ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Έχουμε μια τάση σαν Έλληνες , να αντιμετωπίζουμε το συλλογικό ανεξάρτητα από το ατομικό, λες και κατά μονάδες δεν δημιουργούμε ένα σύνολο το οποίο αντιδρά, σκέφτεται,νιώθει , βούλεται.

Φωνάζουμε και λειτουργούμε ως επί το πλείστον με το θυμικό, όταν σαν κακομαθημένη κοινωνία στον μικρόκοσμο της ζωής μας, στρογγυλεύουμε την καθημερινότητα.

Είναι απορίας άξιον, πως σε ένα κόσμο που η οικογένεια , η ειλικρίνεια , το φιλότιμο , η αξιοπιστία έχουν ξεχαστεί, στο καθημερινό λεξιλόγιο, γιατί μαχόμαστε για τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια του έθνους;

Μήπως εμείς δεν απαρτίζουμε το έθνος;

Μήπως εμείς σαν κοινωνία απομακρυνθήκαμε από βασικές και ουσιαστικές αξίες που ανα τους αιώνες μεταδίδονται από γενιά σε γενιά ;

Μήπως εμείς δεν  παραβλέψαμε αυτό που μας κράτησε ενωμένους : την αλληλεγγύη, την βοήθεια;

Φύγαμε , ξεχάσαμε , αλλοτριωθήκαμε  στην καθημερινή αναζήτηση της προσωπικής απόλαυσης που προερχόταν από υλικά αγαθά και ξεχάσαμε την μέγιστη αναγνώριση. 
Την ψυχική ανάταση που έρχεται από όσα ο άνθρωπος βλέπει , βρίσκει και ανακτά στον και μέσα απο τον συνάνθρωπο.

Χάσαμε τις προσωπικές επαφές στον αγώνα όχι της επιβίωσης, αλλά της απαξίωσης του ανθρώπου.

Πάψαμε να κρίνουμε τον Έλληνα με βάση την αξία και τον τιμολογήσαμε με βάση τα υπάρχοντα.

Μάθαμε στην ύλη. Δεν ξέρω αν μάθαμε από μόνοι μας ή με βοήθεια ώστε να μπορέσουμε να συμπεριληφθούμε στην παγκόσμια ίντριγκα της εξουσίας πάντως σαν ατίθασος λαός ένας ήταν ο τρόπος !! Να μαλθακέψουμε.

Μόνο έτσι ….και τι πιο απλό από το να υποκύψουμε στα υλικά αγαθά και να απομακρυνθούμε από τον σύντροφο, το φίλο, τον γείτονα.

Μας ενοχλεί πια που παγκοσμίως μας χλευάζουν που είμαστε πλέον αναξιοπρεπείς αλλά δεν κοιτάμε πίσω.

Δεν κοιτάμε το πόσο δουλικά, δεκαετίες επί δεκαετιών φερόμαστε στους ξένους , δίνοντας τους το δικαίωμα να μας χρησιμοποιούν σαν υποπόδια της καθημερινότητας τους με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Μερικά προϊόντα που μέσω των ΜΜΜ (σωστά το γράφω)μας αποδεικνύουν ότι μόνο κατέχοντας τα , είμαστε κάποιοι.

Ανθρώπινες συμπεριφορές ,που έπρεπε να ευοδωθούν για να είμαστε ισάξιοι των Ευρω_παίων .

Ποικίλα παραδείγματα, στην καθημερινότητα είτε αυτή λειτουργούσε στην οικογένεια, που είναι ο πυρήνας της κοινωνίας, είτε στην ίδια την κοινωνία συλλογικά.

Εμείς, σαν μαϊμούδες ακολουθούσαμε την μόδα αυτή που με επιβαλλόταν εντέχνως, αλλά δεν κοιτάξαμε ποτέ την φάκα . Μια φάκα που καλούμαστε σήμερα να διαχειριστούμε .

