Και ο Θεός μας έδωσε τον λόγο για να μπορούμε να μοιραζόμαστε….Τώρα τι; ένας Θεός ξέρει. Βλέπεις η χειρονακτική εργασία μπορεί να αποφέρει κέρδη, αλλά ελάχιστα, σε αντίθεση με την λεκτική εκεί μπορεί ο καθένας να χτίσει βασίλεια , να στέψει αυτοκράτορες να χρήσει Βασιλιάδες και πάλι από την αρχή.
Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, που αρέσκεται στα εύηχα ρήματα και επίθετα σε αντίθεση με την κούραση, που μπορεί να φέρει μια αποταμίευση ..
Λες και ξαφνικά ο κανόνας ο οποίος υποστηρίζει ότι θεωρία και πράξη είναι αδιαίρετη και πως για να υποστηριχτέι τα ένα βασίζεται στην ύπαρξη του άλλου , αναφερόταν σε ένα άλλο σύμπαν, σε έναν άλλο πλανήτη, έξω από τον δικό μας γαλαξία.
Δεν μπορώ να κατανοήσω τελικά τις πταίει ο ομιλών πολύ, ή ο ακούων πολύ ή από λίγο και οι δύο;
Σύμφωνα με την ψυχολογία αλλά και με την κοινή λογική, σε όλους αρέσει το ευχάριστό, αυτό που τονώνει την ψυχική τους ανάταση, δεν στεναχωρεί και σαφώς δεν επιφέρει σκέψη και προβληματισμό.
Έτσι γίνεται πειθήνιο όργανο μιας επίπλαστης ανάγκης να πιστέψει ότι του λένε ανεξαρτήτως αν το καμπανάκι της ψυχής μπορεί να λέει : ‘’έλα μεγάλε πάρτο αλλιώς’’. Ίσως είναι γιατί όλοι ψάχνουν τον βράχο, το αποκούμπι , το σκαμπό έστω βρε παιδί μου για να νιώσουν ότι μπορούν κάπου να ακουμπήσουν και να αντέξουν τις όποιες πιέσεις της ζωής . Ίσως πάλι γιατί επένδυσαν πολλά σε μια συγκεκριμένη νοοτροπία που τους ακολουθούσε με τις επιμέρους επιλογές που είναι αδύνατον να την διαγράψουν ως λανθασμένη. Ποιος είναι ο πιο δύσκολος εχθρός ; είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Έτσι λοιπόν πεπεισμένοι στο εύηχο και στην ανάγκη να πιστέψουμε καθαγιάζουμε λόγια τα οποία έχουν ευχάριστο άκουσμα και το μονοπάτι της πτώσης αρχίζει.
Δεν φταίει αυτός που τα λέει γιατί αν δεν είχε κοινό να τα ακούσει ή αν δεν είχε ρεύμα να επηρεάσει ή ακόμα καλύτερα αν ήξερε ότι η συναισθηματική ανάγκη του κόσμου με την λογική δεν είναι το ένα στην ανατολή και το άλλο στη δύση δεν θα λεγόντουσαν.
Φταίνε και τα δυο μέρη , είναι όπως λένε και τα καλόπαιδα οι Αμερικλάνοι it takes two for a tango to dance. Καθ αυτό τον τρόπο ο καθένας λέει ότι θέλει ο άλλος να ακούσει και στο τέλος το γαϊτανάκι μου είπες σου είπα του είπα μπλέκεται σε βαθμό τέτοιο που μόνο με το κόψιμο του γόρδιου δεσμού λύνεται.
Προσωπική άποψη είναι ότι τη μερίδα του λέοντος στην ευθύνη την έχει ο ομιλών καθότι η συναισθηματική βία που ασκείται στην ανάγκη του κοινού να πιστέψει σε ένα καλύτερο αύριο είναι κακουργηματική πράξη και θα πρέπει να καταδικάζεται εις θάνατον.
