ΠΟΣΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΦΕ

Πόσα μπορούν να κρύβονται μέσα σε ένα καφέ ; ή δίπλα απο το καφέ ή καλύτερα με ποιον πίνεις το καφέ .Αλλά τι καφέ και με ποιον; 
Κάποιον άγνωστο ;Κάποιο φίλο/η ίσως; 

Μη επίκαιρο θέμα, που δεν άπτεται σε μια καθημερινότητα που μαστίζει και γονατίζει το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας . Ορισμός και έννοια πολύ παρεξηγημένες και κατά το δοκούν ερμηνευμένες … Ο καθένας μπορεί να θεωρεί και να ορίζει την έννοια όπως βολεύεται , ονειρεύεται ή ακόμα υποθέτει ότι ζει , όμως ο χρόνος στο τέλος αποδεικνύει ότι τα πράγματα έρχονται πάντα για να ‘’κουμπώσουν’’στο σωστό σημείο. 
Εκεί που το γιν και το Γιανγκ ταιριάζουν απόλυτα χωρίς να μένουν περιθώρια διαπραγμάτευσης..Πολλοί θα θεωρήσουν φίλο εκείνον που δεν θα τσακωθούν, δεν θα τους στεναχωρήσει ή ακόμα δεν θα τους βάλει μπροστά στα μάτια τους έναν καθρέφτη που επιμένουν να σπάνε για να μη δουν αυτό που τους πληγώνει.… 

Πρωινό του Σαββάτου και η Αθήνα σαν μια άλλη πόλη . Μήπως είναι η ιδέα μου που οι κάδοι σκουπιδιών είναι καθαροί και πλυμένοι ; Οι γόπες από τα αποτσίγαρα δεν κάνουν πια το γνωστό γαϊτανάκι  στην άκρη του πεζοδρομίου με μερικές ανάρχα πεταμένες ώστε να χαλάνε και αυτή την ομορφιά της ασχήμιας… Εντυπωσιακά μινιμαλιστικές εικόνες στα γκρι πεζοδρόμια μιας πόλης που η ιστορία της ξεπερνάει πολλές γενιές …Ένα αεράκι αρκετά δυνατό ώστε να σου θυμίζει πως ναι το καλοκαίρι μπορεί να μη πέρασε αλλά δες 1^η Σεπτέμβρη , πρώτη μέρα της άνοιξης, και η πόλη; Στέκεσαι σε μια άκρη και αφουγκράζεσαι τους ήχους . Ξαφνικά συνειδητοποιείς  ότι δεν έχεις ακούσματα από τους γνώριμους ήχους της κόρνας , την μυρωδιά της εξάτμισης , ούτε και την βαριά μυρωδιά από το τσιγαρισμένο κρεμμύδι μαζί με μια νότα από κάρυ κύμινο και όλα εκείνα τα μπαχαρικά που μπερδεύονταν πάντα τα τελευταία χρόνια ώστε να χάνεις την αίσθηση που βρίσκεσαι…. Δεν μπορεί κάπου κάνω λάθος , φωνές από νευριασμένους οδηγούς δεν ακούγονται και όλοι εκείνοι οι πλανόδιοι μικροπωλητές ακαθορίστους χρώματος, πατρίδας, γλώσσας δεν υπάρχουν … 

Μια άλλη Αθήνα ξημέρωσε… Μα που μπορεί να είναι όλοι ;Λες το Ξένιος Ζευς να έπιασε τόπο ;ή απλά το Ξεμπερδεύουν Αστυνομεύς έκανε αυτό τον γνώριμα άγνωστο κόσμο να κλειστεί με μάτια ερμητικά κλειστά και παντζούρια κλειδωμένα  …Παράξενο συναίσθημα λύπης ανακατεμένο με μια χαρά..Την χαρά του φυλακισμένου στην πατρίδα του που μόλις άνοιξε την εξώπορτα για να πάει την γνωστή αλλά ξεχασμένη βόλτα στο Πεδίον του Άρεως . Χρόνια οι σόλες των παπουτσιών έλιωναν από το παιχνίδι με το λάστιχο, το κυνηγητό και το κρυφτό .Χρόνια πέρασαν και οι δρόμοι ξέχασαν τις περπατησιές μας μιας και η απλή τότε βόλτα στα νεώτερα χρόνια μεταφράστηκε σε έναν πιθανό βιασμό, κλέψιμο , κακοποίηση..

Δεν έχω ανάγκη πια το αμάξι , να κάπου εδώ θα το παρκάρω και μετά δυο βήματα και έφτασα , το σκεπτικό κάποιων που δεν διανοούντο να περάσουν αυτή την πανέμορφη διαδρομή μέσα από το Άγαλμα της Αθηνάς που ακόμα και σήμερα παρά το γκρί από τα καυσαέρια χρώμα , στέκι αγέρωχο προσκαλώντας να ακολουθήσεις την διαδρομή και όπου σε βγάλει.

Τα βήματα γοργά γιατί τελικά η Αθήνα η φίλη πόλη εκείνη που κάποτε σε έχασε όταν την πούλησες για να βγάλεις κάτι παραπάνω σε φέρνει πάλι κοντά της και κοντά στους φίλους σου που ενώ μένουν μακριά στα χιλιόμετρα είναι τόσο κοντά σε σένα.

