Πολύ μελάνι έχει χυθεί πάνω σε χαρτί για να περιγράψει την οικονομική κρίση που τυραννάει την Ελλάδα τα τρία τελευταία χρόνια. Η φιλολογία του μνημονίου και της οικονομικής ύφεσης ασχολείται κυρίως με τα απαιτούμενα μέτρα, με την αναγκαιότητα να υπακούσουμε στα ζητούμενα από τους δανειστές μας, στην συμπεριφορά καλού μαθητή, που πρέπει να έχουμε όταν μας μαλώνουν οι σωστοί και αλάνθαστοι ευεργέτες μας.
Τρία χρόνια τώρα εξελίσσεται η ύφεση, οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική στην Ελλάδα με την ίδια μέθοδο εφαρμογής. Σήμερα είμαστε προ μιας ακόμη καταβολής δόσης δανεισμού από ενάρξεως του πρώτου μνημονίου. Μία απλή αναμόχλευση της μνήμης δείχνει ότι σε κάθε τέτοια περίοδο αναμονής καταβολής δόσης ακολουθείται ακριβώς η ίδια διαδικασία :
Α. Προβολή των υποχρεώσεων της Ελλάδος που δεν έχουν εκπληρωθεί, (γιατί βέβαια ο τότε πρωθυπουργός και υπουργός οικονομικών φρόντισαν να δεσμεύσουν την χώρα με πολύ σφικτές υποχρεώσεις).
Β. Εμφάνιση δημοσιευμάτων σε ξένο και ελληνικό τύπο για την τεμπελιά, ανοργανωσιά και κακή αξιολόγηση των Ελλήνων.
Γ. Υπενθύμιση απειλών τύπου «δεν είναι απαραίτητη η Ελλάδα για την ΟΝΝΕ», «Θα παραμείνει η Ελλάδα στην ΟΝΝΕ μόνο αν είναι θετική η έκθεση της τρόικας»
Δ. Εμφάνιση σεναρίων για τα νέα μέτρα, που πρόκειται να ληφθούν με ταυτόχρονη δημοσιοποίηση παραβατών φορολογίας και προκλητικών μισθών.
Σχεδόν πάντα η ίδια διαδικασία που κρατάει το λαό σε ύπνωση , ώστε να κλέβεται το εισόδημα χωρίς αντιδράσεις. Σε κάθε πίεση της τρόικας η Ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί απόλυτα και συμμορφώνεται με σκοπό να πάρει άλλη μία δόση και να μην κηρύξει στάση πληρωμών συντάξεων και μισθών. Επιπρόσθετα με διαρροές από το υπουργείο Οικονομικών φανερώνονται ομάδες εργαζομένων με υψηλές αποδοχές, που γεννούν τον φθόνο. Με αυτό τον τρόπο οι χαμηλόμισθες ομάδες εργαζομένων και οι άνεργοι στρέφονται ενάντια στους υψηλόμισθους και υψηλο-συνταξιούχους. Διαίρει και βασίλευε δηλαδή σε πλήρη εφαρμογή. Με τέτοια μεθόδευση ο λαός απασχολείται από τα ΜΜΕ με αντικείμενο οργής, χωρίς απαιτεί διερεύνηση των συνθηκών και αιτίων που μας έφεραν μέχρις εδώ.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μοιάζουν αδύναμες, εγκλωβισμένες σε ένα δίλημμα, ή ακολουθούμε τους δανειστές ή πτωχεύουμε και οι κοινωνικές τάξεις προσπαθούν να περισώσουν τα συντεχνιακά τους προνόμια. Η αριστερά του ΚΚΕ, η παραδοσιακά υπερασπιζόμενη τον αδύναμο πολίτη, προσπαθεί σαν άλλη συντεχνία να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από την δυσαρέσκεια του λαού και αποτυγχάνει. Δεν μπορεί να πείσει τους πεινασμένους, ούτε τους ανέργους.
