Στην περίοδο της εσχατιάς, όλοι ψάχνουν τον ήρωα ηγέτη που θα τους οδηγήσει στην ελευθερία..μια ελευθερία που πέρα απο τό όνομα, ποτίστηκε με πολύ αίμα και αχαριστία απο όσους ευεργετήθηκαν.
Οι ήρωες, ήταν πάντα εκείνοι που έδιναν την ζωή τους για να μπορέσει αυτός ο τόπος να ελευθερωθεί, ώστε με νέες προδοσίες να αναγεννηθούν και να τον ξαναελευθερώσουν. Τραγική ειρωνεία όλων, η αχαριστία του κόσμου που τους ηρωοποίησε μετά θάνατον, σάμπως τα ευεργετήματα δεν τα βίωσαν εν ζωή.
Ονόματα της επανάστασης τρανταχτά, που γράφονται σε μαρμάρινες πλάκες, απο έναν λαό που ακόμα και σήμερα φέρεται, με ανωριμότητα και παρτακισμό, στο όνομα της επίκτητης ελευθερίας
Ατελείωτες σελίδες μπορούν να γραφούν για την αχαριστία με την οποία τους φέρθηκαν επιβεβαιώνοντας την ρήση (που ελέγετο ότι ελέχθη απο τον Ηράκλειτο ή τον Καλλίμαχο,αλλά που ακόμα και σήμερα αμφισβητείται η προέλευσή του) : Ουδείς ασφαλέστερος εχθρό, του ευεργετηθέντος αχαρίστου.
Η ιστορία γράφεται λένε απο τους νικητές όμως η ιστορία δεν έχει τελειώσει . Είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι γεγονοτων που εναλλάσσει το ένα το άλλο με τους ιδιο σενάριο, τον ιδιο τίτλο αλλά διαφορετικούς ηθοποιούς , που δεν ποιούν και ήθος.
Εχουμε συνηθίσει να γιορτάζουμε τους εθνικο-απελευθερωτικούς αγώνες και αν θυμόμαστε τους ήρωές μας μόνο συγκεκριμένες μέρες, σάμπως τα ευεργήτήματά τους μόνο αυτές τις μέρες τα γευόμαστε. Ομως έτσι ειναι μνήμη χρυσόψαρού που αρέσκεται στις φανφάρες που αφήνουν την αίσθηση του καθήκοντος. Ενα καθήκον που ξεκινά και τελειώνει σε λέξεις, λόγους, επάρσεις έχοντας σκοτάδι στην ώρα των πράξεων. Εκεί κάποιος άλλος πρεπει να πάρει τα ηνία για να οδηγήσει τον λαό. Κάποιος άλλος απο εκείνον που ελεύθερα βουλεται και προδίδει μέσω αυτών (των πράξεων) αλλά που με το καλαμάρι πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί γράφει τόνους λογίδρια.
Αχάριστος κόσμος σε ήρωες όπως ο Καραϊσκάκης που σήμερα γεμίζει κάποιες σελίδες της ιστορίας που κάποιοι έφτιαξαν με το αίμα τους , κάποιοι τιμούν με τα λόγια τους αλλα οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει με τις πράξεις τους.
Ποια λέξη ειναι πέραν της αχαριστίας εκείνη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει έναν λαό που ψηφίζει αυτούς που πουλάνε ότι ο Καραισκάκης και τόσοι άλλοι έδωσαν το αι΄μα τους για να ελευθερωθεί, όταν την ίδια ώρα τους τιμούν στις επετείους .
Ποιος χαρακτηρισμός είναι εκείνος για όσους δοσίλογους, πρώτη φορά στην ιστορία με την πράξη ή την απραξία τους δέχθηκαν υποστολή της Ελληνικής σημαιάς στο έδαφός της ;
Οι ίδιοι που στις εθνικές επετείους έχουν τα μούτρα και μιλάνε για όσους δια των πράξεων τους λοιδορούν . Οι ίδιοι που ακόμα και σήμερα μέσω τον κομμάτων που έβαλαν τελεία στην ελευθερία μας ο κόσμος τους ακολουθεί
Δεν ξέρω πιο θεό λατρεύει ο καθένας που διαβάζει , δεν με ενδιαφέρει αν λατρεύει κιόλας, όμως κανείς απο όλους αυτούς τους πιστούς μέσα στο διάβα της ζωής του κατ ουσίαν δεν τίμησε το ιερότερο και πολιτιμότερο αγαθό , την ελευθερία. Κανείς δεν τίμησε τους δωρητές με το αίμα τους γι αυτήν.
