες της Τσιλέρ ήταν γραμμένες από τους συμβούλους της στο Αναλιτίκ Γκρουμπού (Analitik Grubu), μέλος του οποίου ήταν και ο Μουμταζέρ Τουρκονέ (Mümtazer Türköne)• υποτιθέμενη γνωριμία του Τσατλί από την ηγεσία των Γκρίζων Λύκων, και επί του παρόντος αρθρογράφος για την εφημερίδα Zaman. Ο αναπληρωτής του Κόμματος Κινήματος Εθνικιστών (MHP) ,Τουργκούλ Τουρκές (Tuğrul Türkeş), ισχυρίζεται ότι ο Τουρκονέ ήταν υποδεέστερος του Τσατλί.

Ο Αλπαρσλάν Τουρκές, του φασιστικού MHP, μίλησε επίσης υπερασπιζόμενος τον Τσατλί. Εν τω μεταξύ, ο πρόεδρος του κόμματος Ντεβλέτ Μπαχτσελί (Devlet Bahçeli) αρνήθηκε κατηγορηματικά οποιαδήποτε ανάμιξη του MHP.

Στις 15 Ιανουαρίου 1998, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετζεβίτ (Bülent Ecevit) τράβηξε την προσοχή στην ανέντιμη συμπεριφορά της JİTTEM, του τμήματος πληροφοριών της Χωροφυλακής.

Μετά τη λογοκρισία κάποιων σελίδων της αναφοράς, ο αντιπρόεδρος της HADEP Οσμάν Οζτσελίκ (Osman Özçelik) τράβηξε την προσοχή στην εμπλοκή συμμοριών, χρηματοδοτούμενων από το κράτος, στην υποτιθέμενη επίλυση του κουρδικού προβλήματος.

Ανεπίσημη

Αρκετές διαδηλώσεις, κάποιες από τις οποίες ήταν παράνομες, οργανώθηκαν σε διαμαρτυρία ενάντια στη διαφθορά και τις παράνομες δραστηριότητες που ξεσκεπάστηκαν από τις έρευνες. Μια διάσημη, εθνικής εμβέλειας εκδήλωση, γνωστή ως ''Ενός λεπτού σκοτάδι για τη διαρκή φώτιση'' ("Sürekli Aydınlık İçin Bir Dakika Karanlık"), οργανώθηκε σε διαμαρτυρία ενάντια στο ''σατανικό τρίγωνο'' (ένας εθνικιστής ηγέτης της μαφίας, ένας υψηλός αξιωματικός της αστυνομίας, και ένα μέλος του κοινοβουλίου). Οι συμμετέχοντες σε όλη τη χώρα έκλειναν τα φώτα για ένα λεπτό κάθε νύχτα στις 9 μ.μ. Αργότερα αυτό άλλαξε με ανοιγόκλεισμα των φώτων. Αυτό διήρκεσε από την 1 ως τις 28 Φεβρουαρίου 1997. Ο αναπληρωτής πρόεδρος του DYP, Μεχμέτ Γκολχάν (Mehmet Golhan), κατήγγειλε τους διαδηλωτές ως προδότες, ενώ ο πρωθυπουργός Νετζμετίν Ερμπακάν του Κόμματος της Ευημερίας, τους αποκάλεσε ''παράσιτα και συνωμότες...που δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν εκτός από το να ραδιουργούν.''

Κάποιοι σχολιαστές έκριναν ότι η δημόσια αντίδραση ήταν βουβή σε σχέση με το βάρος του εγκλήματος, δηλώνοντας έτσι σιωπηρή έγκριση. Με άλλα λόγια, οι κατηγορούμενοι συμπέραναν ότι ο λαός πίστευε ότι πράγματι δούλευαν για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κράτους.