Δεν σκοτώνουν μόνο οι πράξεις αλλά και τα λόγια με τη μόνη διαφορά ότι τα δεύτερα το κάνουν σε βάθος χρόνου έχοντας σαν αποτέλεσμα το θύμα να θεωρείται εν μέρει θύτης και ο θύτης μερικώς να αγιοποιείται μιας και δεν γινόταν διαφορετικά όπως πολλές φορές θα πει
Είναι δυστύχημα η λογική αυτή δε, να επεκτείνεται και να επηρεάζει έναν ολόκληρο λαό ο οποίος δεν θέλει σε καμία περίπτωση να μάθει πως τα πολλά λόγια είναι φτώχια και πως στερνή μου γνώση να σ είχα πρώτα ή καλύτερα το δις εξ αμαρτείν ουκ ανδρός σοφού..
Πες μωρέ , ζώο είναι ,ούτε που θα το καταλάβει και γενιές γενεών μεγάλωσαν με αυτή τη λογική , με αυτή τη νοοτροπία με αυτό το προσδιορισμό.
Λέγε πολλά λόγια , κάνε όνειρα, σκέψου φωναχτά και άσε το χρόνο να καταλαγιάσει τις μνήμες . Με αυτό τον τρόπο μπορείς να τροποποιήσεις τα λεχθέντα να αναπροσαρμόσεις τα δεδομένα και να δικαιολογήσεις την απραξία.
Όμως η ζωή είναι κύκλος , ένας μεγάλος κύκλος , έως και τροχός θα έλεγα που σαν χρόνος κυλάει γρήγορα και επαναφέρει την ίδια ιστορία πολλές φορές , προσαρμοσμένη την κάθε φορά με τα αντίστοιχα δεδομένα της εποχής.
Σήμερα αγανακτούμε γιατί δεν ξέρουμε τι να ψηφίσουμε, γιατί κανείς ποτέ δεν έκανε τίποτα από αυτά που είπε, ή γιατί τα είπε έτσι ώστε του δόθηκε το δικαίωμα να μην πράξει τίποτα αλλά να μη κατηγορηθεί ότι δεν έπραξε.
Σήμερα δεν ξέρουμε γιατί φτάσαμε ως εδώ, γιατί ξαφνικά η επίπλαστα ονειρική ζωή που ζήσαμε τόσα χρόνια σαν χάρτινος πύργος γκρεμίστηκε μπροστά στα μάτια μας και ταυτόχρονα κάηκε ώστε να μην υπάρχει και περίπτωση να αναγεννηθεί οτιδήποτε στο άμεσο μέλλον.
Σήμερα απλά ξυπνήσαμε με μια κανάτα παγωμένο νερό στο κεφάλι και κατηγορούμε την κανάτα που έπεσε στο κεφάλι μας και όχι αυτόν που την γέμισε , ή αυτόν που την έριξε ή αυτόν που την αγόρασε ή εμάς που περιμέναμε για να ξυπνήσουμε μια κανάτα παγωμένη νερό και δεν είχαμε ενεργοποιήσει το ξυπνητήρι..
Σήμερα απλά εισπράττουμε τα λόγια που πιστέψαμε γιατί μας βόλευαν ενώ κατά βάθος ξέραμε .
Σήμερα αποδεχόμαστε το κόστος των πράξεων μας και το χειρότερο είναι ότι έχουμε πέσει σε τόση μιζέρια και βαθιά κατάθλιψη που οι επιλογές μας θα επιφέρουν πάλι τα ίδια αποτελέσματα ….
Ας σταματήσουμε να ακούμε τα λόγια του Θα και ας δούμε τα έργα που έγιναν.
Είναι δύσκολο να απορρίπτουμε τον εαυτό μας αλλά ακόμα δυσκολότερο να ζήσουμε με αυτόν όταν είναι εχθρός μας .
Τα λόγια μπορούν να μιλήσουν στην καρδιά και στην ψυχή να δώσουν ανάταση και δύναμη που να γυρίσει τον κόσμο αν όμως δεν ακολουθηθούν από πράξεις είναι ως μη γενόμενα.
Αφήστε αυτούς που λένε πολλά όσο και αν τα λόγια τους είναι γεμάτα όνειρα δείτε αυτούς που πράττουν πολύ με πράξεις που γίνονται για τον κόσμο και όχι για να δικαιολογήσουν τον λόγο ύπαρξης τους ώστε να καλύψουν την ανυπαρξία τους .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου