ΑΓΑΠΗ...

Μιας και τα Χριστούγεννα είναι κατεξοχήν το περιτύλιγμα πλέον της έννοιας αγάπη ας ανοίξουμε σιγά σιγά τις κορδέλες να δούμε τι μπορεί να κρύβει το κουτί….  πολυσυζητημένο θέμα με πολλές προεκτάσεις ..Αγάπη..Όλοι την ψάχνουν, όλοι την αναζητούν και όταν την βρουν,  δεν την αναγνωρίζουν, οι περισσότεροι,  παρά μόνο όταν δουν  την σκιά της να απομακρύνεται.

Τι κακό και αυτό με τους ανθρώπους, να μη μπορούν να αναγνωρίσουν αυτό που αποζητούν και το έχουν, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά να το χάσουν και μετά κλαίνε ή σκέφτονται ή μεταφέρουν νοητές καταστάσεις στο υποσυνείδητο για να μη πονάνε πολύ.

Πολλές είναι οι ερμηνείες ή  και καλύτερα θα έλεγα δικαιολογίες γιατί μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν ,όμως η ουσία είναι μία …. Κανείς δεν μπορεί να αγαπηθεί και να αγαπήσει αν δεν έχει αγαπήσει τον ίδιο του τον εαυτό…

Αν δεν έχει συμβιβαστεί με αυτό που είναι ,βλέποντας τα προτερήματα  και τα ελαττώματα  κατάματα ,ώστε μέσω τις συνεχούς προσπάθειας, να γίνει καλύτερος..

Πως είναι δυνατόν να αγαπήσει κάποιος ή να βρει την αγάπη, όταν παρουσιάζει τον εαυτό του όπως θα ήθελε να είναι, πείθοντας ακόμα και τον ίδιο ότι η ψεύτικη του εμφάνιση είναι η αληθινή;

Προσπαθούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία βασισμένη σε μια ψεύτικη εικόνα, πλασματικής ομορφιάς, τυλιγμένη στην βαρύγδουπη αίσθηση της αγάπης που θέλουμε να έχουμε, αλλά δεν μπορούμε να αντέξουμε.

Έτσι λοιπόν γεμίζουν οι μέρες με λόγια και οι ώρες με στιγμές και η κοινωνία με μοναχικούς ανθρώπους, απόλυτα απελπισμένους, γιατί ψάχνουν αυτό που δεν μπορούν να έχουν !!! Τον πραγματικό τους εαυτό, γιατί απλά φοβούνται να κοιτάξουν στον καθρέφτη της ψυχής τους.

Η ζωή συνεχίζεται ,τα χρόνια περνάνε, η μία περίοδος διαδέχεται την άλλη , και οι μήνες  γυρίζουν σαν την ρόδα του νερόμυλου την ίδια στιγμή που οι άνθρωποι παρουσιάζουν μεγαλύτερες τάσεις αυτοκτονίας και κατάθλιψης τις εποχές που η αγκαλιά είναι καθημερινότητα , τα φιλιά δίνουν και παίρνουν και η ζεστασιά στο χαμόγελο αντικατοπτρίζει την πιθανή πραγματικότητα …

Είναι όμως ;

Όχι δεν είναι . Είναι  στο πλείστον μια ψεύτικη επίπλαστη αγάπη, που ξεκινάει αυτές τις μέρες και τελειώνει με το τελευταίο λαμπάκι που ξεκρεμιέται από τα καταστήματα, αφήνοντας πίσω απλά ένα αχνό φως από κερί που τρεμοπαίζει…….

Όμως μέσα σε όλα τα λαμπιόνια , μέσα σε όλη την ψεύτικη γκλαμουριά εκεί που οι βιτρίνες παύουν να δείχνουν ρούχα και παπούτσια , αλλά εμάς τους ίδιους, εκεί κάπου πίσω από το χαμόγελο στον άγνωστο, υπάρχει η πραγματική έννοια της λέξεως ….Αυτή που λέει μπορώ να σου δώσω και ας μη πάρω τίποτα, άλλωστε δεν θα είχε και νόημα.

Αυτή η έννοια που δεν εν τάσσετε στο θέλω εγώ αλλά στο πάρε εσύ. Ομως για να έρθει η έννοια και η έγνοια πρέπει στον καθρέφτη που περνάμε από μπροστά, να μας δούμε όπως είμαστε , σκυφτοί στην όψη αλλά ολόρθοι στην ψυχή… Με σκισμένα ρούχα αλλά με δυνατό βλέμμα και γεμάτη καρδιά …..

Ας ακούσουμε την φιλοσοφική έννοια της λέξεως και ας την εντάξουμε στην ψυχή μας, ώστε με συμπόνια , ευγένεια και στοργή να περιθάλψουμε ο καθένας τα ελαττώματα, του κοιτώντας τα κατάματα και αντιμετωπίζοντας τα, και όχι κρύβοντας τα στην δήθεν δανεική δύναμη της ύλης….

Μόνο έτσι ίσως κάποια στιγμή περισσότερος κόσμος νιώσει τυχερός που θα νιώσει την αγάπη  πριν αυτή φύγει..

........Την ενδεκάτη εντολή που είναι ολοκάθαρο γυαλί και κοφτερό μαχαίρι.......

Χριστίνα Δ.