Η ανάγκη της συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας, θεσμικά, σε πολιτικό σώμα

The need to turn the hellenic society, institutionally, into a political body


It is a shame that the hellenic political system deprives the civil rights of all Hellenes who happen to be members of our synekdemos hellenic world —as if we were long-term convicts, either because it sees us as politically uncontrollable people or because it cannot easily integrate us into its networks of electoral clientele that direct its propaganda through the mainstream media [1]. It is a shame because it consequently loses the dynamic evolution of our ‘synekdemos’ hellenic world, together with all our collective accolades, as a hellenic ethos and ethnos, upon the entire surface of planet Earth.

Instead of dealing with the true causes of the hellenic problematic, the political class in Hellas continues to address its effects, i.e., the symptoms of our problematic situation, e.g., unemployment [2]. No one in the political class does ever utter a single word about the three pillars that cause our problematic situation, which are: the political system of the grimly dynastic particracy, the profoundly unproductive —as fas as the public interest is concerned— public administration, and the legislation that promotes the interweaving and corruption of the political class, in a society that lives in perfect ‘idioteia’ and renders impossible the institutional set-up of our society into a political body [3].
 The non-participation of the hellenic society, i.e., our people, in power and politics converts our hellenic society into a politically irresponsible infant, thereby forming its thought, speech and political action against our entire hellenic cosmos. Or, as Gore Vidal would say, with his brilliant vitriolic humor: The wooden political class’ «words aim at confusing, so that at the time of elections people will vote against their interests» [4].

A subset of Hellenes within our synekdemos hellenic cosmos are university professors. And some of us are researchers and teachers in schools of business administration.
 But whatever the specific area of our specialty (economy, finance, business policy and strategy, marketing, business law, operational research, organizational behavior, etc.), all of us in our synekdemos hellenic cosmos, who teach in business schools, for several years now, we experience a phenomenon in our work, which is rather odd for every Hellene with a hellenic education, literacy, learning and culture. And this phenomenon has to do with the exogenous infusion of ethics into the curriculum of business administration.
 We face, work and deal collectively and individually in all management training programs, and within each individual course, with this initiative of exogenous injection of morality in our academic lectures. And it is reasonably understood this whole initiative, since our so-called western culture suffers from a huge value-systems deficit, of value systems that are necessary for the viability and survival of the humankind.
 But for every Hellene, who even superficially has received our hellenic education and culture, the whole phenomenon remains rather strange. Because how is it ever possible for a Hellene to talk about the economy, finance or business activity outside the context of morality?
 With "the removal of the society from the political system" [5, p 375], the isolated from the society people "ignore the whole, which they should care for, i.e., they are unaware that: if the whole is not well, it is impossible for a part be well (ὅτι τοῦ ὅλου ἀμελοῖεν οὗ δέοι τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι, οὗ μὴ καλῶς ἔχοντος ἀδύνατον εἴη τὸ μέρος εὖ ἔχειν) [Plato Charmidis, 156E]. From Leukippos to Democritus, Protagoras, Socrates (via the pen of Plato, of course), Plato, Aristotle, Gorgias from Leontinous, Epicurus, Philodemus, and to the anonymous of Iamblichus, all hellenic thinkers deal with economic phenomena only within their philosophical and moral teaching.
 That is, the philosophical and ethical views of every hellenic thinker «are the framework within which his economic ideas and proposals develop» [6, p 190]. This hellenic custom persists even after the transformation of the hellenic cosmotheasis with the religious sign of the christian religion.
 For example, through Aristotle, in the 4th century, John Chrysostom follows the thought of Democritus, on the maximization of utility from the consumption of products (goods and services), not with the greatest, but with a moderate amount [6, p 199]. So, following this nonlinear hellenic thought, it seems that the members of the political class in Hellas are no longer involved with the containment of the hellenic economic collapse, but the public prosecutors are as, for example, Spyros Mouzakitis and Gregory Peponis [7].
 Because the prosecutors’ inquiry is inextricably linked to the maintenance of law, which creates a climate of trust, from which many can benefit a lot, i.e., us the collective of our hellenic cosmos. To a very large extent, the faith of people in trade is determined by the eunomia and all of us obeying the laws and institutions of the politeia.