Έρευνα

Τρεις εκθέσεις συντάχθηκαν μετά από το σκάνδαλο. Η πρώτη ήταν από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (MİT). Υποψίες για τη εγκυρότητα την έρευνας της MİT οδήγησαν στην ανάθεση μιας δεύτερης έκθεσης, από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Επιθεώρησης του Πρωθυπουργού (τουρκ.: Başbakanlık Teftiş Kurulu Başkanı), Κουτλού Σαβάς (Kutlu Savaş). 12 από τις 124 σελίδες αυτής της έκθεσης, με ημερομηνία την 22 Ιανουαρίου 1998, παρέμειναν απόρρητες. Τελικά, μια κοινοβουλευτική επιτροπή έρευνας με επικεφαλή το Μεχμέτ Ελκατμίς (Mehmet Elkatmış) δημοσίευσε μια έρευνα για το Σουσουρλούκ 350 σελίδων τον Απρίλιο του 1997.

Αναφερόμενος στην επιτροπή του Σουσουρλούκ, ο αναπληρωτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος CHP, Φικρί Σαγλάρ, δήλωσε ότι οι αρχηγοί του Κόμματος του Ορθού Δρόμου, Τανσού Τσιλέρ και Μεχμέτ Αγάρ, ήταν στο επίκεντρο του σκανδάλου, και προσωπικά υπεύθυνοι για την ''ανάμιξη της πολιτικής και της οικονομίας με τη μαφία''. Ο Σαγλάρ προσπάθησε και απέτυχε να συγκεντρώσει τις μαρτυρίες αρκετών ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των Τεομάν Κομάν, Νετζντέτ Ουρούγ, Βελί Κιουτσούκ, Τανσού και Οζέρ Τσιλέρ. Όταν η Τανσού Τσιλέρ απείλησε με διακοπή της κυβέρνησης συνασπισμού, ο πρωθυπουργός Νετζμετίν Ερμπακάν (Necmettin Erbakan) εμπόδισε την κατάθεσή της. Ο Αγάρ κράτησε σιωπή ιχθύος, αποκαλύπτοντας μόνο ότι ενεργούσε σύμφωνα με σχέδιο του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας (NSC) (από το 1993).

Αν ένας τόσο σημαντικός εισαγγελέας σαν τον di Pietro έσπαγε τη σιωπή του στην Τουρκία, την επόμενη μέρα θα τον έσερναν στην πλατεία Ταξίμ σαν εχθρό του κράτους.

—Δηλώσεις του εμπειρογνώμονα πληροφοριών Μαχίρ Καϊνάκ (Mahir Kaynak) για τους λόγους που απέτυχε η έρευνα.

Η Έκθεση της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών

Η έκθεση της MİT έδειξε ότι ο Τσατλί ήταν στο Ξενοδοχείο Σερατόν της Άγκυρας στις 24 Αυγούστου 1996 μαζί με μια αποστολή από το Μπρουνέι. Έφτασε στο ξενοδοχείο σε μία BMW με πλαστές πινακίδες (06 ΚΕ 889). Παρόλο που η αστυνομία ήταν ενήμερη για την παρουσία του δεν έγινε κάποια απόπειρα σύλληψης μιας και έφερε αστυνομική ταυτότητα.

Η Έκθεση του Συμβουλίου Επιθεώρησης

Μεταξύ άλλων, το Συμβούλιο Επιθεώρησης έκανε τους εξής ισχυρισμούς:

Η συμμορία του Μπουτζάκ ήταν αναμεμιγμένη με διακίνηση ναρκωτικών. Ο Μπουτζάκ ήταν προσκείμενος στον Αγάρ και τον κυβερνήτη έκτακτης ανάγκης Ουνάλ Ερκάν (Ünal Erkan).

Διαβατήρια και αστυνομικές ταυτότητες εκδίδονταν σωρηδόν από την αστυνομία της Άγκυρας.

Αρκετά άτομα, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών της MİT Νουρί Γκιουντές και Μεχμέτ Εϊμουρ, και του Προέδρου του Συμβουλίου Επιθεώρησης Κουτλού Σαβάς, είχαν επικοινωνία με την Πρωθυπουργό (Τανσού Τσιλέρ) μέσω του συζύγου της, Οζέρ Τσιλέρ. Ο Εϊμούρ κάλεσε επίσης τους Μεράλ Ακσενέρ, Τολγκά Σακίρ Ατίκ (Tolga Şakir Atik), Αντίλ Ονγκέν (Adil Öngen), και Αγάρ.