Ένας καφές στο Μουσείο, ένα πέρασμα , στην Πατησίων και δεν αργείς να συνειδητοποιήσεις ότι η πόλη άλλαξε , άσπρισε , ερήμωσε, χαμήλωσε , γονάτισε με μόνη διαφορά τον κόσμο … Πάλι πολύς αλλά πλέον σκυθρωπός. Σαστισμένος . Φοβισμένα βλέμματα που δεν συνειδητοποιούν ότι τα δεδομένα τελικά δεν ήταν θέσφατα και άρα δεδομένα  . Παρ όλα αυτά η πόλη σε καλωσορίζει με όποιο τρόπο μπορεί και αν μπορείς αν η ψυχή σου ακόμα μπορεί να δει πέρα από τα μάτια σου ,αν το βλέμμα σου ακόμα μπορεί να νιώσει αυτή την απουσία της ζωής τότε ξέρεις ότι μπορείς να συνεισφέρεις με μια απλή και πλέον δυνατή βόλτα ….

Κάπου πιο κάτω σε περιμένει η φίλη σου , μήνες τώρα λέξεις , συζητήσεις και άντε και πότε και πως θα πάμε , και οι υποχρεώσεις να τρέχουν και να νιώθεις τα πόδια βαριά να μετακινηθούν από τη πόρτα στο γκάζι… Τελικά μια απόφαση είναι μια ξαφνική απόφαση και το κουδούνι είναι το μόνο μέσον που σε χωρίζει από την επερχόμενη ποικίλης ύλης συζήτηση. Τοίχοι αλλά και τύχη που όμως δεν επέτρεψε στα τείχη της κακοδαιμονίας να σε απομακρύνουν και σε λίγο οι τοίχοι έγιναν στενοί και η συζήτηση έπρεπε να συνεχίζει στον άπλετο ήλιο του Σαββάτο κάτω από τον ήχο των αργών βημάτων  .

Βήματα τα οποία ήθελαν να αργοπορήσουν για να καλύψουν όλες τις κουβέντες που έπρεπε να ειπωθούν τους καφέδες που δεν καταναλώθηκαν και τις  σκέψεις που έρρεαν σαν νερό βροχής του φθινοπώρου … Βήματα που σε οδηγούσαν μπροστά σε βιτρίνες με βιβλία και μοντελάκια που γέλαγες ποιες τα φορούσαν …

Δυνατές συζητήσεις που όμως κατέληγαν στην συνειδητοποίηση μιας διαφορετικότητας που συμπληρώνει και δεν απομακρύνει , επικεντρώνει και δεν φυγοπονεί . Μια συζήτησης που δεν καταλήγει σε μούτρα , αλλά ούτε και σε διάβρωση χαρακτήρων, απλά σε μια ανακάλυψη ότι η διαφορετικότητα δένει και δεν απομακρύνει ,η διαφωνία μπορεί να επιφέρει θετικό αποτέλεσμα, αρκεί να είναι προς χάριν της φιλίας και όχι της υποκειμενικότητας του καθενός . 

Φίλος μου εκείνος που θα μπορεί να καθρεφτίσει εμένα στον εαυτό του και θα μπορέσει ακόμα και με πόνο ψυχής να μου δείξει ποιος είμαι , τα λάθη μου και ας με πονέσει.. Φίλος μου εκείνος που θα σιωπήσει όταν του ζητήσω να μιλήσει και θα μιλήσει όταν δεν αντέχω να ακούσω ακόμα και με κίνδυνο να μη ξαναπεί άρθρο .

Και το βήμα συνεχίζει να ακολουθεί μια δικιά του πορεία . Η Πατησίων πέρασε γρήγορα και ακολούθησε η Ακαδημίας και η Σταδίου όμως κανείς δεν κατάλαβε . Τελικά ορίζουμε τον βηματισμό ή μας ορίζει … Ξαφνικά ξεπροβάλλετε η πλατεία Συντάγματος και αναρωτιέται κανείς μα καλά πως έφτασα μέχρι εδώ !!. Καμία αλλαγή οι άνθρωποι και εκεί λιγοστοί σε σχέση με το παρελθόν , και μια ανησυχητική ησυχία που δεν σε ηρεμεί αλλά σε θυμώνει .

Γιατί , που πήγαν τα γέλια , που είναι οι άνθρωποι …

Κρίση ακόμα και στους ανθρώπους  . Γιατί ; απλό ερώτημα με δυσεύρετη απάντηση .Κρίση και στους ανθρώπους που ανήγαγαν την ζεστασιά της φιλίας και της συντροφικότητας στα τυπωμένα χαρτιά που έδωσαν αξία στην καθημερινότητα και απαξίωσαν την ζωή μας . Τότε είναι που κοιτώντας την φίλη , τον φίλο βλέπεις την  αξία τυπωμένη σε δέρμα , σε ένα χαμόγελο , σε μια φράση που σε βγάζει από το λήθαργο. ΕΕΕΕ ξύπνα που θα πάμε για καφέ; Άντε μεσημεριάσαμε … Μα που αλλού στην πλατεία ….

Εκεί θα πιούμε καφέ και ας είναι και Ελληνικός , ο σνομπαρισμένος από πολλούς που όμως δίνει έντονο το άρωμα της Ελλάδα , της φιλίας , της καθημερινότητας που πλέον φτωχή από τυπωμένα χαρτιά αλλά πολλές φορές πιο πλούσια σε ατύπωτες έννοιες εκφράζει κάποιους περισσότερο….