Πέραν λοιπόν των ευλόγων λαϊκών συναισθημάτων της λύπης, της οργής και του πόνου γιά την αισχροκέρδεια μερικών σε βάρος των πολλών, η εισαγγελική έρευνα συνδέεται άρρηκτα με την υπάρχουσα διαταραχή στην πίστη των οικονομικών συναλλαγων μέσα στον ελληνικό μας κόσμο. Είναι όμως σε θέση η στυγνά δυναστική κομματοκρατία στην Ελλάδα, έμπρακτα να στηρίξει την απονομή δικαιοσύνης ή μήπως πρέπει και τούτο να γίνει μετά την συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας, θεσμικά, σε πολιτικό σώμα;

So beyond the reasonable people's feelings of sadness, of anger and pain caused by the profiteering of some at the expense of the many, the prosecutor's investigation is inextricably linked with the current disruption of economic and financial transactions in our hellenic cosmos. But is the grimly dynastic partitocracy in Hellas in a position to actively support the administration of justice or should even that be done after the formation of the hellenic society, institutionally, into a political body?

 Η ανάγκη της συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας, θεσμικά, σε πολιτικό σώμα

Είναι κρίμα που το ελληνικό πολιτικό σύστημα στερεί τα πολιτικά δικαιώματα της κάθε Ελληνίδας και του κάθε Έλληνα, που τυχαίνει να είμαστε μέλη του συνέκδημου ελληνικού μας κόσμου — λες και είμαστε τίποτα βαρυποινίτες, είτε διότι μας θεωρεί πολιτικά ανεξέλεγκτους ανθρώπους, είτε διότι δεν μπορεί να μας εντάξει εύκολα στα δίκτυα της εκλογικής του πελατείας, που κατευθύνονται από την προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ [1]. Είναι κρίμα διότι έτσι χάνει την δυναμική εξέλιξη του συνέκδημου ελληνικού μας κόσμου, μαζύ με όλα τα συλλογικά μας επιτεύγματα, ως έθος και έθνος ελληνικόν, πάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.

Αντί λοιπόν να ασχολείται με τα πραγματικά αίτια της ελληνικής προβληματικής, η πολιτική τάξη στην Ελλάδα συνεχίζει να ασχολείται με τα αιτιατά της, τα συμπτώματα δηλαδή της προβληματικής μας καταστάσεως, π.χ., την ανεργία [2]. Καμμία και κανένας τους μέσα στην πολιτική τάξη δεν αρθρώνει λέξη γιά τους τρείς βασικούς πυλώνες των αιτίων της προβληματικής μας καταστάσεως, που είναι: το πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, η άρδην αναποτελεσματική, ως προς το κοινό ή δημόσιο συμφέρον, δημόσια διοίκηση και η νομοθεσία, που προωθεί την διαπλοκή και την διαφθορά, από την πολιτική τάξη μέσα σε μία κοινωνία που ζεί στην τέλεια ιδιωτεία και καθιστά αδύνατη την θεσμική συγκρότηση της κοινωνίας μας σε πολιτικό σώμα [3].