Διότι δεν πεινάει μόνο το σώμα, αλλά και η ψυχή και όσο επικίνδυνο είναι να δώσεις νερό σε κάποιον χορτασμένο από τόνους κατάποσης, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι και σε κάποιο διψασμένο.

Ψάχνουμε την αξιοπρέπεια μας ως έθνος, όμως δεν αναρωτηθήκαμε σαν άτομα, σαν οικογένεια, αν την απωλέσαμε και πως θα την επανακτήσουμε διερωτώμενοι πάντα αν μπορούμε.

Αλήθεια, είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το κόστος εύρεσης της χαμένης αξιοπρέπειας μας ; Είναι σαν τους πόνους της γέννας, όλοι έχουν ακούσει αλλά  μόνο όταν το βιώσεις μπορείς να καταλάβεις την έντασή τους.

Μπορούμε να προχωρήσουμε στην αλλαγή , γνωρίζοντας και όντας έτοιμοι να πεινάσουμε , πονέσουμε αλλά να μη λυγίσουμε να πεθάνουμε για μια ιδέα;

Εύκολα λόγια , ευχολόγια , κατά συνθήκη επαναστάτες, αντιδραστικοί με πύρινους λόγους περί αυτοσεβασμού, που όμως μέχρι τούδε απαρέγκλιτα κινούντο στον άξονα

‘’πάρε – δώσε’’ ακόμα και αν αυτό το δώσε είναι το παιδί σου, την μάνα σου, την ψύχή σου την πατρίδα σου.

Πόσοι από εμάς δεν άκουσαν στις ταβέρνες στις καφετέριες τότε για τις βραχονησίδες :

‘’Έλα μωρέ τι να τα κάνουμε τα βράχια δώστα εκεί πέρα να είμαστε ήσυχοι!!’’

Πόσοι από εμάς έμαθαν για την ιστορική πλέον  προδοτική έκφραση :

‘’Προτιμώ να δώσω μερικά στρέμματα γης και να κοιμάμαι τα βράδια ήσυχος’’

Και κωφεύσαμε ή επιλεκτικά δεν μιλήσαμε ή ακόμα χειρότερα ψελλίσαμε, ένα ντροπή και μετά γυρίσαμε κανάλι;

Πόσοι δεν έμαθαν για το παλιόπανο στα Ίμια, (όπως ειπώθηκε από επίσημα χείλη) και αντί να ξηλώσουμε τα πεζοδρόμια ,έναντι αυτής της προδοτικής έκφρασης, μπροστά στο αίμα που χύθηκε ,δώσαμε την επόμενη  ευκαιρία είτε με την απουσία στις εκλογές είτε με την ψήφο.

Και τώρα, σήμερα, που μιλάμε ,πόσοι νομίζουμε ότι με φωνές και υστερίες θα πάρουμε τα κεκτημένα ξεχνώντας πως αυτά κερδήθηκαν με αίμα;

Πουλήσαμε την αξιοπρέπεια 
άτομο το άτομο

Μέρα τη μέρα

Βδομάδα την βδομάδα

Μήνα το μήνα

Χρόνο το χρόνο

Στιγμή την Στιγμή

Τώρα δεν είναι αργά να την πάρουμε πίσω αλλά θέλει

ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Και μέσα σε αυτήν κρύβεται και η πουλημένη αξιοπρέπεια.

Πουλημένη γιατί δεν την χάσαμε όπως θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε , την πουλήσαμε …

Είναι καιρός να δούμε την αλήθεια κατάματα, είναι καιρός να πάψουμε να αντιδρούμε σαν κακομαθημένοι μαθητές του δημοτικού και συντεταγμένα , με σχέδιο ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ συλλογικά, να λειτουργήσουμε, ώστε να μπορέσουμε να πετάξουμε από πάνω μας τον ζυγό που ο καθένας φέρει μέσα του , έχοντας σαν στόχο να λιώσουμε τις ακρίδες που μας λυμαίνονται είτε εντός είτε εκτός των πυλών της Ελλάδος .