ΕΓΩΙΣΜΟΣ 'Η ΕΛΛΑΔΑ

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί επιμένω και ανά τακτά χρονικά διαστήματα αναφέρομαι στην φιλία …Ίσως γιατί από πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις και μόνο μπορούμε να αναταχθούμε ως άνθρωποι και κατ επέκταση ως κοινωνία. Είναι ένα από τα μέγιστα αγαθά και αξίες που ο άνθρωπος ‘’επιβάλλεται’’
αρχικά να νιώθει, για να μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον ,να έχει. Σαν λέξη είναι απλή, αλλά σαν έννοια περικλείει πολλά και έχει απαιτήσεις για πολλά, να προϋπάρχουν για την εξελίξής της .

Έχοντας παρανοήσει, είτε ηθελημένα είτε λόγω της κεκτημένης ταχύτητας βάση της οποίας και ζούμε , θεωρούμε ότι φίλος νοείται ο άνθρωπος που θα μας βοηθήσεις όταν τον χρειαζόμαστε … Υπ' αυτή την έννοια και η Τρόικα φίλοι μας είναι μας ‘’έβαλαν’’ ένα χεράκι όταν το χρειαζόμασταν .Η μόνη διαφορά είναι ότι θέλουν ακόμα να το έχουν εκεί που το έβαλαν και δεν διανοούνται να το βγάλουν. 

Έχουμε παρανοήσει εντελώς τις έννοιες και τις σχέσεις που μπορούν, σαν ανθρώπους, να μας προάγουν αρχικά ,μεμονωμένα, και μετά σαν σύνολο, θεωρώντας πως το χάιδεμα του κάθε εγωισμού μπορεί να επιφέρει θετική ενέργεια και κατ επέκταση κάτι καλό στο κοινωνικό σύνολο.

Εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε πολλές φορές να κοιτάξουμε κατάματα τον πραγματικό υπαίτιο των όποιων κοινωνικών προβλημάτων, γιατί απλά δεν έχουμε το σθένος να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε φίλα προσκείμενοι στις ανάγκες του συνόλου γιατί κατ αυτό τον τρόπο ‘’βάζουμε στην άκρη’’ τις προσωπικές μας βλέψεις .

Ετσι λοιπόν μέσα σε αυτό το ‘’φραππέ’’ των πιστεύω, καταλήγουμε να θεωρούμε τους πάντες που διαφωνούν, θέτοντας τα όρια τους, ως εχθρούς. Τα πάθη αναβιώνουν και ο στίχος ‘’και ξανά προς τη δόξα τραβά’’ γίνεται όλο και πιο επίκαιρος. Ένα κράτος έτοιμο να εκραγεί , μια κοινωνία που από χύτρα ταχύτητος έχει γίνει διαγαλαξιακό super Galaktika, σε λίγο θα δούμε τον Δρ. Σπόκ σε νέα επεισόδια και στο πιο παχύ του …. 

Η φρενίτιδα των καρχαριών έχει πιάσει τους δανειστές για να ξεκοκαλίσουν και το τελευταίο απομεινάρι δείγματος πετσιού από την Ελλάδα, έχοντας πάντα ως πρόσχημα ΄΄για το καλό της Ευρώπης’’ και εμείς ;

Εμείς τι κάνουμε σε αυτή τη διάλυση του ανθρώπινου ιστού , καθότι απέχουμε μακράν από το κοινωνικό ιστό μιας και δεν υπάρχει πια κοινωνία; Συνεχίζουμε να διαλύουμε τις όποιες διαπροσωπικές , ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να μας κρατήσουν σαν Έλληνες ενωμένους.

Μάθαμε να ορίζουμε φίλους και ως εκ τούτου συμπορευτές, όλους τους αυλοκόλακες που μας τονώνουν επιφανειακά τον εγωισμό μας ενώ ουσιαστικά διαβρώνουν κάθε ίχνος ανθρώπινης υποστήριξης ..Την ίδια στιγμή που καλούμαστε ως λαός να υποστηρίξουμε τον συνάνθρωπο έχοντας σαν βάση την αγάπη γι αυτόν ….Μίξερ ανθρώπων και ιδεολογιών με ξύλινα αισθήματα και κατεψυγμένες αξίες .Τρέχουμε να σώσουμε την πατρίδα μας πως όμως ; με τι εχέγγυα με τι όπλα;

Λέξεις , κουβέντες , υποθετικά μόρια και δίχως όρια ….Τρέχουμε να θέσουμε και να αποθέσουμε, τα όποια λιγοστά όνειρα μιας ξεπεσμένης πλέον αριστοκρατίας που βασισμένη στα όργια που κάποτε τις έφεραν χαρά, νιώθει πως το τέλος πλησιάζει. Βρίζουμε, και φωνάζουμε ως λαός, για αυτούς που πάνε να μας ‘’σώσουν’’ όταν επιλέγουμε δίπλα μας να έχουμε φίδια που μας γλύφουν ,την ίδια ώρα που σκάβουν τον λάκκο μας .

Δεν είναι μακριά να το αντιληφθεί κανείς , δεν είναι δύσκολο να το δει και να το νιώσει, αρκεί να βγάλει το προσωπικό θώρακα, ανικανότητας, παραδοχής του λάθους του. Γλυκανάλατες εκφράσεις που καλύπτουν με ευγένεια τον καθωσπρεπισμό μας,  γλυστράνε από τα σάλια μιας επίπλαστης ευγένειας και το λέμε φιλία. Μιας φιλίας που στο πρώτο κρότο ‘’της σφαίρας’’ εκείνης που πέφτει κατά ριπάς χρόνια ,τα σκουλήκια κρύβονται και οι καβγάδες ανάβουν. 

Μπλιαχ !!! θα έλεγε ένα μικρό παιδί ..Μονοσύλλαβη  λέξη χωρίς νόημα αλλά με πολύ ουσία, καθώς περιγράφει με πληρότητα την αηδία που έχουμε περιέλθει ως άνθρωποι, προσπαθώντας να αποποιηθούμε το απλό. Όσο σε αυτό το τόπο απαξιώνουμε, την ομορφιά των αξιών που μας μετέδωσαν οι πρόγονοί μας , και τυλίγουμε τις έννοιες μόνο με επιφάνειες σε φανταχτερά περιτυλίγματα υποτιθέμενης ευγένειας και καθωσπρεπισμού τόσο το κράτος θα διαλύεται και τα σύνορα θα διαρρηγνύονται .

Γλιστράμε στα σάλια μιας καλοπροαίρετης έκφρασης που στην βάση της κρύβει τόσο δηλητήριο που μπορεί να σκοτώσει με τον αέρα…Είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι η λύση στην οικονομική κρίση θα βρεθεί με ανθρώπους που λιώνουν στο άκουσμα κολακειών, έρχονται σε οργασμό όταν τονώνεται το εγώ τους και ''αποτελειώνονται'' όταν ακούν το πλήθος του χειροκροτήματος να αυξάνεται….

Ποιοι όμως θα αλλάξουν αυτό το καθεστώς ; 

Εκείνοι που στην προσωπική τους και κοινωνική τους ζωή είναι ανίκανοι να δεχτούν την κριτική του φίλου τους διότι όπως σε όλες τις έννοιες έτσι και σε αυτήν έχουν βιάσει την ετυμολογία μιας και η ευχαρίστηση έρχεται μέσω σαδομαζοχιστικού ερεθίσματος και όχι άδολης αγάπης ; ή 

Εκείνοι που αναγνωρίζοντας τις ανάγκες του συνόλου βλέπουν την δυνατότητα προσφοράς ανεξαρτήτως θέσεως , υποσχέσεως, αναθέσεως και χωρίς φόβο και πάθος μπορούν να καθρεφτίσουν τον εαυτό τους στο βλέμμα του ''φίλου'' τους μπορώντας να αντιμετωπίσουν πρωτίστως τον εαυτό τους και μεταγενέστερα τους άλλους; 

Ιδού η απορία...Απορία ; Ερώτηση ; Αναζήτηση ή ψιλά γράμματα για εμάς....