Η μη συμμετοχή της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή του ελληνικού λαού, στην εξουσία και στην πολιτική, εκτός του ότι μετατρέπει την ελληνική κοινωνία σε ένα πολιτικά ανεύθυνο νήπιο, διαμορφώνει έτσι την σκέψη της, τον λόγο της και την πολιτική της δράση, ώστε να αποβαίνει σε βάρος του όλου ελληνικού μας κόσμου. Ή, όπως θα έλεγε με το ευφυέστατο βιτριολικό του χιούμορ ο Γκορ Βιντάλ (Gore Vidal): οι της πολιτικής τάξης ξύλινες «λέξεις έχουν στόχο να μπερδέψουν, έτσι ώστε την ώρα των εκλογών οι άνθρωποι θα ψηφίσουν ενάντια στα συμφέροντά τους» [4].
 Ένα υποσύνολο λοιπόν των Ελληνίδων και Ελλήνων του συνέκδημου ελληνικού μας κόσμου είμαστε καθηγητές πανεπιστημίου. Μερικές και μερικοί δε από εμάς είμαστε ερευνητές και διδάσκουμε σε σχολεία διοίκησης επιχειρήσεων.
 Ανεξάρτητα όμως από το συγκεκριμένο τομέα της ειδικότητάς μας (οικονομία, χρηματιστική, επιχειρηματική πολιτική και στρατηγική, μάρκετινγκ, δίκαιο επιχειρήσεων, επιχειρησιακή έρευνα, οργανωτική συμπεριφορά, κλπ.), όλες και όλοι εμείς του συνέκδημου ελληνικού μας κόσμου, που διδάσκουμε σε σχολεία διοίκησης επιχειρήσεων, εδώ και αρκετά χρόνια βιώνουμε ένα φαινόμενο στην εργασία μας, που είναι μάλλον περίεργο γιά κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα με ελληνική αγωγή, παιδεία, μόρφωση και καλλιέργεια. Έχει δε να κάνει το φαινόμενο τούτο με την εξωγενή έγχυση της ηθικής στο πρόγραμμα σπουδών διοίκησης επιχειρήσεων.
 Αντιμετωπίζουμε, ασχολούμεθα και χειριζόμαστε συλλογικά, αλλά και ατομικά, μέσα στο όλο πρόγραμμα σπουδών διοίκησης επιχειρήσεων, όπως και μέσα σε κάθε επί μέρους μάθημά μας, την πρωτοβουλία της εξωγενούς εγχύσεως της ηθικής στις ακαδημαϊκές μας διαλέξεις. Και είναι μεν εύλογα κατανοητή η όλη τούτη πρωτοβουλία, μιάς και ο αποκαλούμενος δυτικός μας πολιτισμός φαίνεται να υποφέρει από ένα τεράστιο έλλειμμα αξιακών συστημάτων, τα οποία κρίνονται απαραίτητα γιά την βιωσιμότητα και την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους.
 Όμως γιά κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα, που έστω και εξω-επιδερμικά μετέχει της ημετέρας ελληνικής παιδείας ή καλλιέργειας, το όλον τούτο φαινόμενο παραμένει περίεργο. Διότι πως είναι ποτέ δυνατόν μία Ελληνίς ή ένας Έλλην να μιλούν γιά οικονομία, χρηματιστική ή επιχειρηματική δράση έξω από το πλαίσιο της ηθικής;
 Με «τον εξοβελισμό της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα» [5, σ. 375], τα αποκομμένα από την κοινωνία άτομα «αγνοούν το όλον, γιά το οποίο πρέπει να φροντίζουν, δηλαδή αγνοούν ότι: εάν το όλον δεν είναι καλά, αδύνατον είναι να είναι καλά το μέρος (ὅτι τοῦ ὅλου ἀμελοῖεν οὗ δέοι τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι, οὗ μὴ καλῶς ἔχοντος ἀδύνατον εἴη τὸ μέρος εὖ ἔχειν) [Πλάτων, Χαρμίδης, 156Ε]. Από τον Λεύκιππο, τον Δημόκριτο, τον Πρωταγόρα, τον Σωκράτη (με την πέννα φυσικά του Πλάτωνος), τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Γοργία από τους Λεοντίνους, τον Επίκουρο, τον Φιλόδημο, έως και τον ανώνυμο του Ιαμβλίχου, όλοι οι Έλληνες στοχαστές ασχολήθηκαν με τα οικονομικά φαινόμενα αποκλειστικά και μόνον μέσα από την φιλοσοφική και ηθική τους διδασκαλία.
 Δηλαδή, οι φιλοσοφικές και ηθικές απόψεις του κάθε Έλληνα στοχαστή «αποτελούν το πλάισιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται οι οικονομικές σκέψεις και προτάσεις του» [6, σ. 190]. Το ελληνικό τούτο έθος συνεχίζεται ακόμη και μετά την μετάλλαξη της ελληνικής κοσμοθέασης στο θρησκευτικό πρόσημο της χριστιανικής θρησκείας.
 Π.χ., διά μέσω του Αριστοτέλους, τον 4° αιώνα μ.Χ., ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ακολουθεί τον στοχασμό του Δημοκρίτου, σχετικά με την μεγιστοποίηση της χρησιμότητας από την κατανάλωση αγαθών, όχι με την μεγίστη, αλλά με την μετρία ποσότητά τους [6, σ. 199]. Ακολουθώντας λοιπόν τούτον τον μη γραμμικό ελληνικό στοχασμό, δεν είναι πλέον τα μέλη της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα που ασχολούνται με την ανατροπή της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης, αλλά οι οικονομικοί εισαγγελείς όπως, π.χ., οι Σπύρος Μουζακίτης και Γρηγόρης Πεπόνης [7].
 Διότι η εισαγγελική έρευνα συνδέεται άρρηκτα με την τήρηση του νόμου, που δημιουργεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης, από το οποίο έχουν να ωφεληθούν πολλά οι πάντες, η συλλογικότητα δηλαδή του ελληνικού μας κόσμου. Σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, η πίστη των ανθρώπων στις οικονομικές συναλλαγές καθορίζεται από την ευνομία και την υπακοή όλων μας στους νόμους και τους θεσμούς της πολιτείας.
 Πέραν λοιπόν των ευλόγων λαϊκών συναισθημάτων της λύπης, της οργής και του πόνου γιά την αισχροκέρδια μερικών σε βάρος των πολλών, η εισαγγελική έρευνα συνδέται άρρηκτα με την υπάρχουσα διαταραχή στην πίστη των οικονομικών συναλλαγων μέσα στον ελληνικό μας κόσμο. Είναι όμως σε θέση η στυγνά δυναστική κομματοκρατία στην Ελλάδα, έμπρακτα να στηρίξει την απονομή δικαιοσύνης ή μήπως πρέπει και τούτο να γίνει μετά την συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας, θεσμικά, σε πολιτικό σώμα;


Ευοί Ευάν,

Νίκος Γεωργαντζάς



Πηγή : Nicholas C. GEORGANTZAS
Professor, Management Systems
Director, System Dynamics Consultancy
FORDHAM UNIVERSITY BUSINESS SCHOOLS
113 West 60th Street, Suite 617-D
New York, NY 10023-7484
U.S.A.
1-917-667-4022 | Fax: 1-212-765-5573 | E-mail: georgantzas@fordham.edu

[1] I Cannot Vote
http://www.icannotvote.org/
 [2] Ολοκληρώθηκε η κρίσιμη συνάντηση Σαμαρά - Στουρνάρα
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_441_08/08/2012_456091
 [3] Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να... μαζευόμαστε;
http://kostasxan.blogspot.com/2012/08/blog-post_486.html
http://anarmodios.wordpress.com/2012/08/08/1-524/
 [4] Πέθανε ο Γκορ Βιντάλ (Gore Vidal)
http://www.antinews.gr/2012/08/01/173291/
 [5] Γιώργος Δ. Κοντογιώργης, (2012), “Κομματοκρατία και Δυναστικό Κράτος”
http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=609279
 [6] Αναστάσιος Δ. Καραγιάννης, (2007), “Αρχαιοελληνική Πρωτοπορία στα Οικονομικά”
http://www.protoporia.gr/product_info.php?products_id=299979
 [7] Εισαγγελική παρέμβαση για το Μνημόνιο
http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/223187/eisaggeliki-paremvasi-gia-to-mnimonio