ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΕΥΧΗ ...

Μέρες χαράς, συμπόνιας, σύμπνοιας και αγάπης. Έτσι θεωρούνται τα Χριστούγεννα… Δυστυχώς όμως οι έννοιες αυτές στις μέρες μας χάνονται ή χειρότερα καλύπτονται από το πέπλο της δήθεν αγάπης για τον διπλανό .

Δεν αναφέρομαι στον καθημερινό άνθρωπο που στην προσπάθεια του για να επιβιώσει αντιλαμβανόμενος τις δυσκολίες των συνανθρώπων του, τείνει στο βαθμό που μπορεί χείρα βοηθείας. 

Αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα καθωσπρέπει ανθρωπάρια που φτιασιδώνονται και στολίζονται παίρνοντας σβάρνα τις γιορτές , τα πανηγύρια και τις κάμερες ,ευχόμενοι τόσο εύστοχα αλλά και τόσο διπρόσωπα καλές γιορτές στον δοκιμαζόμενο Ελληνικό λαό.

Κατά τ’ άλλα όμως , όταν τα φώτα πέφτουν και οι κάμερες εξαφανίζονται ,δεν μένει τίποτα άλλο παρά μόνο η βιασύνη τους να πάνε στο ζεστό και γεμάτο από φαγητό και θαλπωρή σπίτι τους . Ξεχνούν, ηθελημένα όλο εκείνο το κοσμάκη που ψάχνει τα σκουπίδια για να φτιάξει ένα υποτιθέμενο χριστουγεννιάτικο τραπέζι μέσα στα χαρτόκουτα που ζει.

Σε μερικές μέρες ο Χριστός για μια φορά ακόμα γεννιέται για να περάσει το μαρτύριο της ζωής , του θανάτου , της ανάστασης για τον άνθρωπο. 

Εμείς χαμένοι, κάποιοι, στον αγώνα μας για επιβίωση και κάποιοι άλλοι στην επιφανειακή ευμάρεια κάποιων έγχρωμων τυπωμένων χαρτιών που δίνουν αξία στην άνευ αξίας ζωή τους , γεμίζουμε τα κενά μας με συναισθήματα ,ξεχασμένα όλο το χρόνο.

Οι κάποτε μεγάλοι δρόμοι με λαμπάκια, που έκαναν τα παιδιά να χαμογελούν και τους γονείς να χαίρονται ,τώρα απλά φωτίζουν με το τρεμάμενο φως όλους εκείνους του αξιοπρεπέστατους αστέγους , που μέχρι χτες είχαν στην ζωή ένα σπίτι και ένα πιάτο φαί, να μοιάζουν σαν μαριονέτες με σπασμένα τα σκοινιά.

Πολιτισμός και κουλτούρα σου λέει ο άλλος . Πως κρίνεται ένας πολιτισμός άραγε ; Δεν νοείται και λογίζεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η τρίτη ηλικία  και τα παιδιά ; Γέροι άνθρωποι, κουρασμένοι από τα χτυπήματα της ζωής τώρα ,λίγο πριν την δύση , νιώθουν άλλο ένα χαστούκι στην αξιοπρέπειά τους .

Οι απόμαχοι της ζωής, που με την εμπειρία τους μπορούν να στήσουν πολιτείες και πολιτισμούς, ιστορίες και γενιές , ψάχνουν τα σκουπίδια για κάτι που εμείς πετάξαμε, ώστε να ξεγελάσουν την πείνα τους. Παιδιά μικρά που έχουν ανάγκη την αγκαλιά της μάνας και του πατέρα, το χαμόγελο του αδελφού και την ζεστασιά του σπιτιού τους ,αφήνονται στα ιδρύματα για να επιβιώσουν….

Μοιάζουν τα Χριστούγεννα του 2012 με εκείνα του 1941. Λες και δεν είναι….

Ένας ανελέητος πόλεμος έχει ξεσπάσει με στόχο ψυχές και μυαλά και όχι κορμιά. Ένας πόλεμος που δεν θα σκοτώσει την σάρκα, σαν αρχή ,αλλά την ελπίδα που με την σειρά της αργά και σταθερά θα αρχίσει να σαπίζει  το κορμί ,μέχρι που σαν λεπρός από την μιζέρια,  θα γείρεις σε κάποιο από τα καθαρά μάρμαρα του Δημαρχείου της μεγαλούπολης, και όχι μόνο, και θα κλείσεις τα μάτια αφήνοντας την όραση του νου να ταξιδέψει σε μέρη που το βλέμμα δεν μπορεί ν΄ αγγίξει.

Κατηγορούμαστε σαν χώρα ότι δεν φερόμαστε καλά στους λαθρομετανάστες ,ενώ την ίδια στιγμή  κανείς δεν βλέπει την απανθρωπιά που  φέρονται  ή και φερόμαστε κάποιοι , στους ομοεθνής μας  συμπατριώτες, Έλληνες . Σε αυτούς που με το αίμα και τον ιδρώτα τους, κατάφεραν και έφτιαξαν αυτό το κράτος, και το οποίο  σήμερα λυμαίνονται και κυβερνούν ανθρωπάρια που κόπτονται για τον σωσμό του, την ώρα που οι ίδιοι σαν κοράκια τρώνε και την τελευταία  ικμάδα ζωής του .

Στρατόπεδα για λαθραίους ανθρώπους, που από το πουθενά ήρθαν σε μας αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Χαρτόκουτα και παγκάκια, χορτάρι , και δρόμος για όλους εκείνους τους Έλληνες που με την δουλειά τους έστησαν το κράτος. Ένα πιάτο φαί και αυτό  στο δρόμο , για να είναι ακόμα πιο έντονη η αίσθηση της απαξίωσης τους , του μηδενισμού της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας τους , άνθρωποι με νούμερο χειρότερο του μηδενός αν υπήρχε.

Το φαγητό στο δρόμο και η  παγωνιά του μαρμάρου να τους θυμίζει πως η νύχτα και αυτή τη φορά θα είναι μεγάλη , έχοντας σαν λύτρωση μόνο τον  θάνατο όπως λένε πολλοί…Αυτό λέγεται πολιτισμός. Αυτό λέγεται Ελλάδα …Αυτό δεν λέγεται ρατσισμός γιατί απλά απευθύνεται σε Έλληνες. 

Λυπάμαι!! κατάπτυστοι κατάνθρωποι, που θρώσκετε το έδαφος και μόνο, ανάγοντας  το σε ήλιο μέσω της αντανάκλασης του φωτός στο δάπεδο, γιατί και τον ήλιο είστε ανίκανοι να αντικρίσετε.

Που είστε όλοι εσείς οι αντιρατσιστές , οι φιλό_ξενοι για όλους τους αλλοδαπούς να φωνάξετε για τον γέρο που κοιμάται στο παγκάκι, ενώ πριν λίγο καιρό είχε ένα κρεβάτι σε ένα μικρό σπίτι; Γιατί εξαφανιστήκατε; Δεν είναι αυτό ρατσισμός ; Δεν είναι λιποταξία;

Εσείς όλοι οι Ελληναράδες που κοπτόσασταν για τον Αφγανό, τον Πακιστανό, τον Ιρακινό, όλους αυτούς που σαφώς και έχουν δικαίωμα στην ζωή αλλά δεν το πλήρωσαν αυτό το κράτος, δεν το αναθρέψαν , δεν το έστησαν , που είστε για τον συνΕλληνα ;

Γιατί δεν ανοίγουν τώρα και τα άλλα στρατόπεδα, να μπουν οι άστεγοι και να έχουν έστω ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι ζεστό;

Αυτό τι λέγεται ; εκτός από αλαζονεία , ψευτιά , υποκρισία και φαρισαϊσμός ….

Σας εύχομαι σε όλη σας την ζωή να περνάτε τα καλά Χριστούγεννα που σας αναλογούν και στο τέλος να ζήσετε την πραγματική έννοια. Γιατί υπάρχει Θεός , υπάρχει δικαιοσύνη και ευτυχώς που αποδίδεται κατά μόνας . Ευτυχώς που ο καθένας μας παραδίδει την ψυχή του μόνος του ….

Σας εύχομαι την έννοια Χριστούγεννα να την ζήσετε πριν την τελευταία σας ανάσα ,τότε που τα μάτια κοιτούν προς τον ουρανό κοιτώντας  την ψυχή τους , σ' εκείνη την τελευταία ματιά θα έχετε μια εικόνα από τα σκουπίδια που στείλατε τόσους Έλληνες να φάνε..... και τότε το σκοτάδι θα είναι ατέρμονο ....

Καλά Χριστούγεννα…....

Χριστίνα Δ.