Ακόμα και εν ζωή όταν εβρίσκοντο μετά την επανάσταση , πλείστα τα παραδείγματα εκείνων που προτίμησαν να πεθάνουν στην ψάθα αλλά με το κεφάλι ψηλά . Σήμερα προτιμούν οι νεοέλληνες να πολεμούν με το κεφάλι χαμηλά μη μπορώντας να κοιτάξουν τον ήλιο. Οχι τον ήλιο του ουρανού αλλά της μνήμης . Μια μνήμης που ο καθένας επαναφέρει στο μυαλό του όπως , όταν και όποτε τον βολεύει , φτιασιδώνοντάς την ώστε να ξεχάσει πόσο αχάριστος είναι και θυμώμενος πόσο η ζωή του χρωσταει.
Ολοι πολεμούν για την Ελλάδα όλοι θέλουν την ελευθερία της Ελλαδος , μια ελευθερία που ποτέ δεν ελευθερώθηκε γιατί οι ελάχιστοι έκαναν το καθήκον τους και οι περισσότεροι βολεμένοι πίσω απο την ζωούλα τους και το σπιτάκι τους επαναστατούν καθημερινά μέχρι να δύσει ο ήλιος . Μετά σίγουροι ότι έπραξαν το καθήκον τους κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Τι θα μπορούσε να πει κάποιος για την αχαριστία αυτού του τόπου που απελευθερώρηκε απο τους ήρωες τους οποίους φυλάκισαν οι πολιτικοί μαζί με τον λαό , σκότωσαν , τους έστειλαν στην επετεία και μετά θάνατον τους ηρωοποίησαν .
ΤΙ μπορεί να πει κάποιος για τον Στρατηγό Νικηταρά που στην αναφορά του προς τον Όθωνα, σχετική με το κτήμα στο Σερεμέτι και με ημερομηνία 24 Οκτωβρίου 1841 γράφει:
«Μεγαλειότατε,
Εις διαφόρους περιστάσεις και εποχάς έκαμα γνωστόν εις την Υμετέραν Μεγαλειότητα ότι δι᾽ αδείας της υπό της αισίας ελεύσεως της Ελληνικής Κυβερνήσεως, μοι παρεχωρήθησαν όλες οι εντός της κατά την Αργολίδα θέσεως Σερεμέτι εθνικές γαίες, χέρσας δε ούσας, και καταπλακωμένας υπό των υδάτων.
Ηγωνίσθην, εξόδευσα, ότι εντίμως απελάμβανα, απεξήρανα τας γαίας αυτάς και εγεώργησα ικανόν μέρος αυτών, ενήργησα φυτείας, αυταί δε κατεστράφησαν εκ των ώδε ανωμαλιών, επανέλαβα μετά ταύτα τας γεωργικάς εργασίας δια να δυνηθώ να πραγματοποιήσω τον οποίον η Κυβέρνησις προέθετο σκοπόν, του να εξασφαλίση πόρον ζωής εις την πολυάριθμον οικογένειαν γηραιού στρατιωτικού, όστις τίποτε άλλο δεν απήτησε πώποτε.
Μετά την σύστασιν του ιπποφορβείου, μου αφηρέθησαν αι γαίαι αυταί, μοι αφέθη όμως μέρος αυτών κατά το τοπογραφικόν σχέδιο του αρχηγού του πυροβολικού. Τούτο συνέβη μεταξύ των ετών 1836 και 1837. Έκτοτε ασχολούμαι με την βελτίωσιν της καλλιεργείας των οποίων μοι αφέθησαν γαιών, αλλ᾽επέπρωτο ίσως καθ᾽ ήν στιγμήν χαίρω τα αποτελέσματα της δικαιοσύνης της Υ.Μ. να ίδω να αφαιρούν από εμέ γη ως είρηται αφεθείσαν εις την κατοχήν μου γαίας Σερεμετίου, και να μάθω ότι ικανόν μέρος αυτών εξετέθη εις δημοπρασίαν».