Αυτή την δύσκολη στιγμή της πτωχοποίησης του Έλληνα πολίτη , του παραδοσιακά δημοκράτη, του παραδοσιακά ανεκτικού σε μειονότητες και ιδεολογίες, το κενό της κρατικής αρωγής και ασφάλειας ήρθε να καλύψει , στο μέτρο των δυνάμεών της η άκρα δεξιά, ο σύνδεσμος ή κόμμα τώρα πλέον της Χρυσής Αυγής. Ίδρυσαν και λειτουργούν διανομές τροφίμων σε ανέργους και πτωχούς Έλληνες, παρέχουν ασφάλεια σε υπερήλικες και αδυνάτους σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, εκδιώκουν παράνομους μετανάστες που έχουν καταλάβει ελληνικές περιουσίες. Εκεί που ο εισαγγελέας και η αστυνομία αδυνατούν η καθυστερούν να επέμβουν , εκεί επεμβαίνει η Χρυσή Αυγή και έχει άμεσο αποτέλεσμα. Όλες αυτές οι δραστηριότητές της είχαν άμεσο εκλογικό αντίκρισμα. Σε δύο αναμετρήσεις έλαβαν περισσότερες από 400.000 ψήφους. Ένας οργισμένος και αηδιασμένος ψηφοφόρος προτίμησε αυτούς πού του δίνουν λύσεις σε καθημερινά προβλήματα επιβίωσης και ασφάλειας. Η αντίδρασή των άλλων πολιτικών παρατάξεων ήταν αμήχανη και συκοφαντική. Τούτο είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής και να μετράει σε δημοσκοπήσεις των ημερών μας ποσοστό 8% περίπου.
Η κρίση εξελίσσεται. Οι κάδοι σκουπιδίων έγιναν χώρος φαγητού για πολλούς συνανθρώπους μας, η επαιτεία μεγάλωσε και στα πεζοδρόμια πλέον δεν είναι μόνο ναρκομανείς, Ρομά , μετανάστες και λίγοι άνεργοι. Τώρα πια επαιτούν Έλληνες καλοντυμένοι, πρώην επιχειρηματίες, έμποροι, και πρόσφατοι άνεργοι οικογενειάρχες. Ολόκληρες οικογένειες Ελλήνων βγήκαν στα πεζοδρόμια να ζήσουν.
Αυτό είναι το πρώτο στάδιο της κοινωνικής έκρηξης, η εξαθλίωση, η υπομονή, η γκρίνια, η αναξιοπιστία και η άμεση ανάγκη επιβίωσης. Το δεύτερο στάδιο είναι η οργή και οι διαδηλώσεις των απελπισμένων και βέβαια το τρίτο στάδιο είναι οι λεηλασίες, η βία, η εγκληματικότητα, το χάος των απελπισμένων. Όλοι απευχόμαστε και δεν θέλουμε να φτάσει η χώρα μας ως το τρίτο στάδιο, έστω και σε τοπικό επίπεδο πόλης η χωριού. Οι πολιτικοί όμως ηγέτες δείχνουν να μη θέλουν ή να μην μπορούν να διορθώσουν μία καθοδική κοινωνική πορεία του πληθυσμού.
Το αδρανές, αμήχανο και συντεχνιακό πολιτικό δυναμικό της χώρας υπάρχει και επιβιώνει μόνο από την έλλειψη ικανού πολιτικού ηγέτη ή παρατάξεως η οποία να εμπνεύσει δια του παραδείγματος , δια του προσωπικού της και δια των πράξεών της. Προσπάθειες γίνονται πολλές, λίγες όμως οι σοβαρές και ελπιδοφόρες.
Μέχρι να εμφανιστεί τέτοια παράταξη και να την εμπιστευθεί ο Ελληνικός λαός θα συνεχίζεται η πτωχοποίηση της αστικής τάξης , η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η δραπέτευση προς το εξωτερικό όλων των σημαντικών στελεχών και επιστημόνων της Ελλάδος.
Μόνη ελπίδα είναι η βοήθεια συμμάχων και φίλων από το εσωτερικό και το εξωτερικό σε νέους υγιείς και σοβαρούς πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι να αποτελούνται από φρέσκα, άγνωστα, πετυχημένα και αδιάφθορα στελέχη. Μέχρι τότε ελπίζουμε σε μία συνετή διαχείριση της κρίσης , ώστε να αποφευχθεί το τρίτο στάδιο της κοινωνικής αντίδρασης.
Υποναύαρχος ε.α. Δημήτριος Παληάτσος Π.Ν. 2/9/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου