Κι εδώ τίθεται το ερώτημα:
πόσο αλλάξαμε άραγε, πόσο πίσω αφήσαμε το παρελθόν μας; Ή μήπως όχι;
Πόσο μπροστά είμαστε όταν δέν έχουμε διδαχθεί τίποτε από το παρελθόν; Και με πιο δικαίωμα θέλουμε να δημιουργήσουμε το μέλλον, όταν δέν έχουμε τις δυνατότητες. Τις δυνατότητες που είναι έμφυτες αλλά παραγκωνίζονται και καταπατούνται συστηματικά από εξωτερικούς κοινωνικούς αλλά και εσωτερικούς μηχανισμούς, που στοχεύουν στην συντήρηση και διαιώνιση ενός απάνθρωπου συστήματος. Με την συμμετοχή μας συναινούμε καθημερινά στην εξαπάτησή μας.
Πώς φτάσαμε από εκεί που βλέπαμε τα άστρα και κάναμε σκέψεις για διαστημικά ταξίδια, από 'κει που μοιραζόμασταν τις γνώσεις μας με την ανθρωπότητα, από εκεί που το μυαλό μας κατέβαζε πρωτοποριακές ιδέες για τον Ανθρώπινο πολιτισμό και δημιουργούσαμε ολόκληρες κοσμοθεωρίες, και εξερευνούσαμε τις δυνατότητες του μυαλού μας και προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε το περιβάλλον και την πραγματικότητα, από εκεί που πήραμε τον μονοδιάστατο συλλογισμό μας και τον μετατρέψαμε σε ένα πολυδιάστατο μικροσύμπαν, να καταντήσουμε σαν τα σκουλήκια που μπαινοβγαίνουν στο χώμα κι όποιος θέλει τα πατά και τα φτύνει. Τα εξαφανίζει μονομιάς, τα δίνει βορά στις κότες να τα φάνε.
Πού είναι η εξέλιξη που δικαιούται ο Άνθρωπος, πού είναι η Ζωή, η Χαρά και η Δημιουργία, ποιοί έκλεψαν αυτές τις αξίες, γιατί δεν λογοδοτούν, γιατί δεν τιμωρούνται;
Πώς μπορούμε να κραυγάζουμε για Δικαιοσύνη και Δημοκρατία και να γυρίζουμε την πλάτη και να αποστρέφουμε το βλέμμα και να διώχνουμε την "αρρώστια" και το "κακό" που βρίσκεται στον διπλανό μας;
Μην απορρίπτεις την ασκήμια της κοινωνίας, γιατί εσύ την δημιούργησες. Και το "τέρας" που φοβάσαι και αποστρέφεσαι μέρος της καρδιάς και του μυαλού σου είναι. Και πρέπει να καταλάβεις ακόμη, το πόσο κυνικός και άρρωστος γίνεσαι όταν πιστεύεις ότι δεν έχεις μερίδιο ευθύνης εσύ που μεγάλωσες και έζησες με γνώμονα μόνο την προσωπική σου ευχαρίστηση, την οικογενειακή σου ευμάρεια και την αναγκαστική εργασία που πρόσφερες ή προσφέρεις, και τώρα κλαίγεσαι ανάμεσα στις λαϊκές μάζες ή στην τραπεζαρία του σπιτιού σου περιμένοντας το νέο οικονομικό θαύμα ή την υποσχόμενη μελλοντική ανάπτυξη. Ξέρεις πολύ καλά ότι το μόνο που αγαπάς, είναι η ανάγκη σου να αγαπάς, να ικανοποιείσαι μέσω του εαυτού σου και μέσω των υπολοίπων.
Λοιπόν άκου το εξής εξανδραποδισμένε πίθηκε, που ελίσσεσαι σαν το φίδι και περιμένεις την κατάλληλη ευκαιρία να πετύχεις στη ζωή σου. Μην ελπίζεις, γιατί φιλαράκο έκανες συμφωνία με το διάβολο. Ναι, τότε που η Ελλαδάρα κέρδιζε το Ευρωπαϊκό και το έθνος έτρεχε με 4. 5% ανάπτυξη. Τότε που χόρευες στα σκυλάδικα και αγόραζες ότι γούσταρε η ψυχούλα σου. Ακόμη και τώρα, ξέρω ότι στις γιορτές ανάβεις κάνα κεράκι και προσεύχεσαι να πάνε όλα καλά, γιατί είσαι Έλληνας και χριστιανός ορθόδοξος, και λογικά λες πως θα πάς στον παράδεισο - αυτό είναι ένα άλλο θέμα - αλλά η πάρτη σου πάρτη σου.
Λοιπόν άκου ένα μυστικό: λογάριασες χωρίς τον ξενοδόχο. Έχουν άλλα σχέδια αυτοί που ορίζουν τη ζωή σου. Θα σε στύψουν σαν λεμονόκουπα. Και θα σου πιούνε το αίμα σαν τους βρικόλακες των παραμυθιών. Θα σου ρουφήξουν με καλαμάκι Ευρωπαϊκής Ενώσεως όλο το βιός σου και θα εξαγοράσουν τις ελπίδες και το μέλλον των παιδιών σου γιατί εσύ τους έδωσες το δικαίωμα. Κατάλαβες ελληναρά μαλάκα μου; Εσύ άνοιξες την πόρτα στο διάβολο και τώρα ζητάς και τα ρέστα.
Τράβα τώρα να κάνεις κάνα μπάνιο και από Σεπτέμβρη να προσκυνάς τα είδωλά σου και να δέρνεσαι με τον κατασκευασμένο αντίπαλό σου για να αμβλύνεις τα άρρωστα πάθη σου, όλες εκείνες τις εξαρτήσεις που σε κρατάνε πειθήνιο απέναντι στους απανταχού βιαστές σου, να καταπνίγεις την οργή και τον πόνο σου, για να μην ακούς τις κραυγές και ντρέπεσαι.
Φυσικά έχεις ακόμη δικαίωμα στο μικροαστικό όνειρο ή στην πραγμάτωση του αγνού και τίμιου επιχειρηματία, του κλασσικού ελληνικού αφεντικού που σέβεται τους υπαλλήλους του και βοηθά το κράτος και την κοινωνία με το αζημίωτο. Όπως και να περιμένεις από αυτούς που σε κυβερνάνε ή από τον θεό στον οποίο πιστεύεις πως θα σε σώσουν.
Και επειδή ο χρόνος τελειώνει, άκου κι ένα τελευταίο: όταν βγούνε οι "ξυλοκόποι" στο δρόμο, θα έχεις δύο επιλογές. Όταν θα χτυπήσουν και τη δική σου πόρτα και δεις από την κλειδαρότρυπα ή το ματογυάλι το γυαλιστερό τσεκούρι ή το κυρτό δρεπάνι, θα καταλάβεις τότε πως έχει έρθει η ώρα του θερισμού και του ξεριζώματος. Πρόσεχε εσύ λοιπόν τί θα επιλέξεις. Ξέρεις τί λένε, στη ζωή πρέπει να πιάνεις τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Διαφορετικά πάς χαμένος.
Πηγή αναδημοσίευσης : http://www.apocalypsejohn.com/2012/07/blog-post_3677.html
4 σχόλια:
Αν υποθέσουμε, ότι ζωή είναι το χρονικό που εκτυλίσσεται μεταξύ ζωής και θανάτου, τότε αυτή στην συλλογική της διάσταση, δηλαδή στα πλαίσια μιας γενιάς, χαρακτηρίζεται από κάποιο κοινό πεπρωμένο, ή άλλως πώς "κάρμα", ή πιο απλά πρόκληση. Μια πρόκληση όμως αφ' εαυτής δεν μπορεί να συνιστά εκ προοιμίου ούτε κατάρα ούτε ευλογία, όπως οι συγγράψαντες φίλοι και φίλες τής "Μαύρης Λίστας" εκτιμούν. Ο Αναρχισμός, ως (έστω λίαν φιλότιμη) πολιτική θεωρία, δεν έχει άλλη δυνατότητα από το να υπόκειται στα πάγια χαρακτηριστικά των πολιτικών θεωριών, δηλαδή να έλκεται από κάποιο των σχοίνινων παραπέτων τού πυγμαχικού ρινγκ (δακτυλίου) επί τού οποίου πυγμαχούμε.
Μια πρόκληση αποτελεί δυνητικά ταυτοχρόνως και ευλογία και κατάρα. Εάν αποφασίσουμε να την αντιμετωπίσουμε, μετατρέπεται αυτομάτως εν δυνάμει σε ευλογία, έστω κι αν πριν ακόμη κτυπήσει το καμπανάκι, βγούμε νοκ άουτ. Εάν φυγομαχήσουμε, εκδηλώνεται ως κατάρα. Όλες όμως οι γενεές ως ένα βαθμό αγωνίζονται και ως ένα βαθμό φυγομαχούν. Και αυτό δεν υπόκειται μόνον δυστυχώς στις διαθέσεις μας, αλλά καθορίζεται ταυτοχρόνως και από τις ικανότητές μας. Διότι ο αντίπαλος κάθε γενεάς επί τού ρινγκ παραμένει αόρατος.
Συν τω χρόνω, πολλαπλασιάζονται οι μώλωπες που φέρουμε και ο εγκέφαλός μας νερουλιάζει από τα κτυπήματα. Ο στερνός γύρος χαρακτηρίζεται από το ότι το κεφάλι θα κοπεί από τον λαιμό με το τελειωτικό κροσέ και θα εκσφενδονισθεί στην εξέδρα των θεατών.
Το κεφάλι όμως ποίου; Το δικό μας ή τού αντιπάλου; Ας μην αυτοονειδιζόμαστε από τις αλλεπάλληλες επαναλήψεις, τις ατέρμονες φορές που κτύπησε το καμπανάκι και αφού καθίσαμε στο σκαμνί για να τινάξουμε το αίμα και τον ιδρώτα από το πρόσωπό μας, πριν προλάβουμε να καταπιούμε μια γουλιά νερό, ξανακτύπησε το καμπανάκι για να σταθούμε στον επόμενο γύρο. Διότι κατά την διαδικασία τού τελευταίου γύρου έχουμε δεχθεί όλα τα δυνατά κτυπήματα από τον αντίπαλο, πλην τού στερνού.
Αν σκύψουμε προσεκτικά πάνω από τούς μώλωπές μας και τούς μελετήσουμε πολύ προσεκτικά, μπορούμε να διαπιστώσουμε, ότι αυτοί είναι πλέον επαρκείς ώστε να μας αποκαλύψουν την εκάστοτε θέση τού αντιπάλου. Γι αυτό το βρωμόξυλο που μαζεύουμε πιάνει τόπο, όταν δεν δρούμε αλόγιστα και μηχανικά, όταν η άμυνά μας δεν γίνεται ενστικτωδώς, αλλά αναπτύσσεται με συνειδητότητα.
Υπεράνω των προσωπικών προκλήσεων λειτουργεί η πρόκληση τής γενεάς. Υπεράνω των προκλήσεων των γενεών λειτουργεί η πρόκληση τής ιστορίας. Και υπεράνω τής προκλήσεως τής ιστορίας λειτουργεί η καθοριστική πρόκληση τού χρόνου.
Αυτή δεν αντιμετωπίζεται όσο ακουμπάμε τα σχοινιά των παραπέτων. Και ο τελικός γύρος δεν μπορεί να κερδηθεί στα σημεία.
Ευτυχήσαμε να ζήσουμε σε αυτήν την φάση. Ο αντίπαλος αρέσκεται στα ψηλά κολάρα. Είναι βέβαιος ότι το τελευταίο εναπομείναν κεφάλι τής λερναίας ύδρας θα το περιφέρει ως το τέλος;
Ας ετοιμάσουν οι θεατές το πανέρι, για να δουν τι θα βάλουν μέσα.
Αυτοί που πιστεύουν, ότι ο καλός πυγμάχος κρίνεται από τις γροθιές, τα μπράτσα, τούς μυς της πλάτης, την δύναμη τής μέσης ή την αντοχή τού αυχένα, ή ακόμη την ικανότητα να παραμένει αόρατος, σφάλουν. Οι πυγμάχοι κρίνονται από το κράτημα. Δηλαδή τα πόδια που μάς στηρίζουν, δηλαδή το Ελληνικό Γονίδιο. Γι' αυτό επλάσθηκε η Αθηνά από τον μηρό τού Διός. Διότι αυτό που μας κρατεί - γενεές επί γενεών, αλλά πολύ ειδικά αυτό που κρατεί αυτήν ακριβώς την γενιά - δεν είναι καλαμπούρι. Ή πιο απλά: "Όποιος γελάει τελευταίος, γελάει καλύτερα" και αυτό που φαίνεται κατάρα μπορεί να είναι εν δυνάμει ευλογία, εφ' όσον κλείσει ο κύκλος του μηρού, δηλαδή ο Ο-ΜΗΡΟΣ ψάλει το τελειωτικό έπος.
"Φοβού τους Δαναούς..."
Αγαπητέ Μποτίλια καλημέρα .
Συγνώμη που άργησε να δημοσιευθεί το σχόλιο σου αλλά βλέπεις αυτές οι υποχρεώσεις είναι πάνω από το χρόνο πολλές φορές δε αναρωτιέμαι γιατί η ημέρα να μην έχει 48 ώρες για να μπορούμε να ξεκουράζουμε ‘’τα πόδια’’ μας και το ‘’κεφάλι’’ μας .
Όμως ας είναι….
Αναφέρεις :
Αυτοί που πιστεύουν, ότι ο καλός πυγμάχος κρίνεται από τις γροθιές, τα μπράτσα, τούς μυς της πλάτης, την δύναμη τής μέσης ή την αντοχή τού αυχένα, ή ακόμη την ικανότητα να παραμένει αόρατος, σφάλουν. Οι πυγμάχοι κρίνονται από το κράτημα. Δηλαδή τα πόδια που μάς στηρίζουν, δηλαδή το Ελληνικό Γονίδιο. Γι' αυτό επλάσθηκε η Αθηνά από τον μηρό τού Διός.
Δυστυχώς οι αν_θρωποι , ακόμα και η λέξη έχει νόημα (θρώσκω) , άλλοι το εκ λαμβάνουν ότι πρέπει να κοιτούν ψηλά σαν τις κότες όταν πίνουν νερό και άλλοι ‘’μακριά’’ πέραν των δεδομένων - πέραν των κεκτημένων - έτοιμοι για το επόμενο πάτημα - βήμα ώστε να προλάβουν τον χρόνο, έχουν ξεχωρίσει το κεφάλι από τα πόδια , το μυαλό την ψυχή από το σώμα. Στην μάχη της επιβίωσης, διότι αυτή την στιγμή καλούμεθα ως Ελληνες να επιβιώσουμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε μετά, οι συναρτήσεις και ο συνδυασμό των μυών και της σκέψης είναι τα μόνα που μπορούν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα . Με την μόνη διαφορά πως όσο μυαλό και αν έχει κάποιος , σκέψη και αν αναλώσει χρειάζεται γερά πόδια για να χτυπήσει . Ετσι λοιπόν στο διάβα του χρόνου και μέσα από την Ιστορία της Ελλάδος , μεταπολίτευση και εντεύθεν , αυτό που παρουσιάζεται έντονα είναι η κατακρεούργηση με μαθηματική και χειρουργική ακρίβεια των ποδιών, του ιστού εκείνου που θα μπορούσε και που ως τότε το έκανε, να μας κρατήσει ως έθνος ζωντανούς. Στην παρούσα φάση λοιπόν καλείται μια γενιά με δεκανίκια να δυναμώσει μυς μέσω γυμναστικής αλλά και πνευματικής τροφής για να αντιμετωπίσει αφενός την αντίδραση του ίδιου του σώματος το οποίο συνηθισμένο στην μαλθακότητας που του επέβαλε εντέχνως η εποχή σέρνεται από καναπέ σε καρέκλα , και αφετέρου του αόρατου πλην όμως γνωστού εχθρού που λειτουργεί δισυπόστατα με την τακτική καρότο μαστίγιο…
Α.-
Φίλοι μου Μποτίλια και Χριστίνα, καλημέρα.
Με προβλημάτισαν πολύ τα σχόλιά σας, ομολογώ ο τίτλος περί «καταραμένης» γενιάς δεν μου ακουγόταν ρεαλιστικός. Με μια ολιγοήμερη καθυστέρηση των δικών μου σκέψεων, εξαιτίας ενός επίμονου υψηλού πυρετού, επιτρέψτε μου τα εξής :
Φίλε Μποτίλια λες πως «ευτυχήσαμε να ζήσουμε σε αυτήν την φάση» και πως η απάντησή μας σε οποιαδήποτε πρόκληση αποκαλύπτει, ή μάλλον διαμορφώνει, και την πραγματική της φύση. Συμφωνώ πραγματικά, χωρίς σε καμία περίπτωση να αρνούμαι ότι τα γεγονότα κυριολεκτικά γδέρνουν τον ψυχισμό μας.
Είναι όμως και απόδειξη της ΔΥΝΑΜΗΣ ΜΑΣ ο ανηλεής πόλεμος που δεχόμαστε σε όλα τα επίπεδα.
Αν αποφασίσουμε να ανα-πλαισιώσουμε τα υποτιθέμενα «γεγονότα» της εποχής, θα βρούμε πολύτιμους λίθους καλά κρυμμένους μέσα στην λάσπη της προπαγάνδας και παραπληροφόρησης.
Διαμάντια πρόκλησης να αντιδράσουμε διαφορετικά και να αναπτύξουμε το ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΜΑΣ, μέσα από διαδικασίες επίπονες, που όμως μας βγάζουν από την νωθρότητα της προηγούμενης εποχής, αυτής που πολλοί αναπολούν, αναρωτιέμαι γιατί. Της εποχής του ψεύδους και των κρυφών προθέσεων, τότε που παριστάναμε τις μαριονέτες και περιφερόμασταν με απελπισία μεταμφιεσμένη σε υποχρεωτική «χαρά», ανάμεσα στα νοητικά δεδομένα που μας σερβίρονταν ως «πραγματικά». Όχι πολύ καιρό πριν - αν και ο χρόνος έχει τα δικά του χρώματα, μόνο που δεν μας επιτρέπει να τα αντικρύζουμε όπως είναι, αλλά όπως έχουμε την δυνατότητα να το πράξουμε.
Ο εχθρός είναι σε πανικό σήμερα, γι’ αυτό και οι αλλεπάλληλες ψυχολογικές επιχειρήσεις με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε διαρκώς. Ακόμα κι έτσι, όμως, δικαίωμα, αλλά και υποχρέωσή μας είναι να επιλέξουμε που εκθέτουμε τον εαυτό μας. Σε ποια ερεθίσματα. Να επιλέξουμε τον βαθμό εγρήγορσης κάτω από τον οποίο θα λειτουργούμε, αντί να περιμένουμε τις λύσεις από ένα σύστημα ταγμένο στην καταστροφή των ονείρων και της Ζωής μας της ίδιας.
Το κοπάδι ήταν της μόδας, δεν είναι πια. Όσοι θέλουν βέβαια, το ακολουθούν, ας μην κλαψουρίζουν όμως μετά για την σκόνη που έφαγαν καταπρόσωπο και τον γκρεμό που αντίκρυσαν στο τέλος της διαδρομής.
Περαιτέρω, ναι είναι τα πόδια μας, οι ρίζες μας που βάλλονται, και εννοείται πως ο εγκέφαλός μας έχει υποφέρει με την βαναυσότητα των χτυπημάτων, και πάλι όμως, οι ουλές του ψυχισμού μας είναι η απόδειξη της δύναμης και της αντοχής μας, το ζητούμενο βέβαια πάντα είναι ο ΣΤΟΧΟΣ, τι επιθυμούμε πραγματικά, για ποιον σκοπό αγωνιζόμαστε.
Προβλέπω πως το κεφάλι που θα τιμήσει το πανέρι θα είναι του αντιπάλου, απλά γιατί κουραστήκαμε να περιμένουμε πότε θα το τιμήσουμε με τα δικά μας χτυπήματα, που είναι όμως διαφορετικής φύσης από τα αναμενόμενα, και ενδέχεται να είναι ακόμα απροσδιόριστα, ακόμα ίσως και για μας.
Ο καιρός όμως πλησιάζει, και το σύστημα βιάζεται. Αυτή είναι μια από τις «ευαισθησίες» του, δεδομένου ότι ΕΔΩ πλέον έχει απέναντί του έναν Λαό που έχει κληρονομήσει αντισώματα απέναντι στις εξαπατήσεις, τις διαιρέσεις, και την χειραγώγηση. Κι ας μην είναι ακόμα σαφές και εμφανές αυτό σε κοινωνικό επίπεδο.
Αλλοίμονό τους όμως, δεδομένου πως, όπως έχεις αναφέρει φίλε Μποτίλια, «ο θάνατος δεν είναι αθάνατος»!
Β.-
Χριστίνα μου το δρομολόγιο καναπές – καρέκλα είχε νόημα όσο οι μόνες επιλογές αντίδρασης ήταν οι έμμεσα «προτεινόμενες» από το σύστημα.
Ο χρόνος όμως λειτουργεί εναντίον της προδοσίας.
Εξαναγκάζει σε σκέψη και προβληματισμό, και αποκαλύπτει τα τρωτά σημεία του συστήματος, αλλά και τα σημεία μας που φοβάται περισσότερο, εκεί που βρίσκονται οι μώλωπες μας, όπως ωραία το έθεσε ο φίλος Μποτίλιας, ενώ ταυτόχρονα μας δίνει καθημερινά και νέα σημεία του χάρτη – οδηγού μας στην τελική ΝΙΚΗ.
Μια ματιά αν ρίξουμε στους ενσαρκωτές της απάτης, είναι σαφές πως πρόκειται για ανθρώπους που υπήρξαν και υπάρχουν κρυμμένοι και «προστατευμένοι» πίσω από την άγνοιά μας για την πραγματικότητα της φύσης και της ιστορίας μας ΚΑΙ τους, πρόκειται για αδύναμες προσωπικότητες, ανασφαλείς και συμπλεγματικές, που έχουν την ανάγκη προσκόλλησης μεταξύ τους για να υπάρξουν. Είναι τόσα τα τρωτά σημεία τους, και τόση η τυφλότητά μας όμως που τους θεωρήσαμε, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, κάτι το άξιο να μας κυβερνήσει. Και ορίσει.
Επιμένω πως όσο περισσότερο μας ταπεινώνουν, μας προδίδουν, μας εξευτελίζουν και ραγίζουν τα Ιερά και όσιά μας, το μόνο που αποδεικνύουν είναι την έστω εν υπνώσει, ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ.
Δημοσίευση σχολίου