Αλλά δεν πήρε απάντηση:
Ο Νικηταράς δεν είχε πόρους δικούς του. Για να αποξηράνει, να εμπλουτίσει και να καλλιεργήσει την γη του χρειάστηκε να δανειστεί. Δανείστηκε για να φτιάξει το σπίτι του. Είχε δανιστεί όμως και για συντηρήσει τους στρατιώτες του τον καιρό του αγώνα. Οι τόκοι τον έπνιγαν.
Σε αναφορά του στην Γερουσία και την Βουλή, με το δίκιο να τον πνίγει ο λόγος του ήταν πύρινος:
«…Ως εκ τούτου κατεδαπάνησα εις αυτό πολλά εις καλλιέργειαν, οικοδομήσας οίκους, ανοίξας χάνδακας, εμφυτεύσας αμπελώνας, δένδρα και λοιπά˙ προς τούτοις δε και όσα εργάσιμα, ζώα και άλλα χρήματα.
Αλλ᾽η Αντιβασιλεία αυθαιρέτως και αυτογνωμόνως με αφήρεσεν το πλείστον μέρος αυτού˙αλλά και σύρουσά με εις τας καθύγρους φυλακάς˙εν αυτή τη φυλακή με κατηνάγκασε ή να οικοδομήσω την εν Ναυπλίω οικίαν μου ή να την πουλήσω και ούτω με εξέθεσεν εις πολλά δυστυχήματα˙διότι αναγκασθείς να εμπιστευθώ εις ξένους την φροντίδα της οικοδομής και υποπεσών σε σφετερισμούς και τόκους, αντί 30 ή 35 χιλιάδων δραχμών δαπάνης η οικοδομή ανέβη εις 79.775, την ακρίβειαν των οποίων βλέπετε εις επισυναπτόμενον ενταύθα κατάλογον.
Αναγκασθείς εκ τούτου να δανεισθώ εσχάτως 20.000 δρχ. από την Τράπεζαν, αδύνατο να πληρώνω το χρεώλυστρον και το μέλλον απειλεί τα χειρότερα˙ και δια να γνωρίζετε κάλλιον την αλήθεια σας επισυνάπτω δεύτερον ονομαστικόν κατάλογον των όσων κατά τον Αγώνα εδανείσθην δια να οικονομώ εν μέρει τους υπ᾽εμού στρατιώτας και δια τα οποία σήμερον σύρομαι καθ᾽εκάστην εις τα δικαστήρια και πληρώνω ως αν έμελον να υποβάλλωμαι δια τον πατριωτισμόν μου( συγχωρήσατέ μοι να το ειπώ) εις πρόστιμα.
Ακολούθως δε ότι αποφασισθή και εγώ βέβαια υπάγομαι εις την εθνικήν θέλησιν και απόφασιν».
Αλλά παρ όλα αυτά ο Νικητράς με απίστευτη πειθαρχία δεν αντέδρασε. Αυτός που μετά τον αγώνα θα μπορούσε να ζει μέσα σε παλάτια και με δούλους ζούσε πάμπτωχος εκπλιπαρώντας για τη καθημερινότητά του, χρεωμένος παντού , ζητώντας απλά το δικαίωμα της επιβίωσης απο αυτούς που απελευθέρωσε...Ειρωνία !!
Παρά τις όποιες προσπάθειες του και της τότε κυβέρνησης το κτήματο του στο Σερεμέτι βγήκε στον πλειστηριασμό..
Η περιφάνεια του όμως , δεν εξαγοράστηκε, δεν ποδοπατήθηκε , δεν αλοιώθηκε . Ηταν Ελληνας, απο αυτούς που σήμερα κανείς δεν γνωρίζει , απο αυτούς που κάποιοι ακόμα και τώρα θεωρούν γραφικούς..Απο αυτούς που η ιστορία μετά θάνατον αναγνώρισε αλλά που ο κόσμος αχάριστα φερόμενος για μια ακόμα φορά δεν είδε και δεν τίμησε...όταν έπρεπε.
Περήφανος ως το τέλος
Η φτώχεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού ήταν τόση, ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του- εκείνος μπορούσε να αντέξει την πείνα περισσότερο. Το χειρότερο ήταν πως τον είχαν ξεχάσει όλοι. Ακόμα κι στρατηγός Μακρυγιάννης που πριν τον είχε βοηθήσει.
Κι ας διαδιδόταν η κατάστασή του από στόμα σε στόμα.
Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του.
Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός.
Μόλις ο Νικηταράς τον αντιλήφθηκε ποιος ήταν, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι!
== Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.
== Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα! Απάντησε περήφανα ο ήρωας.
== Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο;
== Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος. αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.
Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό.
Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο.
==Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!
Και τόσα άλλα παραδείγματα , τόσες άλλες ιστορίες , ξεχασμένες στις 364 μέρες του έτους και εορταζόμενες την μία και μοναδική.
Θα πει κάποιος γιατί το 21 και όχι πριν απο αυτό; Κάποιος που η επιχειρηματολογία του ξεκινά και τελειώνει στην αντίδραση της οποιαδήποτες σκέψης μπορεί να ξεβολέψει το ωραίο κάδρο ζωής που έχει φτιάξει στο μυαλό του. Αυτός ο κάποιος ο ευεργετημένος που αχάριστα ακόμα και σήμερα σκέφτεται για το πόσα θα χάσει αν αντιδράσει μπροστά στα λίγα που έχει κερδίσει.
Γι αυτόν τον κάποιον δεν έχω να πω τίποτα. Δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα γιατι για μένα δεν ειναι Ελληνας. Για μένα όμως..
Στην πλειοψηφία του όμως ο κόσμος γι αυτό τον όρο έχει ρίξει πολύ νερό στο κρασί. Τόσο που το κρασί δεν νερώθηκε απλά το νερό ‘’κρασώθηκε’’ .
Ετσι λοιπόν φτάσαμε σε μια κατάσταση ίδια ακριβώς και απαράλλαχτη με τόσες και τόσες που μνημονεύονται στην Ιστορία μας , οι ευεργετημένη με ελεύθερη βούληση αφού φέρθηκαν με αχαριστία σε όσους ήρωες τους ευεργέτησαν να είναι πάλι προς ανεύρεση νέων ηρώων για να τους σώσουν απο ποιους ;
Απο τον Εχθρό
Ομως ο μεγαλύτερος εχθρός τους ειναι ο ίδιος τους ο αχάριστος εαυτός τους, όπου αν και αυτή τη φορά δεν αλλάξει νοοτροπία, πηγαίνοντας άρδην πίσω στις βασικές αρχές της Αρχαίας Ελλάδος, σε ότι αφορά την πατρίδα , δεν θα χαθούμε ως κράτος αλλα και ως έθνος .
Βλέπετε σε αυτό τον τόπο οι λίγοι κάνουν την διαφορά και συνήθως αυτούς τους λίγους τους ακολουθούν οι νόμοι των πολλών .
Καραισκάκηδες δεν υπάρχουν πολλοί για να πουν :
«Έλα, σκατότουρκε... έλα Εβραίε, απεσταλμένε από τους γύφτους έλα ν' ακούσεις τα κερατά σας, -γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσετε κερατάδες... Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε "από ημάς" συνθήκην με "έναν" κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα!».
Γιατί και τότε που υπήρξαν ,πάντα οι προδότες γεννημένοι για την αρχηγία και ικανοί να κάνουν τα πάντα για να την έχουν αντιδρούσαν με αυτό τον τρόπο :
Επιστολή Καραϊσκάκη προς τους οπλαρχηγούς
Εις όλους εσάς όπου ρίχνετε την παταργιά εις την ράχη. Τι σας χρειάζεται παταργιά, κερατάδες ή θέλετε να γυρίσω οπίσω να κάψω εσάς και τα παιδιά σας ; Να γκρεμιστήτε από αυτού να μη σας πάρει ο διάολος . Όχι άλλο .
Να και η απάντηση:
Κερατά Όλοι να σου γαμήσουμε το κέρατο. Τι παντυχαίνεις , με καυσίματα πολεμάς να φοβερίζεις; Αυτό όπου εβρήκες δε μας γλυτώνεις
Στορνάρης Ράγκος
Η αχαριστία καλά κρατούσε σε αυτό τον τόπο...εξ ου και δεν απελευθερώθηκε ποτέ μιας και πάντα εξέθρεφε στα σπλάχνα του δοσίλογους, προδότες, αχαριστους.
http://www.hellinon.net/GlossaAgoniston21.htm
1 σχόλιο:
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΕΥΓΕ ΧΡΙΣΤΙΝΑ.
Δημοσίευση σχολίου