Ο συνεργάτης του Ομέρ Λουτφού Τοπάλ (Ömer Lütfü Topal), Αλί Φεβζί Μπιρ, έχει συνδέσεις με τον Αμπντουλάχ Τσατλί και τους αστυνομικούς Ογούζ Γιορουλμάζ (Oğuz Yorulmaz) και Μουσταφά Αλτουνόκ (Mustafa Altunok).

Ο καταδικασμένος δολοφόνος Μαχμούτ Γιλντιρίμ (Mahmut Yıldırım), με το παρατσούκλι Γιεσίλ (Πράσινο), ήταν πράκτορας της MİT που είχε διεισδύσει στη μαφία. Ένα κινητό τηλέφωνο που ανήκε στον Γιεσίλ βρέθηκε να είναι καταχωρημένο στο όνομα του Κιουτσούκ. Ο Κιουτσούκ δήλωσε ότι εκείνη την περίοδο συνομιλούσε με ηγέτες του διεθνούς εγκλήματος, όπως με τον Αμπντουλάχ Τσατλί, τον Σαμί Χοστάν και τον Σεντάτ Πεκέρ (Sedat Peker), μόνο προκειμένου να αποσπάσει πληροφορίες. Ωστόσο, το ίδιο τηλέφωνο είχε κληθεί δεκάδες φορές από ηγέτες του διεθνούς εγκλήματος, συμπεριλαμβανομένου του Τσατλί, και του ''βασιλιά των καζίνο'' Ομέρ Λουτφού Τοπάλ. Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το λόγο που το κράτος απασχολεί εγκληματίες σαν το Γιεσίλ, ανώνυμος ανώτερος αξιωματικός της MİT δήλωσε, ότι η MİT δεν μπόρεσε να σκεφτεί άλλο τρόπο για να διεισδύσει σε παράνομες συμμορίες.

Η κοινοβουλευτική Έρευνα

Κατά τη διάρκεια μιας έρευνας που διεξήχθη από την κοινοβουλευτική επιτροπή για την υπόθεση Σουσουρλούκ, ο αναπληρωτής επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών της αστυνομίας Χανεφί Αβτζί (Hanefi Avci), γνωστοποίησε συνδέσεις και ονόματα ανώτερων αξιωματικών, που προσέφεραν προστασία σε αρχηγούς συμμοριών. Ο Αβτζί αποκάλυψε επίσης μια σύνδεση αμφιβόλου φύσεως μεταξύ του Τσακιτζί και του Μεχμέτ Εϊμούρ της MİT.

Ο Ελκατμίς δήλωσε, ότι ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Ισμαήλ Χακκί Καρανταγί (İsmail Hakkı Karadayı), τον εμπόδισε να πάρει κατάθεση από τον Κιουτσούκ, λέγοντας ότι δεν υπήρχε ανάγκη.

Η έκθεση της επιτροπής υποστήριζε ότι τα κρατικά όργανα χρησιμοποιούσαν τους Γκρίζους Λύκους και ότι κρατικές δυνάμεις κίνησαν τις συγκρούσεις αριστερών-δεξιών τη δεκαετία του '70.

Επακόλουθα

Η Ευρωπαϊκή αγορά ηρωίνης συρρικνώθηκε καθώς άλλα ναρκωτικά, ιδιαίτερα η κοκαΐνη και το έκσταση, κέρδισαν έδαφος. Το 2008, η αστυνομία της Ισταμπούλ κατάσχεσε 11 τόνους ναρκωτικών, 3.2 από τους οποίους ήταν ηρωίνη.

Δέκα χρόνια μετά το σκάνδαλο, ακόμα μια συμμορία, με το όνομα ''Εργκενεκόν'', αποκαλύφθηκε και δικάστηκε. Ο πρόεδρος της επιτροπής του Σουσουρλούκ, Μεχμέτ Ελκατμίς, δήλωσε ότι οι δύο οργανώσεις ήταν πανομοιότυπες με εξαίρεση το όνομα. Ένα από τα άτομα κλειδιά, ο Τουντζάι Γκιουνέι, αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν κατώτερος του Εϊμούρ. Ο αναπληρωτής επικεφαλής του ÖHD, Σαχίν, τέθηκε υπό κράτηση τον Ιανουάριο του 2009. Τρεις χάρτες που βρέθηκαν στην κατοχή του οδήγησαν στην ανάκτηση πολλών όπλων σε διάσπαρτα κρησφύγετα στην περιοχή της Άγκυρας. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τα όπλα που έλλειπαν από το Σουσουρλούκ.

Ο Οτζαλάν απέφυγε τη δολοφονία μετά τη δημοσιοποίηση του σχεδίου από ένα δημοσιογράφο του τηλεοπτικού καναλιού του PKK, MED-TV. Ο Κιουτσούκ τέθηκε και αυτός υπό κράτηση για την έρευνα Εργκενεκόν.

Συλλήψεις και Καταδίκες

Ογούζ Γιορουλμάζ. Συνελήφθη στις 13 Ιανουαρίου 1997 και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση.

 Σαμί Χοστάν. Συνελήφθη στις 6 Φεβρουαρίου 1998, αφέθηκε ελεύθερος στις 4 Μαΐου 1998.

Ιμπραΐμ Σαχίν. Καταδικάστηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2001 σε 6 χρόνια φυλάκιση.

Κορκούτ Εκέν. Καταδικάστηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2001 σε 6 χρόνια φυλάκιση.

Αλαατίν Τσακιτζί. Συνελήφθη στις 6 Αυγούστου 1998, διέφυγε από τη δικαιοσύνη λόγω υποστήριξης εκ των έσω.

Μεταρρυθμίσεις

Ο νέος υφυπουργός, Σενκάλ Ατασαγκούν (Şenkal Atasagun), έφερε τα πάνω κάτω στην MİT, επανεντοπίζοντας τους Εϊμούρ και Ατάτς στο εξωτερικό, μακριά από κάθε κίνδυνο. Ο Εϊμούρ εγκαταστάθηκε τελικά στο Μακλέιν της Βιρτζίνια, την έδρα της CIA. Αντιμετωπίζει κατηγορίες για αποκάλυψη κρατικών μυστικών και κατασκοπία για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ατάτς έχει επίσης χαρακτηριστεί προσκείμενος στη CIA.

Ένα Σχέδιο Νόμου για την Καταπολέμηση του Οργανωμένου Εγκλήματος και ακόμα ένα σχέδιο για τη νομιμοποίηση της JİTEM, επιτρέποντας στη Χωροφυλακή να πραγματοποιεί νόμιμα δραστηριότητες υπηρεσίας πληροφοριών, ετοιμάστηκαν επίσης ως συνέπειες του σκανδάλου.

Η Τσιλέρ διέταξε το κλείσιμο των καζίνο.

Παραιτήσεις και Προαγωγές

Ο Αγάρ παραιτήθηκε όταν πια έγινε ξεκάθαρο ότι ο Τσατλί ήταν συνεργάτης της αστυνομίας. Από την άλλη, 44 ανώτεροι αξιωματικοί που ήταν υπό καθεστώς έρευνας πήραν προαγωγή, συμπεριλαμβανομένων των:

Ιμπραΐμ Σαχίν. Πρώην αναπληρωτής επικεφαλής του Τμήματος Ειδικού Πολέμου.

Μπεχτσέτ Οκτάι (Behçet Oktay). Νυν αναπληρωτής επικεφαλής του Τμήματος Ειδικού Πολέμου.

Χασάν Κοτζαντάγ (αδερφός του Χουσεΐν Κοτζαντάγ, που σκοτώθηκε στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα). Έγινε αναπληρωτής αρχηγός της Αστυνομικής Διεύθυνσης.

Μεχμέτ Τσαγλάρ (Mehmet Çağlar) και Σουκρού Γκιουρλέρ (Şükrü Gürler). Βοηθοί του Διευθυντή της Αστυνομικής Σχολής Ετιλέρ της Ισταμπούλ.

Μπεντρί Γιανάρ (Bedri Yanar). Επικεφαλής της ασφάλειας (των προσωπικών φρουρών) του Πρωθυπουργού.

Ο Σαχίν ήταν κοντά σε ακροδεξιούς κύκλους και ιδιαίτερα στον Τσατλί, με τον οποίο είχε φωτογραφηθεί να χορεύει σε ένα γάμο. Παρείχαν στο Σαχίν πολλούς δολοφόνους επί πληρωμή (συμπεριλαμβανομένου του Τσατλί) με διαβατήρια από την αστυνομία του Νεβσεχίρ. Το 1984 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση για το βασανισμό πολλών ανθρώπων, αλλά η καταδίκη του ακυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο (τουρκ.: Yargıtay) για τεχνικούς λόγους, υποδηλώνοντας την υποστήριξη ισχυρών παραγόντων πίσω από τα παρασκήνια.

Η Σύλληψη του Τσακιτζί

Κατά τη διάρκεια την αναδιάρθρωσης της MİT από τον Σενκάλ Ατασαγκούν, ο Γιαβούζ Ατάτς (Yavuz Ataç) εξορίστηκε στο Πεκίνο στις 24 Οκτωβρίου 1997 εξαιτίας της εμπλοκή του με τη μαφία. Τον επόμενο μήνα, ο Ατάτς παρέδωσε στον Τσακιτζί το κόκκινο διαβατήριο που του επέτρεπε να ταξιδεύει ελεύθερα.

Ο Τσακιτζί συνελήφθη στις 16 Αυγούστου 1998 στη Γαλλία κατέχοντας ένα διπλωματικό διαβατήριο, αφού απείλησε, σύμφωνα με ισχυρισμούς, εν δυνάμει αγοραστές της Τουρκικής Εμπορικής Τράπεζας (τουρκ.: Turk Ticaret Bankasi) μέσω τηλεφώνου. Εκδόθηκε, φυλακίστηκε, και στη συνέχεια αφέθη ελεύθερος. Τη μέρα της τελευταίας σύλληψής του, στις 3 Μαΐου 2004, απέδρασε στην Ιταλία με βίζα που του δόθηκε στο Ιταλικό Προξενείο.

Ο αναπληρωτής του CHP, Φικρί Σαγλάρ, ισχυρίζεται ότι ο Τσακιτζί σκοπίμως επέλεξε να συλληφθεί στη Γαλλία, μια χώρα με ανεπτυγμένο δικαστικό σύστημα, και ακόμα ότι είχε εκ των προτέρων έρθει σε επαφή με δικηγόρο. Ο Τσακιτζί φερόταν να έχει στην κατοχή του επιβαρυντικά στοιχεία για άλλα κυβερνητικά στελέχη τη στιγμή της σύλληψής του. Ο Πρέσβης της Τουρκίας στη Γαλλία ήταν την εποχή εκείνη ο Σονμέζ Κοκσάλ -ο υφυπουργός της MİT μέχρι το Φεβρουάριο του 1998.

Ο Ατάτς είχε αρχικά προγραμματίσει να δώσει το διαβατήριο στο Μεχμέτ Τζαν Κουλακσίζογλου (Mehmet Can Kulaksızoğlu), το φυγά ηγέτη της Τουρκικής Ταξιαρχίας Εκδίκησης και ύποπτο ως εγκέφαλο πίσω από την απόπειρα δολοφονίας του προέδρου του Συλλόγου για τα Ανθρώπινα Δικαώματα, Ακίν Μπιρντάλ (Akın Birdal).

Η σύλληψη του Τσακιτζί συνέπεσε χρονικά με το γάμο του γιου του Υπουργού Εσωτερικών Μεχμέτ Αγάρ. Οι πρόεδροι Εβρέν και Ντεμιρέλ ήταν καλεσμένοι. Μόλις ενημερώθηκε για τη σύλληψη, ο Ντεμιρέλ άλλαξε γνώμη τελευταία στιγμή για το αν θα παρευρεθεί στο γάμο. Η σύλληψη του Τσακιτζί δεν αποκαλύφθηκε δημόσια μέχρι τις 20:30, όταν έλαβε χώρα η τελετή του γάμου.

H σφαγή στον ''Στόλο της Ελευθερίας'' για την Γάζα, ήταν η τούρκο-ισραηλινή πρόβα τζενεράλε για την επίθεση στη Συρία;

Συγκλονιστικές αποκαλύψεις και στοιχεία στο φως, για το πώς οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας και του Ισραήλ παγίδευσαν χιλιάδες αγνούς ακτιβιστές -αλλά και πολιτικά κόμματα της αριστεράς-, ώστε με την επιχείρηση «Στόλος της Ελευθερίας» να προετοιμάσουν τη διεθνή κοινή γνώμη για την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας.

Στις 31 Μάη 2010, οι τρομοκράτες του Ισραήλ εκτέλεσαν μια τρομοκρατική δολοφονική επίθεση που συντάραξε ολόκληρο τον πλανήτη. Μια τρομοκρατική επίθεση χωρίς προηγούμενο, σε πλοία που προσπαθούσαν να...προσεγγίσουν τη Γάζα μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια.

Από τότε αναδύονται αποκαλύψεις και πληροφορίες που τινάζουν στον αέρα τους σχεδιαστές εκείνης της επιχείρησης για τη βοήθεια στη Γάζα, που συνδέονται με τη σημερινή επίθεση που έχουν εξαπολύσει από κοινού ΗΠΑ-Ισραήλ-δικτατορικά αραβικά καθεστώτα και Τουρκία εναντίον της Συρίας.

Στις 17 Δεκέμβρη 2011, το άρθρο του ισπανού δημοσιογράφου Daniel Iriarte μας αποκαλύπτει ορισμένα σημαντικά γεγονότα.

Ο Daniel Iriarte, ενώ βρισκόταν στη Συρία, συνεντευξιάζεται με τρείς Λίβυους της ομάδας του Abdelhakim Belhaj (πράκτορα των Νατοϊκών και γνωστός τρομοκράτης ως ο «χασάπης της Τρίπολης»). Μάλιστα, ο Abdelhakim Belhaj έχει κατηγορηθεί από τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Jose Maria Aznar, για την τρομοκρατική επίθεση στη Μαδρίτη που είχε ως αποτέλεσμα και την πτώση του Aznar. Επίσης ο γνωστός ισλαμιστής τρομοκράτης προσφέρει τις υπηρεσίες του μετά τη Λιβύη και για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Συρία, στη διάθεση των δυτικών μυστικών υπηρεσιών που συνεργάζονται με την τουρκική και ισραηλινή για να επίθεση στη Συρία.

Εκείνη την περίοδο που ο δημοσιογράφος Daniel Iriarte συναντάει Λίβυους στη Συρία, δεν προσπαθεί καν ν' αποκρύψει την εθνικότητά τους, επισημαίνοντας ότι κατά δήλωσή τους βρίσκονται στη Συρία για να «εκτιμήσουν τις ανάγκες των Σύριων αδελφών επαναστατών».

 Ένας από τους τρεις τρομοκράτες που συναντάει ο Daniel Iriarte στη Συρία είναι ο Λίβυος (και με Ιρλανδική υπηκοότητα) Mahdi al-Harati, Στρατιωτικός Διοικητής που διόρισε το ΝΑΤΟ στην Τρίπολη (μετά τον εκδημοκρατισμό της Λιβύης και τη δολοφονία του Καντάφι) και υπασπιστής του Abdelhakim Belhaj, του «χασάπη της Τρίπολης» και διορισμένος από τους Νατοϊκούς ως Αρχηγός του Επαναστατικού Συμβουλίου της Τρίπολης.

Ο Mahdi al-Harati αποκαλύπτει στον ισπανό δημοσιογράφο Daniel Iriarte ότι «τραυματίστηκε στη διάρκεια της επίθεσης των ισραηλινών στο τουρκικό πλοίο Mavi Marmara και φυλακίστηκε για 9 ημέρες στις ισραηλινές φυλακές…

Προσφάτως το NSNBC δημοσίευσε ένα πολύ σημαντικό άρθρο του Christof Lehmann, με τίτλο: (Γκλάντιο, από τον Μπιν Λάντεν στον Ερντογάν, Belhaj και Χαμάς: Η Μοσάντ και τα άπλυτα του ΝΑΤΟ το 2012) "Christof Lehmann, GLADIO, Bin Laden to Erdogan, Belhadj and Hamas: Mossad´s and NATO´s Dirty Underwear 2012" .

Πηγές :

https://www.facebook.com/notes/rickie-hacker/gladio/913852551975526

http://www.globalresearch.ca/secret-warfare-operation-gladio-and-natos-stay-behind-armies/5303061

http://www.thejohnfleming.com/gladio.html

http://www.veteranstoday.com/2010/11/14/gordon-duff-gladio-how-we-terrorize-ourselves/

http://original-fippak.blogspot.gr/2011/10/gladio.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Gladio

http://info-war.gr/2013/05/%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BE%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BB%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9/

politis-online

http://www.afp.com/en/agency/press-releases-newsletter/emmanuel-hoog-reelected-afp-chairman/

Europe: U.S. Deploys More Warplanes, Troops Against Russia

https://rickrozoff.wordpress.com/2015/03/25/ukraines-poroshenko-inspects-arrival-of-first-u-s-military-vehicles/

www.nodisinfo.com/operation-rainbow-mossad-infiltration-nigeria

www.dailymail.co.uk/news/article-2828457/Nearly-50-students-killed-suicide-bomb-blast-Nigerian-school-teaching-western-curriculum.html#ixzz3Ig5kC56o

vineyardsaker.blogspot.gr/2014/09/who-are-boko-haram.html

http://www.rimse.gr/2012/06/blog-post.html

http://wideshut.co.uk/gladio-b-the-origins-of-natos-secret-islamic-terrorist-proxies/

http://greekcitizenonline.blogspot.gr/2011/06/blog-post_16.html

http://www.theamericanconservative.com/articles/a-blackwater-world-order/

https://deeppoliticsforum.com/forums/archive/index.php/t-14186.html

http://www.clearnfo.com/operation-gladio-basics/

http://www.vqronline.org/essay/prince-albert-and-king-lothar

http://www.amazon.com/Safirka-American-Envoy-Peter-Bridges/dp/0873386582

http://www.vqronline.org/dispatch/corsica-collie

http://www.clearnfo.com/category/gladio/

http://newworldorder-wakeup.blogspot.gr/2009/06/blog-post_9827.html

http://operation-gladio.net/cable-112-turkish-government-targets-clandestine-deep-state-group-jan-2008

http://www.anixneuseis.gr/?p=88224

http://www.turkishgreeknews.org/book/export/html/2187

http://adesmeyth-apopsi.blogspot.gr/2013/09/17_29.html

http://www.examiner.com/article/conspiracy-fact-911-com-n-faked-and-now-rejects-its-official-report

(video) Put 'Indict 9-11 Perps' on state ballots

Capt. Hanley's '911 Inside job-No Muslims' shows WikiLeaks Psyop

See CointelPro 101 for 9/11 Anniversary says human rights filmmaker

http://www.examiner.com/article/operation-gladio-s-pre-post-9-11-pure-hell-exposed

http://oodegr.co/oode/islam/gioulen1.htm

http://aanirfan.blogspot.gr/2014/11/gladio-attack-on-school.html

https://www.wikileaks.org/plusd/cables/1973ROME03261_b.html

http://info-war.gr/2013/07/%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BE%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B3%CE%B9/

https://wikileaks.org/wiki/Unconventional_Warfare_in_the_21st_century_:_US_surrogates,_terrorists_and_narcotrafficers